Φιλελεύθερα δαιμόνια

του Αριστείδη Χατζή

Τα Νέα
30 Ιανουαρίου 2013

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματιστεί σε κόμμα εξουσίας. Η προσπάθεια αυτή έχει ενδιαφέρον καθώς αποτελεί προς το παρόν συνονθύλευμα που χωρά όχι μόνο τη ριζοσπαστική πτέρυγα της ανανεωτικής Αριστεράς αλλά και σταλινικά σταγονίδια, τα ορφανά του λαϊκιστικού ΠΑΣΟΚ, καθώς και πολλούς που (για να το πω διακριτικά) αντιμετωπίζουν τη βία με δύο μέτρα και δύο σταθμά, ανάλογα με το χρώμα της. Βέβαια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συνδέονται με ομάδες που ήταν πάντα περιθωριακές και ολιγάριθμες δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον πειρασμό της πρωτόγνωρης δημοσιότητας. Η έκθεσή τους όμως εξέθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επιβεβαιώνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις. Αυτό κάνει το έργο της ηγετικής ομάδας του δυσκολότερο εφόσον ο μετασχηματισμός είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει τριβές, και μάλιστα σε μια περίοδο που δεν υπάρχει η πολυτέλεια της εσωστρέφειας.

Όσα γράφω στη συνέχεια δεν έχουν σκοπό να ενισχύσουν ή να υπονομεύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεδομένου ότι ο συγγραφέας αυτού του άρθρου είναι φιλελεύθερος βρίσκεται υποτίθεται απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα οι απόψεις του μπορούν να θεωρηθούν εκ των προτέρων προβοκατόρικες. Εάν ο αναγνώστης το θεωρεί δεδομένο ας σταματήσει να διαβάζει - θα έχει χάσει μόνο τρία λεπτά από τη ζωή του. Εάν όμως ο αναγνώστης θεωρεί ότι είναι δυνατόν κάποιος καλόπιστα να απευθυνθεί στους ιδεολογικούς του αντιπάλους, ας συνεχίσει να διαβάζει.

Δεν θα επαναλάβω εδώ τις υποδείξεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς συμφωνώ ότι ένα κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι δημοκρατικό και ευρωπαϊκό πρέπει να λάβει απέναντι στη βία τη θέση που παραδοσιακά έλαβε η δημοκρατική Αριστερά στην Ευρώπη. Προφανώς τα στελέχη του πρέπει να μάθουν να μην αναπαράγουν, από κεκτημένη ταχύτητα, ιδέες, προτάσεις και πολιτικές που έχουν απαξιωθεί εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια. Προφανώς πρέπει να αποκαθαρθεί από τη δημαγωγία, τον λαϊκισμό, τον κρατισμό, την αμετροέπεια και τη συνωμοσιολογία.

Κανείς όμως δεν δίνει την έμφαση που χρειάζεται σε αυτά που πρέπει να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην προσπάθεια άμβλυνσης των αιχμηρών άκρων του υπάρχει κίνδυνος να εξασθενήσουν όλα όσα κάνει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ - κι αυτά είναι αρκετά.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου

Κατεβάστε το άρθρο σε PDF (όπως δημοσιεύθηκε στα Νέα)

Διαβάστε επίσης σχετικά κείμενα των Ηλία Κανέλλη, Πάσχου Μανδραβέλη και Θωμά Τσάτση και την ανακοίνωση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Ανδρέας Πετρουλάκης (Protagon, 30/1/2013)

Η μεγάλη απάτη του αντιμνημονίου

του Θανάση Μαυρίδη

Capital.gr
30 Ιανουαρίου 2013

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν σήμερα ότι αυτό που τους έχει οδηγήσει στην καταστροφή είναι το μνημόνιο. Πίστεψαν τις ανοησίες που τους πούλησαν οι πολιτικοί, ότι μία αόρατη δύναμη μας οδήγησε στην καταστροφή και όχι όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας. Σήμερα φαίνονται όλο και πιο καθαρά όλοι εκείνοι που κερδοσκόπησαν σε βάρος του πόνου ενός ολόκληρου λαού και εμπορεύτηκαν τους φόβους του.

Η ιστορία του μνημονίου είναι απλή: Η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί και χρειάστηκε την συμφωνία της ΕΕ. Οι Γερμανοί έβαλαν στο παιγνίδι το ΔΝΤ, ίσως επειδή δεν ήσαν σίγουροι ότι θα έμεναν μέχρι το τέλος να δουν όλο το έργο. Η ΕΕ και το ΔΝΤ (κυρίως όμως η ΕΕ) μας δάνεισαν και μας έθεσαν όρους για να πάρουν κάποια στιγμή τα χρήματά τους πίσω. Δηλαδή, τα χρήματα των φορολογουμένων τους.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία έγιναν λάθη και μάλιστα σημαντικά. Είναι σημαντικό όμως να καταλάβουμε ότι το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να ακολουθήσουμε τις συνταγές των καιροσκόπων και να παίξουμε ζάρια το μέλλον της χώρας μας. Μπορεί κάποιοι να έχουν κάνει τις μπαρμπουτιέρες δεύτερό τους σπίτι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τους επιτρέψουμε να παίζουν στον τζόγο τα δικά μας σπίτια.

Το μεγαλύτερο λάθος της τρόικας ήταν ότι δεν κατανόησε αμέσως το πόσο διαλυμένο και διεφθαρμένο ήταν το κράτος μας. Χάθηκε έτσι πολύτιμος χρόνος σε ανούσιες συζητήσεις. Για παράδειγμα, πολλοί υπηρεσιακοί παράγοντες του δημοσίου προσπάθησαν να φανούν περισσότερο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους και να βγάλουν τον εαυτό τους από το κάδρο της κακοδαιμονίας του ελληνικού δημόσιου τομέα. Στην προσπάθειά τους αυτή έδωσαν λαθεμένες πληροφορίες στους συναδέλφους τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες και πρότειναν απίστευτα πράγματα.

Η ΕΕ εμπιστεύτηκε, επίσης, τους Έλληνες πολιτικούς, οι οποίοι απέκρυβαν συστηματικά το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο ήταν ο γιγαντισμός του κράτους. Δεν ήταν μόνο ο μεγάλος αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Ήταν και το γεγονός ότι πολλές ιδιωτικές εταιρείες είχαν έναν και μόνο πελάτη! Σωστά μαντέψατε, το κράτος.

Περισσότερα

Wider euro ‘Tobin tax’ will net €35bn

Financial Times
January 29, 2013

The eurozone’s biggest economies would raise €30bn-€35bn from their planned levy on financial transactions, according to an expansive European Commission proposal that ensnares trades executed in London, New York or Hong Kong.

The revised and strengthened Brussels draft plan, seen by the Financial Times, sets the stage for France, Germany and nine other euro area countries to agree the exact terms of Europe’s first so-called “Tobin tax” on equity, bond and derivative transactions.

Brussels’ drive for a Europe-wide tax opened an irreconcilable rift between EU members, forcing a eurozone vanguard to forge a smaller transaction tax bloc covering two-thirds of EU economic output but excluding the City of London.

This long-awaited Brussels blueprint, to be published within weeks, is the basis for talks between the 11 states, who no longer need permission to implement the levy from opponents such as Britain or Sweden.

The draft, prepared by the EU tax commissioner Algirdas Semeta, casts a wider net than expected by adding anti-avoidance measures to the original plan for an EU-wide levy, so that financial business does not decamp to safe havens.

More

Δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές - oh yeah!

του Μάνου Ματσαγγάνη

Protagon.gr
29 Ιανουαρίου 2013

Συμβαίνει σπάνια ένα επιστημονικό ζήτημα με περίεργες τεχνικές πτυχές να συζητιέται ξαφνικά στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου. Αυτό ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει τώρα, με τη διαμάχη γύρω από το ζήτημα των «δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών», θέμα με το οποίο ομολογώ ότι και εγώ έχω ασχοληθεί ελάχιστα από τότε που ήμουν δευτεροετής φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ.

Τι είναι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές; Με πολύ απλά λόγια, δείχνουν πόσο μειώνεται (αυξάνεται) το ΑΕΠ έπειτα από μια μείωση (αύξηση) του ελλείμματος. Όπως καταλαβαίνετε, το θέμα όμως είναι όντως ενδιαφέρον, αν και κατά τη γνώμη μου η πολιτική ερμηνεία θέλει προσοχή.

Λοιπόν, τα γεγονότα εν συντομία έχουν ως εξής:

Πριν από 3 μήνες, ρεπορτάζ των Financial Times (9 Οκτωβρίου 2012) ανέφερε ότι οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ δεν θεωρούν πλέον ότι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές είναι 0,5 (η υπόθεση εργασίας του ΔΝΤ στα Μνημόνια της Ελλάδας και των άλλων χωρών), αλλά πολύ υψηλότεροι: από 0,9 έως 1,7. Το ρεπορτάζ επιβεβαιώθηκε σε «κείμενο συζήτησης» που υπογράφουν οι Blanchard και Leigh (μεγάλα κεφάλια του ΔΝΤ, ιδίως ο πρώτος), και το οποίο κυκλοφόρησε λίγο πριν από τις γιορτές με τη διευκρίνηση ότι πρόκειται για «προσωπικές απόψεις» των συγγραφέων.

Με λίγα λόγια, λένε οι συγγραφείς, μια μείωση του ελλείμματος κατά 5% (όπως συνέβη στην Ελλάδα το 2010) δεν προκαλεί ύφεση 2,5% (0,5 x 5%), αλλά 2 ή και 3 φορές παραπάνω. Πράγματι, η ύφεση στην Ελλάδα ήταν 7% το 2011, 6% το 2012, 4% με 4,5% το 2013 και πάει λέγοντας. Οι Blanchard και Leigh λένε ότι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έπρεπε να μειωθεί το έλλειμμα, αλλά ότι η μείωση έπρεπε να γίνει αλλιώς (με άλλη αναλογία αύξησης φόρων και μείωσης δαπανών), μαζί με ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές (άλλοι προσθέτουν: με διαφορετικό timing) κ.λπ.

Περισσότερα

Δες επίσης

The Conscience of a Radical

by Bret Stephens

Wall Street Journal
January 28, 2013

Alexis Tsipras wants to know: "Here in the United States, why do you not have this phenomenon of passing money under the table?"

It is Saturday morning, and New York City is under a sheet of fresh snow. Mr. Tsipras, the leader of Greece's Coalition of the Radical Left, or Syriza, is on a brief visit to the States to meet with think-tank scholars, journalists and International Monetary Fund officials, and to be dined at the State Department.

There's a reason the 38-year-old former civil engineer is being taken seriously. His is the second-largest party in parliament. He wants to throw out the austerity diet that is the IMF-Brussels-Berlin precondition for continued financial life support for Greece. And he could one day be prime minister.

Mr. Tsipras is pondering the subject of bribery while talking about health care in Greece. Like most in Europe, the Greek state is the primary deliverer of medical care through a national health service, and—on paper, at least—it does a great job. The World Health Organization puts Greece in 14th place in its global rankings, though per capita health spending is relatively low. By contrast, the U.S., which spends the most per capita, comes in 38th place in terms of overall quality, behind such health-care paragons as Morocco and Dominica.

More

Too Soon to Celebrate for Europe's Banks

by Francesco Guerrera

Wall Street Journal
January 28, 2013

Show me that glass again? Definitely half full. You look great, by the way. Have you lost weight?

Forgive me if I sound uncharacteristically chirpy, but I am writing this column on the plane back from the annual meeting of the World Economic Forum, whose theme was "Returning Optimism." OK, maybe not quite. The official leitmotif of the Davos jamboree was actually "Resilient Dynamism," but the participants' mood was more in tune with my title.

After years worrying themselves sick about the future of the euro zone, the stuttering U.S. recovery and a potentially fraught leadership transition in China, the self-styled "global elite" concluded that the world in 2013 looks better than in 2012 and 2011.

The rosy tint was nowhere more apparent than in the Davos-thinking about battered European banks. The financial cognoscenti were uttering phrases like "the beginning of the end" and "the worst is over," while bank executives pointed to their companies' resilient dynamism, to coin a phrase, in the face of adversity.

"The trust in the euro and the European banking sector has come back," proclaimed the head of a large European lender.

I wouldn't pop the champagne, spumante and cava just yet.

More

Political Unity Must Come First

by Aristides N. Hatzis

New York Times
January 28, 2013

If you are a eurosceptic this is the time when you are justified to growl, “I told you so.” The European Union seems to have reached an impasse and the euro zone is still a mess. Great Britain is ready to cross the Rubicon and be the first country to leave the E.U. Or at least it’s the first country ready to play the chicken game with Brussels in order to renegotiate its standing. Poland was never too enthusiastic and now, despite its ambition to become a major player, sounds more than reluctant to make the extra step and join the euro zone.

Milton Friedman, in a prophetic article published 16 years ago, predicted that the adoption of the euro would have the opposite effect of the one anticipated from its founders: “It would exacerbate political tensions by converting divergent shocks that could have been readily accommodated by exchange rate changes into divisive political issues. Political unity can pave the way for monetary unity. Monetary unity imposed under unfavorable conditions will prove a barrier to the achievement of political unity.”

This is exactly what happened. The troubles in the euro zone shattered the European edifice. The crisis led to political divisions between North and South, rich creditors and poor "PIGS" (Portugal, Italy, Greece, Spain) but also to schisms in every single country: Austerity or growth? Bailout or exclusion? Payment or default?

These divisions might lead to extreme solutions that were almost unthinkable until recently: exiting from the euro zone or the E.U., or perhaps even abandoning the unification project altogether, which could result in isolationism or even something worse, like a rise to power of extremist parties touting radical agendas of nationalism, protectionism and statism.

Needless to say that such a development will have dreadful repercussions for Europe as a continent of peace, democracy and wealth. The divisions could be further exacerbated and war could be back. Not the military kind of war but an economic one where barriers will replace cooperation and reciprocity.

I am sure that almost everybody understands that this could be catastrophic in the long term in a globalized world with the U.S. and the BRIC countries (Brazil, Russia, India and China) as fierce competitors. I am also sure that most European leaders realize that Milton Friedman was right in emphasizing political unity as a necessary prerequisite for the monetary union. However I am not sure that they are ready to make the necessary steps. These steps are not politically costless and we are, after all, talking about politicians.

More

See also

Patrick Chappatte (International Herald Tribune, Jan. 24, 2013)

Euro periphery draws back €100bn

Financial Times
January 28, 2013

Almost €100bn of private funds flowed back into the eurozone’s periphery late last year after action by the European Central Bank encouraged reinvestment in the crisis-hit countries.

The scale of the net inflows, equivalent to about 9 per cent of the economic output of Spain, Italy, Portugal, Ireland and Greece according to calculations by ING, the Dutch bank, highlight the revival in investor confidence in Europe’s monetary union after Mario Draghi, ECB president, pledged to preserve its integrity.

The return of capital has encouraged policy makers to believe the eurozone crisis is over, with Mr Draghi this month pointing to “positive contagion” in the region. The euro has also moved sharply higher.

Adding to evidence of a turn in sentiment, figures from the US Commodity Futures Trading Commission showed traders were last week more bullish on the euro than they have been in 18 months. Net long positions on the euro reached their strongest level since the summer of 2011.

However, the private inflows into the bloc’s periphery remain modest compared with far larger outflows earlier in 2012, when many financial markets feared a eurozone break-up.

More

Eurozone banking union is deeply flawed

by Hans-Werner Sinn and Harald Hau

Financial Times
January 28, 2013

Largely ignored by public opinion, the European Commission has drafted a new directive on bank resolution which creates the legal basis for future bank bailouts in the EU. While paying lip service to the principle of shareholder liability and creditor burden-sharing, the current draft falls woefully short of protecting European taxpayers and might cost them hundreds of billions of euros. Further lobbying by banks is likely to make things only worse.

The new banking union plans may thus turn out to be another large step towards the transfer of distressed private debt on to public balance sheets – something which pleases the capital markets and may help to explain their new confidence.

The European Central Bank has already provided extra refinancing credit to the tune of €900bn to commercial banks in countries worst hit during the crisis, as measured by its payment system known as Target. These banks have in turn provided the ECB with low-quality collateral with arguably insufficient risk deductions. The ECB is now in the same position as private investors. It is guaranteeing the survival of banks loaded with toxic real estate loans and government credit. So the tranquillity is artificial. Ultimately, the ECB undermines the allocative function of the capital market by shifting the liability from market agents to governments.

More

Greece: How Long Until Junta?

by Bill Frezza

Huffington Post
January 28, 2013

It is often said that to get a glimpse of our future we should study the lessons of the past. Or we can observe the fate of those marching a few steps ahead of us down a road we seem determined to travel. Take Greece. Long hailed as the birthplace of democracy, it is now a poster child for excessive government spending, bloated public sector unions, unfunded entitlements, and stultifying regulations. What happens when the politicians frantically trying to stave off economic collapse finally run out of other people's money?

The hapless Greeks have managed to keep themselves off the front pages for a few months as they burn through their latest cash infusion, courtesy of the German taxpayer. This is no mean feat considering the dire state of the country's economy and the ever-present threat of a Greek debt implosion that could light the fuse for the unwinding of the euro, the opening act of what would surely become a worldwide economic catastrophe.

But the simmering cauldron that is the Greek body politic has not stopped boiling. Widespread misery and despair are breeding lawlessness and violence. The sense that the country is falling apart is emboldening fringe political parties on both left and right to spew apocalyptic rhetoric, as they inexorably move to fill the vacuum left by Greece's discredited and collapsing center.

Read through the stories appearing everyday in the Greek press (which you might only find buried on the back pages of American newspapers) and you will undoubtedly ask yourself: "How long will these proud people put up with such degradation?"

More

Κεφάλαιο που έχει πατρίδα

του Αρίστου Δοξιάδη

Καθημερινή
27 Ιανουαρίου 2013

Κάθε τόσο υπάρχει ένα καινούργιο ζητούμενο, που υποτίθεται ότι αν το πετύχουμε, θα μπορέσει να ορθοποδήσει η οικονομία. Τους τελευταίους μήνες το ζητούμενο είναι να αυξηθούν τα φορολογικά έσοδα. Βραχυπρόθεσμα, η κυβέρνηση προσπαθεί να το πετύχει αυξάνοντας φορολογικούς συντελεστές. Μεσοπρόθεσμα, λέει η τρόικα, πρέπει να το πετύχουμε περιορίζοντας τη φοροδιαφυγή. Φοβάμαι ότι το κυνήγι φορολογικών εσόδων είναι χίμαιρα, και μας απομακρύνει από τον πιο σημαντικό στόχο, που πρέπει να είναι, σε απόλυτη προτεραιότητα, η δημιουργία θέσεων εργασίας σε διεθνώς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.

Η τρόικα κάνει το μεγάλο λάθος να νομίζει ότι η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή στην Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπιστούν στον ελληνικό μικροκαπιταλισμό όπως αντιμετωπίζεται στον βορειοευρωπαϊκό εξωστρεφή κορπορατισμό. Περίπου το ίδιο λάθος κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ζητάει να αυξηθούν στα επόμενα τρία χρόνια τα φορολογικά έσοδα κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Η δε κυβέρνηση, πιεσμένη από την τρόικα και μην μπορώντας να κόψει περισσότερο τις δαπάνες, καταφεύγει σε φορολογικούς νόμους «έκτακτης ανάγκης», γνωρίζοντας μάλλον ότι δεν μπορούν να αποδώσουν.

Ας δούμε ποιο είναι το πρόβλημα. Αν οποιοδήποτε κράτος βάλει στόχο να συγκεντρώσει ένα μεγάλο ποσό φόρων είναι πιθανό να αποτύχει για τέσσερις διαφορετικούς λόγους: Πρώτον, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες ίσως να φοροδιαφύγουν (παράνομα). Δεύτερον, ίσως να φοροαποφύγουν (νομότυπα) δηλώνοντας τα εισοδήματα σε άλλες χώρες, φορολογικά καταφύγια. Τρίτον, ίσως να μεταφέρουν την πραγματική παραγωγική τους δραστηριότητα σε άλλες χώρες. Τέταρτον, ίσως να κλείσουν κάτω από το βάρος της νέας φορολογίας. Ολες αυτές οι αντιδράσεις περιορίζουν το ποσό των φόρων που μπορεί να συγκεντρωθεί.

Για να πιάσει τους στόχους μια νέα φορολογική πολιτική, θα πρέπει να μη συμβεί τίποτε από τα τέσσερα. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να συλλάβεις τη φοροδιαφυγή, αν πετυχαίνοντας αυτό ωθήσεις πολλές επιχειρήσεις να κλείσουν. Πρέπει να υπάρχουν αρκετές επιχειρήσεις και επαγγελματίες που θα συνεχίσουν να δουλεύουν στη χώρα ακόμα και αν πληρώνουν πολύ περισσότερους φόρους.

Περισσότερα

Καταραμένα ψέματα και στατιστικές

του Γιώργου Παγουλάτου

Καθημερινή
27 Ιανουαρίου 2013

H υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ υποδεικνύει ότι, μέσα στη φοβερή κρίση, δεν είναι μόνο το μέλλον άδηλο. Εξαιρετικά απρόβλεπτο μπορεί να αποδειχτεί και το παρελθόν.

Παρά τις παθιασμένες διαφωνίες, οι σοβαροί άνθρωποι, δεξιά κι αριστερά, μπορούσαν τουλάχιστον σε ένα να συμφωνήσουν: ότι η χώρα, αρχές του 2010, είχε πραγματικό δημοσιονομικό πρόβλημα και αδυναμία δανεισμού. Εχοντας δει έκτοτε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, με πολύ χαμηλότερα ελλείμματα, να έχουν την ίδια τύχη, ελάχιστο μυστήριο θα έπρεπε να περιβάλλει το γιατί η Ελλάδα κατέληξε σε δανειακό μηχανισμό και Μνημόνιο.

Κι όμως. Δύο χρόνια τώρα διακινείται στην πιάτσα ένα χονδροειδές ψέμα, ή, αν προτιμάτε, μια ψευδοεπιστημονική δοξασία, αντίστοιχη της θεωρίας ότι η Γη είναι επίπεδη. Οτι τάχα η Ελλάδα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο επειδή κυβέρνηση και ΕΛΣΤΑΤ «φούσκωσαν» το έλλειμμα του 2009. Αυτός ο ισχυρισμός ηχεί παρανοϊκός, είναι και λάθος.

Οπως περιγράφει η έκθεση της Κομισιόν του Μαΐου του 2010, το έλλειμμα του 2009 υπολογίστηκε τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς από την Ε.Ε. στο 12,7%. Τον Απρίλιο του 2010 η Eurostat αναθεώρησε το έλλειμμα σε 13,6%. Η επόμενη αναθεώρηση του ελλείμματος σε 15,4%, έγινε τον Νοέμβριο του 2010. Ημασταν ήδη στο Μνημόνιο από τον Απρίλιο. Η αύξηση σε 15,4% δημιουργούσε προφανή δυσχέρεια στην κυβέρνηση, υποχρεώνοντας σε επιπλέον μέτρα. Αλλά και στους εταίρους, που εμφανίζονταν να χρηματοδοτούν μια χώρα-βαρέλι δίχως πάτο. Δυσκολεύεται κανείς να διαγνώσει τα κίνητρα του υποτιθέμενου δράστη.

Περισσότερα

Η κρίση είχε τη δική της ιστορία

του Γιάννη Βούλγαρη

Τα Νέα
26 Ιανουαρίου 2013

Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας και τρία μετά την εκρηκτική εκδήλωσή της στην Ελλάδα, η κρίση έχει πια τη δική της ιστορία, τους δικούς της σταθμούς, τις δικές της αλλαγές φάσης. Η εξέλιξή της καθορίστηκε από τον τρόπο που συναρθρώθηκαν στη ζωή και στις αντιλήψεις των πολιτών η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή κρίση με την εθνική. Μπορούμε να διακρίνουμε τρεις ώς τώρα φάσεις, αναλόγως με ποια διάσταση προείχε κάθε φορά στον δημόσιο λόγο και στον τρόπο που οι πολίτες προσλαμβάνανε την κρίση. Και η σειρά ήταν η παγκόσμια, η εθνική και τέλος η ευρωπαϊκή. Η βαρύτητα που κάθε διάσταση προσέλαβε δεν ήταν ένα αντικειμενικό μέγεθος, αλλά αποτέλεσμα της συγκυρίας, των λύσεων που δίνονταν ή επιχειρούνταν, του κομματικού ανταγωνισμού και της επικοινωνιακής προπαγάνδας.

Η πρώτη φάση ήταν εκείνη της υποτιθέμενης ελληνικής «ανοσίας» που λανσαρίστηκε τη διετία 2008-09 από τους κυβερνητικούς ιθύνοντες της ΝΔ. Κατ' αυτήν, η κρίση ήταν παγκόσμια αλλά οι επιπτώσεις της στην Ελλάδα θα ήταν περιορισμένες γιατί η οικονομία της δεν ήταν «ανοιχτή» και οι τράπεζες δεν είχαν εμπλακεί στα τοξικά παράγωγα. Ο δημόσιος λόγος εστιαζόταν κυρίως στην παγκόσμια διάσταση της κρίσης και οι μαρξιστικές ή κεϊνσιανές ερμηνείες αναζωογονήθηκαν για να σηματοδοτήσουν την «αλλαγή εποχής» και το τέλος του «νεοφιλελευθερισμού». Στο εθνικό επίπεδο η πεποίθηση ή το πρόσχημα της «ανοσίας» επέφερε την κυβερνητική απραξία και παράλληλα ενθάρρυνε τη δημαγωγία των αντιπολιτεύσεων.

Η δεύτερη φάση που διατρέχει χοντρικά το 2010 ήταν η βίαιη αφύπνιση και η συνειδητοποίηση της άτυπης χρεοκοπίας της χώρας - αν και δεν έγιναν αμέσως αντιληπτές η ένταση και η διάρκεια του προβλήματος. Η εθνική διάσταση της κρίσης ήρθε στο προσκήνιο. Ο δημόσιος λόγος διαπίστωνε αναδρομικά τις δομικές ανισορροπίες του «μεταπολιτευτικού μοντέλου», οι οποίες ανατράπηκαν όταν άλλαξε το διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Η ευρωπαϊκή διάσταση της κρίσης ήταν ακόμα υποβαθμισμένη στον δημόσιο λόγο. Εξάλλου, οι ορθές διαπιστώσεις για τις εθνικές ανισορροπίες συμπαρασύρθηκαν συχνά από μια μηδενιστική και ισοπεδωτική καταγγελία της «Μεταπολίτευσης» ως «κλεπτοκρατίας», γεγονός που θα τροφοδοτήσει συν τω χρόνω την «αντιπολιτική» και θα σχετικοποιήσει τη δημοκρατία ως κατάκτηση. Το Μνημόνιο έχει ασφαλώς ξεσηκώσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, αλλά δεν έχει ακόμα ανατάξει το κομματικό σκηνικό, εξού και το κυβερνών κόμμα ΠΑΣΟΚ διατηρεί ακόμα δυνάμεις.

