Το δικό μας Μνημόνιο

του Νίκου Δήμου

Lifo
20 Νοεμβρίου 2013

Για να κάνει κανείς μία μεταρρύθμιση χρειάζεται: έναν στόχο, μία μελέτη, ένα σχέδιο εφαρμογής και μία μονάδα υλοποίησης και παρακολούθησης.

Στην Ελλάδα χρειάζεται απλώς ο στόχος (που συνοδεύεται από μεγαλόστομες εξαγγελίες). Μελέτη, που θα ερευνήσει τις συγκεκριμένες συνθήκες και θα οδηγήσει στο σχέδιο εφαρμογής, σπάνια γίνεται. Όσο για τα υπόλοιπα, επαφίενται στις μηδενικές ικανότητες της αθάνατης ελληνικής γραφειοκρατίας.

Έτσι, αν προσθέσουμε και την πατροπαράδοτη αντίσταση μας σε κάθε αλλαγή («όχι ξεβόλεμα!») και τα ειδικά συμφέροντα, καταλαβαίνουμε γιατί στη χώρα μας εννέα στις δέκα μεταρρυθμίσεις αποτυγχάνουν. Και όχι μόνο αυτό: απορρυθμίζουν και την υπάρχουσα κουτσο-κατάσταση που συνοψίζεται θαυμάσια στον καβαφικό στίχο: «Και τέλος πάντων, να, τραβούμε εμπρός».

Το Μνημόνιο, που τόσοι μισούν, είναι κατά βάση πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων. (Οι περισσότεροι το συγχέουν με τη δανειακή σύμβαση – της οποίας βέβαια αποτελεί προϋπόθεση: κάνετε μεταρρυθμίσεις για να πάρετε χρήμα.)

Περισσότερα