Ελευθεροτυπία
3 Ιουλίου 2011
Το φορολογικό σύστημα μιας χώρας είναι μια καλή ακτινογραφία και του πολιτικού της συστήματος.
Στις σκανδιναβικές χώρες, υπάρχει πολύ υψηλή φορολογία, που φθάνει ακόμη και στο 55% του εισοδήματος. Τα λεφτά πηγαίνουν στο κρατικό ταμείο και μ' αυτά χρηματοδοτούνται η δημόσια διοίκηση, οι υποδομές, η παιδεία, η υγεία και το κοινωνικό κράτος. Οι πολίτες, που πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους, έχουν υψηλές απαιτήσεις για τις αντιπαροχές που λαμβάνουν, ζητούν λογοδοσία από τους πολιτικούς και τιμωρούν αυστηρά αυτούς που συλλαμβάνουν να βάζουν χέρι στο δημόσιο χρήμα (τέτοιοι υπάρχουν παντού). Σε πολλές αραβικές χώρες οι πολίτες δεν φορολογούνται. Η διαχείριση του δημόσιου πλούτου (κυρίως πετρέλαιο) γίνεται από τις ηγεσίες, οι οποίες κάνουν διαφόρων ειδών παροχές στο λαό, δίχως να ελέγχονται και να λογοδοτούν για τις πράξεις τους (τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα). Οι πολίτες θεωρούν τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος κάτι έξω από αυτούς, σχεδόν φυσικό προνόμιο των ηγετών.
Στην Ελλάδα τα πράγματα βρίσκονται κάπου στο ενδιάμεσο και ως προς τη διαχείριση πιο κοντά στο «αραβικό μοντέλο». Το πρόβλημα των φόρων αποτυπώνει στην πιο καθαρή μορφή του τα προβλήματα της ελληνικής δημοκρατίας. Αναδεικνύει την έλλειψη ενός κοινωνικού συμβολαίου, με βάση το οποίο οι πολίτες συμβάλλουν κατά το ποσοστό των οικονομικών τους δυνατοτήτων στον κρατικό κορβανά, λαμβάνουν ως αντιπαροχή υπηρεσίες, οι οποίες έχουν συμφωνηθεί ανάμεσα στο κράτος και σ' αυτούς (υποδομές, παιδεία, υγεία κ.λπ.) και συντελούν στην άμυνα και στην κοινωνική συνοχή. Οι διαχειριστές των χρημάτων των πολιτών, με βάση την πολιτική σύμβαση, δίνουν λόγο για κάθε ευρώ που ξοδεύουν, κρίνονται για τις επιλογές τους και τιμωρούνται όταν παρανομούν.
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει στη χώρα μας.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment