Από ποιον θα διεκδικήσουμε τώρα;

του Θεόδωρου Σκυλακάκη

Athens Voice
26 Σεπτεμβρίου 2011

Μετά την εξαγγελία των νέων κυβερνητικών μέτρων, τα οποία έρχονται σε μια στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκεται σε απόλυτο ναδίρ εκλογικής επιρροής, κυβερνητικής αποτελεσματικότητας και κοινωνικής ανοχής, θα περίμενε κανείς να ξεσπάσει καταιγίδα διαδηλώσεων και δημόσιων διαμαρτυριών.

Παρά το γεγονός όμως ότι οι κομματικοί μηχανισμοί της αριστεράς κινητοποιήθηκαν, οργανώνοντας δεκάδες διαδηλώσεις σε ολόκληρη την επικράτεια, η ανταπόκριση ήταν πενιχρή. Πως μπορεί κανείς να ερμηνεύσει το φαινόμενο αυτό; Είναι άραγε απάθεια ή απογοήτευση; Λείπει, σε μια χώρα με πραγματική ανεργία που ξεπερνά το 1 εκ., το εύφλεκτο υλικό των κοινωνικών κινητοποιήσεων;

Έχω την εντύπωση -και την κρυφή ελπίδα- πως αυτό που συμβαίνει είναι κάτι πολύ βαθύτερο και διαφορετικό. Ότι η χώρα σιγά-σιγά εγκαταλείπει το πρότυπο συλλογικής δράσης, το οποίο κυριάρχησε την τελευταία τριακονταετία, το οποίο στηριζόταν στην διεκδίκηση και αδιαφορούσε πλήρως σχεδόν για τη δημιουργία.

Από πλευράς κοινωνικής κουλτούρας ήμασταν μέχρι σήμερα μια κοινωνία οργανωμένη σε συλλογικότητες επικεντρωμένες στην αποκόμιση πλούτου και αγαθών, που κάποιος άλλος είχε δημιουργήσει. Τα συνδικάτα στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ διεκδικούσαν μεγαλύτερες αμοιβές από αυτές που δικαιολογούσε η παραγωγικότητά τους. Τα επιμελητήρια, που εκπροσωπούσαν τις επιχειρήσεις, χαριστικά δάνεια και επιδοτήσεις. Οι τοπικοί "εξωραϊστικοί σύλλογοι" τη νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας. Οι κομματικές οργανώσεις μη αξιοκρατικούς διορισμούς και εξυπηρετήσεις. Οι επιστημονικοί σύλλογοι μονοπωλιακή προστασία και συνταξιοδοτικές παροχές, με συντάξεις και εφάπαξ μεγαλύτερα από τις εισφορές που είχαν καταβάλει τα μέλη τους. Η Ελλάδα σταδιακά μετατράπηκε σε χώρα κατάλληλη για να εμπνεύσει την Ayn Rand του 21ου αιώνα.

Περισσότερα