Καθημερινή
2 Φεβρουαρίου 2012
Η συζήτηση για την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας επικεντρώνεται τις τελευταίες ημέρες στο αίτημα για περαιτέρω μείωση του -ήδη κουτσουρεμένου- εισοδήματος όσων τυχερών ιδιωτικών υπαλλήλων έχουν ακόμη δουλειά. Οσοι δεν είμαστε ειδικοί είναι λογικό να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς είναι αυτή η ρημάδα η ανταγωνιστικότητα, στην οποία πατώνουμε και στον βωμό της οποίας κινδυνεύει να θυσιαστεί ο 13ος και ο 14ος μισθός μας.
Διαβάζοντας λοιπόν ενδεικτικά την κατάταξη των κρατών του πλανήτη με βάση την ανταγωνιστικότητα στην ετήσια έκθεση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (Global Competiti-veness Index), διαπιστώνει πράγματι κανείς ότι η χώρα μας καταλαμβάνει την 90ή θέση, επί 142 συνολικά. Η γενική αυτή κατάταξη προκύπτει από τη βαθμολόγηση σε μια σειρά επιμέρους κατηγοριών. Η Ελλάδα, λοιπόν, έρχεται σχεδόν τελευταία στον κόσμο στις κατηγορίες «μακροοικονομικό περιβάλλον» και «πρόσβαση στη χρηματοδότηση». Το γεγονός ότι φλερτάρουμε επιμόνως με τη χρεοκοπία, ενώ οι τράπεζές μας και το κράτος έχουν αποκλειστεί από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, λειτουργεί υπονομευτικά για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Κι όμως, ορισμένοι επιμένουν να υπόσχονται «ανάπτυξη» υπό καθεστώς δημοσιονομικού εκτροχιασμού και απόλυτης αβεβαιότητας, σε πείσμα κάθε λογικής.
Πέραν αυτών των κατηγοριών όμως, ως κυριότερα εμπόδια στο επιχειρείν και τις επενδύσεις αναφέρονται, στην ίδια πάντα έκθεση, η «αναποτελεσματικότητα του κράτους», η «γραφειοκρατία», η «διαφθορά» και η «περιπλοκότητα του φορολογικού συστήματος». Πρόκειται για απαντήσεις που βρίσκονται πολύ πιο ψηλά στην κλίμακα από τους «φορολογικούς συντελεστές» και το «εργασιακό κόστος».
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment