Καθημερινή
2 Ιουνίου 2011
Η εμμονή στην απαγόρευση των απολύσεων στο Δημόσιο αποτελεί πρόκληση για τη σιωπηλή πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που επωμίζονται το κόστος της κρίσης. Για ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους το Δημόσιο αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της παραγωγικής διαδικασίας στην Ελλάδα, αλλά αυτή η διαστρέβλωση που, όπως αποδεικνύεται, κόστισε ακριβά στη χώρα, πρέπει να τελειώσει.
Υπό τον φόβο της απώλειας των ψήφων των δημοσίων υπαλλήλων και των συγγενών τους, τα κόμματα εδώ και δεκαετίες δεν τολμούν να μιλήσουν για απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, και τις περισσότερες φορές οι λίγοι που εμμέσως το τολμούν, σπεύδουν να διανθίσουν τις τοποθετήσεις τους με συμπληρωματικές επεξηγήσεις οι οποίες καταλήγουν σε αυτοδιαψεύσεις. Η στάση αυτή δεν αφορά φυσικά μόνο το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη «φιλελεύθερη» Νέα Δημοκρατία. Από την πλευρά της, η Αριστερά, υπεραμύνεται της κρατικοποίησης των πάντων. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα, όπου οι απολύσεις αποτελούν συνήθη πρακτική, η οποία τελευταία «συμπληρώνεται» και από περικοπές μισθών. Ομως, οι πιέσεις στον ιδιωτικό τομέα και η δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα οφείλονται, κυρίως, στις αλόγιστες σπατάλες του Δημοσίου που εκτίναξαν τα ελλείμματα και το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη.
Τα υπερβολικά προνόμια στον ευρύτερο δημόσιο τομέα συνιστούν στοιχείο κοινωνικής αδικίας. Είναι απορίας άξιον πώς οι πολιτικοί επιλέγουν να υποστηρίζουν την προστασία των κεκτημένων των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όταν ο μέσος όρος των αποδοχών τους είναι διπλάσιος από αυτόν των απασχολουμένων στον ιδιωτικό.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment