Καθημερινή
29 Νοεμβρίου 2012
Έχουμε ξαναγράψει ότι η μόνη βαριά βιομηχανία που απέμεινε στη χώρα είναι της μεταφοράς ευθυνών. Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε για την κατάσταση που ζούμε. Αυτοί είναι είτε του εξωτερικού (από την Ιντέλιτζενς Σέρβις μέχρι τον κ. Σόιμπλε) είτε του εσωτερικού (από το πολιτικό σύστημα μέχρι τον δικομματισμό).
Φυσικά κανείς δεν αθωώνει τον δικομματισμό για τον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας. Ούτε καν την Ιντέλιτζενς Σέρβις. Ολοι έχουν ευθύνες, οι οποίες διαφέρουν μόνο ως προς το μέγεθός τους. Τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν έχουν τις μεγαλύτερες, αλλά από την άλλη μεριά η Αριστερά δεν βρισκόταν στον Σείριο όταν η Ελλάδα οδηγούνταν σε αδιέξοδο. Ηταν παρούσα και αγωνιζόταν· με θεμιτούς κι αθέμιτους τρόπους. Διά της επιρροής της στα γράμματα και τις τέχνες διαμόρφωσε το ιδεολογικό πλαίσιο της χρεοκοπίας, διά της επιρροής της στους μαζικούς χώρους συνέπραξε στη χρεοκοπία. Οχι καθοριστικά, αλλά έβαλε το (υψωμένο σε γροθιά) χεράκι της: έκλεισε λιμάνια, ακύρωσε έργα πνοής, απέτρεψε επενδύσεις, στήριξε συντεχνίες, έδωσε πολιτική κάλυψη σε κάθε είδους ανομία, διαδήλωσε για εξωτικά επιδόματα, ήταν μπροστά στον αγώνα να μην αλλάξει το ασφαλιστικό κ.λπ. Για κάθε μεταρρύθμιση η Αριστερά προέβαλλε πολλά εμπόδια. Ακόμη και όταν δεν κατόρθωσε να τις ακυρώσει στην πράξη τις μεταρρυθμίσεις έκανε πολύ πιο ακριβές. Τίποτε δεν είναι χωρίς κόστος στην οικονομία. Ακόμη και το κέντρο της Αθήνας που κλείνει καθ’ εκάστη επιβαρύνει την οικονομική λειτουργία της χώρας. Φυσικά είναι δημοκρατικό δικαίωμα κάθε ομαδούλας να διαδηλώνει στο κέντρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κόστος από τον πληθωρισμό των διαδηλώσεων.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment