Κρατισμός και πολιτική αγανάκτηση

του Δημήτρη Δημητράκου

Ratio Vincit
1 Ιουλίου 2011

Επί σειρά ετών επαιρόταν ο κάθε Έλληνας για το πόσο ζωντανή και σφύζουσα υγείας ήταν η δημοκρατία του, εφόσον στις εκλογές ψήφιζε το 80%, συχνά και περισσότερο. Ο πολιτικά μη ενεργός πολίτης, αυτός που δεν είναι αρκούντως πολιτικοποιημένος εθεωρείτο περιθωριακός. Αντίθετα, δεν υπήρχε παρά έπαινος για την παρουσία της πολιτικής στα συνδικάτα, στα επιμελητήρια, στα πανεπιστημιακά έδρανα, στα φοιτητικά, ακόμα και μαθητικά, κινήματα.

Ποτέ δεν μου φάνηκε λογικός αυτός ο τρόπος του σκέπτεσθαι. Σε αντίθεση με τις επικρατούσες τότε ιδέες, έγραφα επί σειρά ετών, ότι σε μια πραγματικά ανοιχτή κοινωνία, πρέπει να έχει τη θέση του αυτός που δεν θέλει να συμμετέχει στο πολιτικό παιχνίδι. Ας σημειωθεί ότι ονομάζουμε κατ’ ευφημισμόν την ενασχόληση με το τελευταίο «ενδιαφέρον για τα κοινά», λες και τα «κοινά» είναι μόνο το αλισβερίσι για την απόκτηση και άσκηση της εξουσίας, και όχι οι άλλες πολύ πιο δημιουργικές ή ευχάριστες ανθρώπινες ασχολίες, ατομικές ή ομαδικές, αλλά που ωφελούν το σύνολο: η έρευνα, οι τέχνες, το εμπόριο, οι φιλίες, οι επαγγελματικές και οτιδήποτε γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου πέρα από την πολιτική.

Ξαφνικά αυτή η ελληνική έπαρση για την μεγάλη – και υποτιθέμενα εύρωστη – πολιτικοποίησή του, πήρε τέλος. Το «πνεύμα της εποχής» δεν αξιολογεί, πλέον, θετικά την πολιτική και τους πολιτικούς. Σε σχετικά βραχύ χρονικό διάστημα, ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού, όπως όλα δείχνουν, θεωρεί το πολιτικό σύστημα χρεοκοπημένο. Αν, όμως, όλα πήγαιναν, υποτίθεται καλά εδώ και δεκαετίες τι έφταιξε τελευταία και το ανακηρύσσουμε έκπτωτο και χρεοκοπημένο; Το κράτος μεγάλωνε, διευρυνόντουσαν οι τομείς δράσης του, και ο φορολογούμενος πλήρωνε, σχεδόν αγόγγυστα, διότι κάθε τόσο «εξαγοραζόταν» με βερεσέδες. Το σύστημα λειτουργούσε. Όταν ξέμεινε από βερεσέδες δεν μπορούσε πια να αναπαραχθεί μέσα από το συνεχιζόμενο όργιο παροχών και διορισμών στο οποίο επιδιδόταν επί δεκαετίες. Και ο λαός, οι ψηφοφόροι, οι ωφελημένοι από αυτό το σύστημα ή εκείνοι που προσδοκούσαν όφελος, βρέθηκαν απλήρωτοι, άνεργοι, υπερφορολογημένοι και …υβριζόμενοι: το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», δηλαδή, «εσείς τα φάγατε, με τη δική μας βοήθεια». Οπότε, φυσικά, αγανάκτησαν.

Περισσότερα