Τοξική υποκρισία

του Νίκου Γεωργιάδη

Athens Voice
22 Φεβρουαρίου 2012

Το «ραντεβού» με την Ιστορία αποκάλυψε το βάθος και το πλάτος της υποκρισίας. Θριαμβολόγησαν εκείνοι οι οποίοι ως μέλη της κυβέρνησης Παπανδρέου υπονόμευσαν συνειδητά ή όχι τις προηγούμενες συμφωνίες με τους δανειστές. Ανακουφίστηκαν εκείνοι της Δεξιάς Πολυκατοικίας οι οποίοι κραδαίνοντας τη μάχαιρα του αντιμνημονιακού αγώνα άλλαξαν στρατόπεδο εν μία νυκτί, έγιναν μνημονιακοί και στη συνέχεια καμιά τριανταριά από αυτούς επανήλθαν σε αντιμνημονιακή υστερία παρέα με τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ. Ανακουφίστηκαν και στην Αριστερά. Ο πολιτικός λόγος που άρθρωναν έναντι των μνημονίων ήταν ευθέως αντίθετος με τη συστημική, συνειδησιακά, άποψή τους, ιδίως στον Περισσό αλλά και στην Κουμουνδούρου, η οποία άποψη βασίζεται ότι και τα δύο κόμματα δεν είναι τίποτε άλλο από τον αριστερό βραχίονα-πυλώνα του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης. Ο ανατρεπτικός τάχα μου πολιτικός τους λόγος δεν ήταν παρά ένα ακόμη τέχνασμα στην προσπάθεια της πολιτικής επιβίωσής τους. Η Δημοκρατική Αριστερά όχι απλώς ανακουφίστηκε αλλά σχεδόν ντροπαλά έβγαλε και αναστεναγμό ευχαρίστησης. Δεν τόλμησε να το διακηρύξει λόγω εκλογικής τακτικής αλλά ήξερε και ξέρει πως αν στην ελληνική Αριστερά υπήρχε έστω και ένα κύτταρο πολιτικής εντιμότητας, τότε θα έπρεπε η ίδια να είχε εκφράσει την πολιτική στήριξη του σχεδίου μη χρεοκοπίας της χώρας. Δεν το έκανε και όπως μόνο η πολιτική ιστορία ξέρει, το τίμημα θα πληρωθεί στο ακέραιο.

Η υπέρτατη ωστόσο υποκρισία δεν ήταν των πολιτικών όσο εκείνη των «νταβατζήδων» της οικονομικής ζωής του τόπου. Με τις καταθέσεις τους διασφαλισμένες στο εξωτερικό, φρόντισαν και την πίτα αλλά και τους σκύλους τους. Επί μακρόν μέσω των εκδοτικών τους συγκροτημάτων «στήριξαν» τις επιλογές του Γ. Παπανδρέου. Όταν αντελήφθησαν το διαχειριστικό κενό του τότε πρωθυπουργού, εφάρμοσαν την τακτική του χαμαιλέοντα. Τα μεγάλα κανάλια «ευαισθητοποιήθηκαν» αιφνιδίως και αντιμνημονιακώς. Ο κήρυκας του Μνημονίου έγινε φανατικός αντίπαλος του τότε πρωθυπουργού και «ανακάλυψε», τάχα μου, την αποτρόπαια μορφή της Τρόικα, όταν προηγουμένως του ήταν απολύτως συμπαθής. Εθίχθη προσωπικά με την, αλίμονο, ετεροχρονισμένη πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος ωσάν η πρωτοβουλία αυτή να ήταν η επαχθέστερη αντιδημοκρατική τοποθέτηση στην πολιτική ιστορία. Και, τέλος, όταν αυτά τα ίδια τα εκδοτικά συμφέροντα αποκάλυψαν την ηθική και πολιτική τους γύμνια, τότε ξαφνικά άρχισαν να διακοσμούν με πολιτικά άνθη τον νέο πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο. Αντελήφθησαν πως αν δεν το κάνουν θα είναι εκτός εσοδείας την επόμενη περίοδο.

Περισσότερα