Ο καλός Γερμανός

του Στέφανου Κασιμάτη

Καθημερινή
9 Οκτωβρίου 2011

Το βαθύτερο αίτιο της κρίσης είναι, συνάμα, και ο λόγος για τον οποίον πάρα πολύ δύσκολα θα γλυτώσουμε τον γκρεμό, όσο και αν προσπαθούν οι άλλοι να μας συνεφέρουν, ώστε και εμείς να γλυτώσουμε και εκείνοι να μην υποστούν ζημία. Το αίτιο αυτό είναι πολιτισμικό. Αποτελεί το θεμέλιο επάνω στο οποίο ανορθώθηκε, σιγά σιγά, το πολιτικό πρόβλημα, το οποίο μας έχει οδηγήσει στη σημερινή οικονομική κρίση. Το πολιτικό πρόβλημα, εν ολίγοις, ήταν ο παπανδρεϊκός λαϊκισμός, που διέλυσε την όποια παραγωγική βάση της οικονομίας, εκτίναξε στα ύψη το δημόσιο χρέος, οικοδόμησε το κτηνώδες Δημόσιο, διέφθειρε ηθικά τους ψηφοφόρους και σαν επιθετικός καρκίνος προσέβαλε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ακόμη και το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (η Αριστερά δεν είχε ανάγκη: ήταν ανέκαθεν προσβεβλημένη...). Η πολιτισμική βάση του όμως είναι η τάση μας να θεωρούμε εθνικό ό,τι μας βολεύει -κι ας μας προτρέπει ο (εθνικός) ποιητής να θεωρούμε εθνικό το αληθές (άραγε πόσοι να είναι εκείνοι που γνωρίζουν κάτι περισσότερο για το έργο του, εκτός από την πρώτη στροφή του εθνικού ύμνου;).

Ας πάρουμε όμως το παράδειγμα των Γερμανών εταίρων μας και, ειδικότερα, δύο προσώπων τα οποία βρίσκονται στην ελληνική επικαιρότητα. Διαβάζω και ακούω ευμενή έως κολακευτικά σχόλια για τον πρώην καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ και τις αυστηρές συστάσεις του υπέρ της σωτηρίας της Ελλάδος. Για τον σεβάσμιο πρεσβύτη της γερμανικής πολιτικής, τα αστειάκια μας περί Ναζί και Ες Ες δεν έχουν πέραση. Τον σεβόμαστε, διότι εκλαμβάνουμε την παρέμβασή του ως άλλοθι για να μη χαλάσουμε το παραμύθι μας των τελευταίων τριάντα χρόνων. Αγνοούμε, ωστόσο, –επειδή έτσι μας βολεύει– ότι ο Σμιτ μιλά με τον ιστορικό ρόλο του, ως πολιτικός που συνέβαλε στη διαμόρφωση της σημερινής Ευρώπης. Αγνοούμε, επίσης, ότι μιλά ως ένας εκ των τελευταίων πολιτικών της γενιάς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επίτευγμα της οποίας ήταν η σημερινή ενωμένη Ευρώπη - όπως και αν την κρίνει κανείς ως προς την αποτελεσματικότητά της.

Αντιθέτως, εις βάρος του αντικαγκελαρίου Ρέσλερ, που μας ήλθε με τον βούρδουλα μιας πραγματικότητας την οποία δεν θέλουμε να αντικρίσουμε, ευδοκιμούν οι βλακώδεις εξυπνάδες, στις οποίες συνήθως συσχετίζεται το Αουσβιτς με την καταγωγή του από το Βιετνάμ (θυμίζω ότι είναι ο υιοθετημένος γιος ενός αξιωματικού της Μπούντεσβερ). Φυσικά, η γραφική Αριστερά, ευλαβικά πιστή στα θέσφατα της ιδιόρρυθμης αντίληψής της για την πραγματικότητα, μας λέει διά του επηρμένου και ανερμάτιστου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι «ο κ. Ρέσλερ έρχεται ως άλλος Βαν Φλιτ». (Προφανώς, στο πλαίσιο της οπισθοδρόμησης στην οποία βολοδέρνει το κόμμα του, ο πρόεδρος μιλά ως εκπρόσωπος των ανταρτών του ΔΣΕ, χωρίς να του περνά από το νου ότι χωρίς τον Βαν Φλιτ και το Δόγμα Τρούμαν, σήμερα ο πρόεδρος Τσίπρας –αν, βεβαίως, είχε ποτέ γεννηθεί– θα μάζευε ελιές κάπου στην Ισπανία, το πολύ για 30 ευρώ μεροκάματο...)

Περισσότερα