Καθημερινή
29 Ιανουαρίου 2012
Η ταξινόμηση των πολιτικών παρατάξεων στη σημερινή Ελλάδα είναι έργο δυσχερές. Υπάρχουν βέβαια δεξιά και αριστερά κόμματα και κάποιες δυνάμεις του Κέντρου, αλλά με ποιο ιδεολογικό περιεχόμενο να κατατάξουμε όλους αυτούς; Αν εφαρμόζαμε το παραδοσιακό κριτήριο προτεραιότητας της «κοινωνίας» «έναντι του ατόμου» που χαρακτηρίζει τα συντηρητικά και αριστερά κόμματα, σε αντίθεση με τα κεντρώα φιλελεύθερα τα οποία υπήρξαν φορείς του ατομοκεντρικού διαφωτισμού, η ταξινόμηση θα ήταν αδύνατη.
Η μεν κοινωνία από τη γένεση του ελληνικού έθνους κράτους υπήρξε κατακερματισμένη σε οικογενειακές φατρίες και πελατειακά δίκτυα, ενώ η ατομική συνείδηση δεν χειραφετήθηκε από την κρατική εποπτεία. Το άτομο εξάλλου εντάσσεται σε φατρίες και χωράει σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς. Ο ταξικός χαρακτήρας της Αριστεράς την προσανατολίζει μεν προς την εργατική τάξη, αλλά χωρίς να εξασφαλίζει την εκλογική επιτυχία μόνο με την υποστήριξη του ευάριθμου αυτού τμήματος των ψηφοφόρων. Η Αριστερά συνεπώς προσβλέπει σε συνθήκες κατάρρευσης που ελπίζει ότι θα δημιουργήσουν επαναστατική ατμόσφαιρα. Ετσι κι αλλιώς, η δυσαρέσκεια των εκπτώτων του συστήματος, οι οποίοι πολλαπλασιάζονται σε εποχή λιτότητας σαν τη σημερινή, αναπτερώνει τις επαναστατικές προσδοκίες της Αριστεράς που διατηρεί χαλαρούς δεσμούς με την κοινοβουλευτική νομιμότητα. Δεξιοί ριζοσπάστες θα συμμερίζονταν ανάλογες απόψεις περί της νομιμότητας της δημοκρατίας μας, αλλά ευτυχώς δεν αποτελούν ακόμη οργανωμένη δύναμη στην Ελλάδα. Η οικονομική κατάρρευση, όχι αυτή που νομίζει ο κ. Τσίπρας ότι έχει ήδη συντελεστεί, αλλά η πραγματική - της στάσης πληρωμών και της αδυναμίας εισαγωγής ειδών πρώτης ανάγκης, αν προκύψει, σίγουρα θα εκβράσει και δεξιούς επαναστάτες. Η Αριστερά πάντως παίζει με τη φωτιά όταν απαξιώνει θεσμούς του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος που εγγυώνται για την ασφάλεια των μειοψηφιών.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment