Καθημερινή
3 Ιουνίου 2012
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση λειτουργεί με πολύ αργόσυρτες διαδικασίες. Είναι μια σύμπραξη δημοκρατικών κρατών με διαφορετικούς λαούς, διαφορετικά κοινοβούλια, διαφορετικές αντιπολιτεύσεις, διαφορετικά συμφέροντα. Αν σκεφθούμε ότι και η δημοκρατία ανά κράτος λειτουργεί εκνευριστικά αργά (έτσι μόνο μπορούν να συντεθούν οι αντιτιθέμενες απόψεις και συμφέροντα εντός της κοινωνίας) μπορούμε να φανταστούμε πόσο πιο αργά θα κινείται μια Ενωση 27 δημοκρατιών.
Αυτό το δομικό χαρακτηριστικό της Ε.Ε., δηλαδή η αργοπορία στη λήψη αποφάσεων έχει θετικά και αρνητικά. Στα θετικά πρέπει να λογιστεί ότι ποτέ δεν λαμβάνονται αποφάσεις που προσβάλλουν τα δικαιώματα ακόμη και μικρών λαών. Στα αρνητικά υπάρχει αυτό που λέγεται με κάθε ευκαιρία: η Ευρώπη είναι πάντα πίσω από τις αγορές. Στα αρνητικά λογίζεται και το γεγονός ότι για να ενταχθεί μια χώρα στο κλαμπ των ισχυρών χρειάζεται έναν σκασμό διαδικασίες και διαπραγματεύσεις. Στα θετικά είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας διώξει σε μία μέρα. Γενικώς, όπως η δημοκρατία, έτσι και η Ε.Ε., απεχθάνεται τις ρήξεις. Ολα γίνονται αργά, έτσι ώστε να μετρηθούν και να απαλυνθούν οι επιπτώσεις· τόσο αργά που δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ακινησίας.
Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δημιουργούνται κι άλλες ψευδαισθήσεις που έχουν να κάνουν με τα εγχώρια συμπλέγματα μεγαλείου. Ετσι ο κ. Τσίπρας βλέπει τον εαυτό του κάτι σε Τζον Φ. Κένεντι που χαϊδεύει το κουμπί των πυρηνικών την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Το θέμα όμως είναι ότι ακόμη κι αν είχαμε τα πυρηνικά -αυτά, που στο παραλήρημα του μεγαλείου νομίζει ότι έχει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ- κανείς δεν πρόκειται να ξυπνήσει ένα πρωί και να μας δείξει την έξοδο. Θα βγούμε μόνοι μας. Σιγά σιγά...
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment