Καθημερινή
4 Σεπτεμβρίου 2011
H ανοησία δεν είναι κουσούρι. Ούτε κάποια πνευματική ασθένεια. Ανόητα συμπεριφέρεται κάποιος όταν ενεργεί χωρίς να λαμβάνει υπόψη του την πραγματικότητα. Αν, δηλαδή, κάποιος αδιαφορήσει για την ύπαρξη μιας τζαμαρίας και περάσει σαν να μην υπάρχει, λέμε ότι συμπεριφέρθηκε ανοήτως. Αν κάποιος συνεχίζει να σπαταλά λεφτά ενώ βρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας, λέμε ότι συμπεριφέρεται ανοήτως ανεύθυνα.
Η Ελλάδα βρέθηκε τον Μάιο του 2010 στα πρόθυρα του οικονομικού της θανάτου. Λεφτά δεν υπήρχαν ούτε για τις βασικές λειτουργίες του κράτους. Οι μηχανισμοί συλλογής εσόδων, ύστερα από πέντε χρόνια «επανίδρυσης του κράτους», ήταν (και παραμένουν) διαλυμένοι. Η παραγωγική της βάση, ισχνότατη· είχαμε και έχουμε μια οικονομία που παράγει υπηρεσίες προς αλλήλους. Ενα εκατομμύριο και πλέον δημοσίους υπαλλήλους, τους περισσότερους αναλογικά δικηγόρους, δικαστές, φαρμακοποιούς, συμβολαιογράφους, δημοσιογράφους, στρατιωτικούς κ. λπ. Το μόνο που δεν έχουμε είναι πραγματική παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, που μπορούν να εξαχθούν ώστε να συντηρήσουν τις υπόλοιπες δραστηριότητες (ασχέτως αν αυτές παράγουν καλές ή κακές υπηρεσίες). Το ελληνικό οικονομικό θαύμα ζούσε καταναλώνοντας κοινοτικές επιδοτήσεις και ξένα δανεικά, τα οποία έπρεπε να γίνουν παραγωγικές επενδύσεις. Κι αυτό το βαφτίσαμε «η υψηλότερη ανάπτυξη στην Ευρώπη».
Κάποια στιγμή, τα δανεικά -που ασυλλόγιστα παρείχε η «φούσκα» των χρηματαγορών- στέρεψαν. Στο ελληνικό οικονομικό σύστημα «ήρθε κόλπος». Εζησε το αντίστοιχο μιας καρδιακής προσβολής. Δεν εισέρρεε νέο αίμα για να συνεχιστεί η -α λα ελληνικά- αναπτυξιακή διαδικασία. Η χώρα σώθηκε διότι διασωληνώθηκε, κυριολεκτικά στο παρά πέντε, με τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, υπογράφοντας το διαβόητο και μισητό για πολλούς Mνημόνιο.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment