Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας προϋποθέτει υγιές τραπεζικό σύστημα

του Ιάσονος Μανωλόπουλου

Καθημερινή
4 Μαΐου 2013

Ο δρόμος προς την οικονομική ανάκαμψη προϋποθέτει πάντα την ύπαρξη ενός υγιούς τραπεζικού συστήματος. Από το 2009 οι τράπεζες παγκοσμίως έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τα βασικά τους κεφάλαια εκδίδοντας μετοχές, μειώνοντας επιτόκια, αυξάνοντας τα αδιανέμητα κέρδη τους και πωλώντας περιουσιακά στοιχεία. Τώρα ήρθε η ώρα για τις ελληνικές τράπεζες να κάνουν το ίδιο, καλύπτοντας τις ανάγκες τους για υγιή Δείκτη Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων (Tier 1), σε τέτοια επίπεδα, που να παρέχουν ένα είδος προστασίας έναντι απροσδόκητων μακροοικονομικών γεγονότων. Επιπροσθέτως, οι τράπεζες πρέπει να διασφαλίζουν επαρκή πιστωτική διαθεσιμότητα για να μην εμποδίζουν την ανάπτυξη.

Οι κρίσεις δεν είναι κάτι καινούργιο στο τραπεζικό σύστημα. Μάλιστα παρατηρούμε ότι όλες οι προηγούμενες τραπεζικές κρίσεις, στη Σουηδία (1991), στην Ισλανδία (2008), στην Ιρλανδία (2008), στην Ισπανία (1978) και στο Μεξικό (1995), στηρίχθηκαν σε πρόγραμμα κυβερνητικής ενίσχυσης σε ποικίλο βαθμό. Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν αρκεί μια ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και η δυνατότητα παροχής πίστωσης προς την οικονομία, να στηρίζονται μόνο σε εισφορές κεφαλαίου.

Συνήθως για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η δυνατότητα δανεισμού απαιτείται η πώληση των επισφαλών περιουσιακών στοιχείων, καθώς και σε ορισμένες περιπτώσεις μια γενική εγγύηση για το τραπεζικό σύστημα. Η ανάκαμψη της Ιρλανδίας έχει επιταχυνθεί με τη δημιουργία της ΝΑΜΑ (National Asset Management Agency), Εθνικής Υπηρεσίας Διαχείρισης Ενεργητικού, ένας κυβερνητικός ιρλανδικός οργανισμός που έχει συσταθεί από τα τέλη του 2009, αποκτώντας τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια και επιτρέποντας στις τράπεζες να μειώσουν τα σταθμισμένα για τον κίνδυνο στοιχεία ενεργητικού τους και να βελτιώσουν τους κεφαλαιακούς δείκτες τους. Αναγνωρίζοντας τα μη εξυπηρετούμενα περιουσιακά στοιχεία και τις προβλέψεις επισφαλειών, αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί στην Ελλάδα και αποτελεί τον επόμενο καθοριστικό ενδογενή πυλώνα για την τραπεζική ανάκαμψη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν αυτό έγινε αρκετά νωρίς, το συνολικό κόστος για το σύστημα ήταν αρκετά χαμηλό, όπως στην περίπτωση της Σουηδίας, όπου οι δημοσιονομικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν μόλις 4% μεταξύ 1990-1993.

Περισσσότερα