Καθημερινή
3 Ιουλίου 2011
Ένα από τα ερωτήματα που κυκλοφορούν είναι «αν και κατά πόσον το πολιτικό σύστημα που μάς οδήγησε σ' αυτή την κρίση μπορεί και να μάς βγάλει από αυτή». Δύσκολο ερώτημα, διότι όπως έλεγε και ο μεγάλος φυσικός Νιλς Μπορ «οι προβλέψεις είναι δύσκολες, ειδικά όταν αφορούν το μέλλον». Αλλά, πάλι, το ερώτημα εμπεριέχει μια μπαγαποντιά. Πολλοί από όσους θέτουν το ερώτημα θεωρούν αξιωματικά ότι το πολιτικό σύστημα είναι κάτι που βρίσκεται έξω από τις κοινωνικές διεργασίες και αυτονομημένο κατάφερε να μάς οδηγήσει στην κρίση. Ταυτόχρονα, όμως, θεωρούν ως το μέγιστο αμάρτημα αυτού τού πολιτικού συστήματος τον «φόβο τού πολιτικού κόστους». Δηλαδή κατηγορούν το πολιτικό σύστημα ότι δεν έδρασε επαρκώς αυτόνομα από την κοινωνική θέληση, ώστε να λάβει τα «αντιλαϊκά μέτρα» που απαιτούνταν για να μην οδηγηθούμε στην κρίση.
Αυτή η αφανής αντίφαση μπορεί να γίνει επικίνδυνη διότι υπονοείται ότι η δημοκρατία έχει τουλάχιστον ένα αδιέξοδο, τον φόβο του πολιτικού κόστους. Εμπεδώνεται σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ότι η σωτηρία δεν μπορεί να είναι προϊόν δημοκρατικής διεργασίας, αλλά πρέπει να επιβληθεί, είτε απ' έξω, είτε από πάνω. Οτι υπάρχουν κάποιοι άριστοι που ξέρουν καλύτερα από εμάς και θα μας σώσουν, θέλουμε δεν θέλουμε.
Η αλήθεια όμως είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν είναι ένα ενιαίο πράγμα, ούτε αμετάβλητο στον χρόνο. Υπήρξαν καλύτεροι και χειρότεροι πολιτικοί, υπήρξαν άνθρωποι που έπεισαν κι άλλοι που δεν έπεισαν, υπήρξαν κυβερνήσεις που πήραν μέτρα μπροστά σε εθνικούς κινδύνους κι άλλες που είπαν «ασ' το γι' αργότερα» και γι' άλλους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment