Καθημερινή
29 Ιουνίου 2011
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας είναι το επίπεδο, το στυλ και η ρηχότητα του τηλεοπτικού διαλόγου για σοβαρά θέματα. Δεν υπάρχει άλλη χώρα, σίγουρα όχι στην Ευρώπη, όπου οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις να είναι δέσμιες τηλεκαφενείων. Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι η ελληνική κοινωνία αιφνιδιάσθηκε από τα προβλήματά της γιατί η ιδιωτική τηλεόραση τα έκρυβε επί δεκαετίες κάτω από το λαμπερό λούστρο του lifestyle.
Μήπως θυμάται κανείς ειδικούς, καθηγητές ή ανθρώπους της αγοράς να μιλούν για την οικονομία ή για το περιώνυμο χρέος; Οχι βέβαια. Αντιθέτως, θυμόμαστε όλοι, την εποχή που διαπράττονταν πολλά από τα εγκλήματα που σήμερα αποκαλύπτονται, ζωντανές συνδέσεις με τραγουδίστριες, παράθυρα με διάφορους γραφικούς πολιτικούς και μετρ της καλής ατάκας και ενίοτε σαχλούς καβγάδες συνδικαλιστών.
Ο φόβος για την πρωτιά στην τηλεθέαση ισοπέδωνε και ισοπεδώνει οιαδήποτε σκέψη για την ανάγκη ενός σοβαρού, ορθολογικού διαλόγου. Αν ο ένας κάνει το δελτίο του «Δελφινάριο», ο άλλος τρέχει να το κάνει περιοδεύουσα επιθεώρηση, από εκείνες που βλέπεις και δεν γελάς σε καλοκαιρινές διακοπές. Ο τηλεοπτικός διάλογος και λόγος βρίθει, άλλωστε, στερεοτύπων και ευκολομάσητων κλισέ. Κυριαρχεί πάντοτε το συναίσθημα, η υπερβολή και επικρατεί στο τέλος η υστερία και το στοιχείο της γραφικότητας. Λογικό είναι, αφού την επόμενη μέρα συζητάμε την ακρότητα που είπε κάποιος τηλεμαϊντανός, ενώ, βεβαίως, ουδέποτε θα συζητούσαμε τι είπε ο νομπελίστας οικονομολόγος κ. Πισσαρίδης.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment