Protagon.gr
6 Οκτωβρίου 2011
Τώρα που τελείωσε η απεργία (και πριν ξεκινήσει η επόμενη) είναι ευκαιρία να πούμε μερικές καθαρές κουβέντες. Πιστεύει κανείς ότι κάτι άλλαξε με την απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Ότι φοβήθηκε η τρόικα, η Μέρκελ ή έστω ο Βενιζέλος; Ότι θα πάρουν πίσω, έστω και στο ελάχιστο, κάποιες από τις αποφάσεις τους; Όχι βέβαια. Είναι περίπου σαν το κόλπο με τον καλό και τον κακό μπάτσο. Άλλωστε παιδιά του ίδιου κομματικού σωλήνα είναι οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα (γιατί αλλού υπάρχουν και ανεξάρτητα κινήματα). Οι συνδικαλιστές όταν πετύχουν γίνονται βουλευτές και αν αποτύχουν ξαναγίνονται συνδικαλιστές (ή δήμαρχοι). Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αν πάρουμε τους 300 της Βουλής τους πετάξουμε στην θάλασσα και βάλουμε στη θέση τους, τους 300 ρήτορες των δρόμων και των καναλιών (αριστερούς, δεξιούς ή σοσιαλιστές), θα λυθούν τα προβλήματα μας; Και τέλος υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί, δύο χρόνια τώρα, έχουν κάνει την ζωή μας καλύτερη; Τι κέρδισε ας πούμε, η κοινωνία, από την κατάληψη των 600 σχολείων; Τι κέρδισε που αυτή την εβδομάδα, κάποιοι κατέλαβαν τις χωματερές και γέμισαν τους δρόμους της Αττικής με σκουπίδια; Ταράχτηκαν οι γερμανοί νοικοκυραίοι, ή συγκινήθηκαν οι Φιλανδοί και τώρα θα ζητήσουν λιγότερες εγγυήσεις για να μας δανείσουν τα χρήματα τους.
Αν λοιπόν οι γενικές και αόριστες διαμαρτυρίες δεν δίνουν λύση, τότε τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στα σπίτια μας και χαζεύουμε τηλεόραση; Όχι βέβαια. Η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο έχει ανάγκη από ζωντανά (και ζωηρά!) κινήματα. Κινήματα όμως μεταρρύθμισης και όχι συντήρησης. Κινήματα που θα ανέτρεπαν ή τέλος πάντων θα έπλητταν το κατεστημένο που εξουσιάζει τη χώρα.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment