Το Βήμα
4 Σεπτεμβρίου 2011
Ένας από τους λίγους σοφούς πολιτικούς που έχουν περάσει από αυτή τη χώρα, ο Δημήτρης Κουλουριάνος, αναφερόμενος στις τεράστιες δυσκολίες του κεντρικού προγραμματισμού της οικονομίας, εξηγούσε κάποτε στους οικονομικούς συντάκτες, του γράφοντος περιλαμβανομένου, πόσο δύσκολο είναι να προβλέψει κανείς τις μελλοντικές ανάγκες της αγοράς εργασίας. Αυξάνεις τις θέσεις χειρουργών, για παράδειγμα, και όταν βγουν στην αγορά έπειτα από επτά χρόνια ανακαλύπτεις ότι χρειάζεσαι τεχνικούς ιατρικών μηχανημάτων γιατί η τεχνολογία έχει φέρει τα πάνω κάτω στην ιατρική.
Το ίδιο ισχύει σήμερα και για τα περίφημα «πληθυσμιακά κριτήρια», την καινούργια καραμέλα κατά του... νεοφιλελευθερισμού. Πόσα ταξί, για παράδειγμα, χρειάζονται ανά 1.000 πολίτες; Οποιος πει ότι ξέρει κοροϊδεύει τον εαυτό του. Με τι κόμιστρο το υπολογίζει; Αλλη η ζήτηση με 5 ευρώ το χιλιόμετρο και άλλη με 10. Και θα είναι ενιαίο το κόμιστρο ή θα μπορείς με ραντεβού- όπως σε πολλές χώρες στο εξωτερικό- να το προσυμφωνείς; Και άλλη η ζήτηση πριν από την κατασκευή του «Μετρό», άλλη μετά. Για να μη μιλήσουμε για την οικονομική συγκυρία. Πριν από δύο χρόνια δεν έβρισκες ταξί ούτε για δείγμα και σήμερα κάνουν ουρές ακόμη και στις ώρες αιχμής. Οσο για τα νησιά, τον χειμώνα τα ταξί κάθονται, αλλά το καλοκαίρι δουλεύουν σε 24ωρη βάση.
Και δεν είναι μόνο τα ταξί. Το ίδιο ισχύει και για τα φαρμακεία. Αλλος αριθμός είναι αναγκαίος με ελεύθερο ωράριο και άλλος, π.χ., το Σαββατοκύριακο όταν σε ποσοστό 90% παραμένουν κλειστά. Στην πραγματικότητα, στις ελεύθερες, καπιταλιστικές ή όπως αλλιώς θέλουμε να τις πούμε οικονομίες έχουμε κάνει μια παραδοχή: ότι η αγορά θα κάνει αυτές τις επιλογές. Και αυτό γιατί ιστορικά έχει φανεί ότι το κάνει πολύ καλύτερα από το κράτος- η οικονομία δηλαδή γίνεται πολύ πιο ανταγωνιστική και παράγει περισσότερο πλούτο.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment