Καθημερινή
12 Μαιου 2013
Τρία χρόνια τώρα, η χώρα δεν βρίσκεται μόνο στην περιδίνηση της Μεγάλης Υφεσης. Ζει και μια βαθιά εσωτερική πόλωση, κοινωνική και πολιτική. Οι διαιρετικές γραμμές αυτής της πόλωσης έχουν χαραχθεί με τους όρους της αντιπολίτευσης. Προνόμιο συχνά των πολιτικά ηττημένων ήταν ότι επικρατούσαν στο πεδίο των ιδεών, του συλλογικού θυμικού και των συμβόλων. Εχαναν μεν τις εκλογές, διατύπωναν όμως το κυρίαρχο αφήγημα. Μπορούσαν πια να πουν την ιστορία με τους δικούς τους όρους. Ποιο είναι λοιπόν το επικρατήσαν αφήγημα της κρίσης; Οτι η κρίση είναι δημιούργημα του Μνημονίου. Οτι δεν είναι η κρίση που γέννησε το Μνημόνιο, αλλά το αντίστροφο. Οτι η κοινωνία μας θα ζούσε ακόμα στην (επίπλαστη) ευημερία του 2008-09, αρκεί να μην είχε παρεμβληθεί το Μνημόνιο.
Το κυρίαρχο αφήγημα δεν παράγει απλώς τη δική του μυθοπλασία. Διατηρεί επίσης το πλεονέκτημα του προσδιορισμού. Τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον αντίπαλο. Ετσι το κυρίαρχο αφήγημα θέλει τη χώρα να διαιρείται σε Μνημονιακούς και αντι-Μνημονιακούς. Οι πρώτοι δεν έσπευσαν απλώς υποτελώς να συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις της κ. Μέρκελ και της τρόικας, όπως επιμένει το «αντι-μνημονιακό» αφήγημα. Υποχρεώθηκαν επίσης να κουβαλάνε τον χαρακτηρισμό «Μνημονιακοί» που τους φόρεσαν οι αντίπαλοί τους.
Η πραγματικότητα βέβαια υποδεικνύει μια διαφορετική διαίρεση. Κάποιοι σήκωσαν στην πλάτη τους το βαρύ κόστος και αναγκαίο τίμημα των όρων παραμονής σε μια επί του παρόντος αφιλόξενη Ευρωζώνη, από την οποία η μοναδική εναλλακτική μιας εξόδου θα ήταν πολλαπλάσια καταστροφική. Και κάποιοι άλλοι, απέναντι, αρνούνται το τίμημα αρνούνται και το δίλημμα, από τη βολική απόσταση που τους εξασφαλίζει η θέση τους στην (εξ ορισμού) κυβερνητικά ανεύθυνη αντιπολίτευση.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment