Ευρώ ή Δραχμή; Πού διαφωνώ με τον κ. Ρουμπίνι

της Μιράντας Ξαφά

Protagon.gr
24 Φεβρουαρίου 2012

Στην σύνοδο του Eurogroup την περασμένη Δευτέρα δόθηκε το πράσινο φως για το δεύτερο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα και για την διαγραφή ενός τμήματος του χρέους προς τους ιδιώτες ομολογιούχους. Η χώρα βρίσκεται σε ύφεση για πέμπτη χρονιά και το νέο πακέτο βοήθειας θα φέρει περισσότερη λιτότητα. Αντιμέτωποι με αυτή την δυσμενή προοπτική, ο κ. Νούριελ Ρουμπίνι (“Greece Should Default and Abandon the Euro”, Roubini Global Economics, September 16, 2011) και άλλοι αναλυτές προτείνουν στάση πληρωμών και έξοδο από το Ευρώ.

Η επιστροφή σε μία υποτιμημένη δραχμή θα έφερνε πόνο χωρίς όφελος. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει δύο προβλήματα, υπέρογκο δημόσιο χρέος και έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Η επιστροφή στη δραχμή δεν θα έλυνε κανένα από τα δύο, αντίθετα θα χειροτέρευε το πρόβλημα του χρέους. Όσο για την ανταγωνιστικότητα, το πρόβλημα δεν οφείλεται τόσο στο υψηλό μισθολογικό κόστος όσο στις αγκυλώσεις που δημιουργούν οι διοικητικές παρεμβάσεις στην οικονομία, η γραφειοκρατία και η πολυνομία. Αυτά τα εμπόδια θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο και αν υποτιμηθεί η δραχμή. Εναλλακτικά, το ερώτημα είναι κατά πόσο η εσωτερική υποτίμηση που απαιτεί η παραμονή στο ευρώ μπορεί να συντελεστεί σε μία μετα-σοβιετική οικονομία σαν την Ελληνική. Η απάντηση είναι «όχι», λόγω των αγκυλώσεων που εμποδίζουν την εύρυθμη λειτουργία των αγορών. Τα περιθώρια κέρδους και οι ελάχιστες αμοιβές καθορίζονται με νόμο σε μία σειρά επαγγέλματα (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί, κλπ.), ενώ το καθεστώς αδειοδότησης δημιουργεί ολιγοπώλια σε άλλα επαγγέλματα (φορτηγά ΔΧ). Όπως είχε ήδη επισημάνει το πρώτο Μνημόνιο: «Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια αύξησης της παραγωγικότητας και της παραγωγής στην Ελλάδα. Πολλοί κλάδοι είναι προστατευμένοι ή υπόκεινται σε στρεβλό ανταγωνισμό είτε λόγω επιδοτήσεων είτε λόγω εμποδίων εισόδου [...] ενώ το κόστος δημιουργίας και λειτουργίας των επιχειρήσεων είναι από τα υψηλότερα στην ΕΕ». Δυστυχώς οι διαρθρωτικές αλλαγές που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο ουδέποτε εφαρμόστηκαν, γι’ αυτό και το δεύτερο Μνημόνιο περιλαμβάνει μία σειρά από διαρθρωτικές παρεμβάσεις που έχουν σαν στόχο μια πιο ανταγωνιστική αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, και μια πιο εύκαμπτη αγορά εργασίας. Για την ακρίβεια, το νέο Μνημόνιο θυμίζει σχέδιο μετασχηματισμού μιας μετα-Σοβιετικής οικονομίας σε οικονομία της αγοράς. Αυτές οι αλλαγές θα ενισχύσουν σημαντικά την ανταγωνιστικότητα και την αναπτυξιακή προοπτική της οικονομίας, ταυτόχρονα όμως σηματοδοτούν μία μακρά περίοδο πολιτικά δύσκολων μεταρρυθμίσεων.

Περισσότερα