Tα πάντα για την αναδιάρθρωση

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
21 Απριλίου 2011

Ο εξαίσιος Καβάφης θέλει τον Μιθριδάτη να αναρωτιέται «πόσα θ’ αποκτήσει ακόμη στο μέλλον αγαθά». Η απάντηση έχει ως ακολούθως:

«Ο μάντις αποσύρθηκε σ’ ένα δωμάτιο μυστικό. / Μετά περίπου μισήν ώρα βγήκε/περίφροντις, κ’ είπε στον αξιωματικό, / «Ικανοποιητικώς δεν μπόρεσα να διευκρινίσω. / Κατάλληλη δεν είν' η μέρα σήμερα. / Κάτι σκιώδη πράγματα είδα. Δεν κατάλαβα καλά. / Μα ν’ αρκεσθεί, φρονώ, με τόσα που έχει ο βασιλεύς. / Τα περισσότερα εις κινδύνους θα τον φέρουν. / Θυμήσου να τον πεις αυτό, αξιωματικέ: / με τόσα που έχει, προς θεού, ν’ αρκείται! (Εν πορεία προς την Σινώπην, 1928).

Αν η Ελλάδα είχε κάνει το ίδιο, στον κατάλληλο χρόνο, στα τέλη του 2007, άντε στη διάρκεια του 2008, ακόμη και τον Δεκέμβριο του 2009, οι αγορές, στον ρόλο του καβαφικού μάντη, θα μας είχαν πει την αλήθεια. Ποιος, όμως, ήθελε να τη διαβάσει. Και ποιος, από τους πολιτικούς, ήταν σε θέση να την κατανοήσει και να τη μεταφράσει σε πολιτική πράξη; Κανείς, σχεδόν, από τους παλαιούς. Κανείς, σχεδόν, από τους σημερινούς. Κανείς, σχεδόν, απ’ όσους μας έρχονται στον νου, όταν τους συζητούμε. Τι θα γίνουμε, λοιπόν, χωρίς πολιτικούς. Μα, θα βρούμε, επιτέλους, τη λύση. Μέχρι τότε, ας δούμε (όλες) τις εναλλακτικές της αναδιάρθρωσης.

Αναδιάρθρωση επιδιώκεται όταν το χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί με τους συνήθεις όρους και διαδικασίες. Αν το ελληνικό κράτος δεν είχε το σημερινό πρόβλημα, αν οι διεθνείς αγορές ήσαν ήσυχες και αισιόδοξες, αν η αγορά κεφαλαίων της Ευρωζώνης είχε τους θεσμούς και την ικανότητα, είτε η αναδιάρθρωση θα γινόταν ομαλά μέσα στην αγορά είτε θα την αναλάμβανε ένας έμπειρος μηχανισμός.

Περισσότερα