Περισσότερα

Lies, damned lies and Greek statistics

by Tim Harford

Financial Times
January 25, 2013

Greece has brought criminal charges against the official responsible for measuring the country’s debt, thereby calling into question the validity of its €172bn second bailout by the EU and International Monetary Fund.
Financial Times, January 23

Could be worse. When Andreas Georgiou, who was head of Greece’s independent statistical agency Elstat last time I looked, was first placed under investigation in late 2011, there was talk of him facing life in prison for a kind of statistical treason. As it is, he and two of his senior staff are facing charges of corruption and making false statements, with a mere five to 10 years if found guilty.

But what’s behind all this?

Mr Georgiou was brought into Elstat in 2010, and although he’s a Greek citizen he worked for the IMF for a few decades. He thus represents the global forces of technocracy. The case against Mr Georgiou is that, as Greece was negotiating a bailout from the international community, he deliberately exaggerated the country’s deficit statistics in a way that weakened its negotiating position. His motive, presumably, would have been to strengthen technocrats in the IMF and Eurostat, the EU’s statistical agency.

Not much of a motive.

Mr Georgiou says he is being prosecuted not for cooking the books but for failing to cook them. Greece’s budget deficit doubled overnight in late 2009 shortly after a new government was elected and announced that the previous deficit had been massively underreported. So there was a lot of statistical horseplay going on before Mr Georgiou showed up. It would certainly be comforting for some Greeks to believe that it was Mr Georgiou, not his predecessors, who were producing inaccurate numbers; Eurostat, however, has blessed Mr Georgiou’s figures as accurate.

More

Μείωση 10,6% στο εισόδημα των νοικοκυριών

Καθημερινή
25 Ιανουαρίου 2013

Κατά 10,6% μειώθηκε το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων το τρίτο τρίμηνο του 2012 σε σχέση με το ίδιο διάστημα του 2011. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), το διαθέσιμο εισόδημα υποχώρησε από τα 37,2 δισ. ευρώ στα 33,2 δισ. ευρώ, εξαιτίας της μείωσης κατά 11,3% των αποδοχών των εργαζομένων, της πτώσης κατά 10,2% των κοινωνικών παροχών που εισπράττουν τα νοικοκυριά και της αύξησης κατά 17,7% των φόρων στο εισόδημα και την περιουσία που πληρώνουν τα νοικοκυριά.

Την ίδια ώρα που το εισόδημα συρρικνωνόταν κατά 10,6%, η τελική καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών και των μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων που εξυπηρετούν νοικοκυριά, μειώθηκε κατά 6,1% και διαμορφώθηκε στα 35,9 δισ ευρώ από 38,2 δισ ευρώ.

Επίσης, τα έσοδα της γενικής κυβέρνησης κατά το τρίτο τρίμηνο του 2012 μειώθηκαν στα 21,1 δισ ευρώ από 21,4 δισ ευρώ που ήταν στο ίδιο διάστημα του 2011, ενώ οι δαπάνες της αυξήθηκαν στα 29 δισ ευρώ από 27 δισ. ευρώ. Έτσι, το πρωτογενές έλλειμμα της από 1,7 δισ ευρώ που ήταν στο τρίτο τρίμηνο του 2011 αυξήθηκε στα 5,9 δισ ευρώ στο τρίτο τρίμηνο του 2012.

Περισσότερα

Η αποτυχία των θεσμών

του Π.Κ.Ιωακειμίδη

Τα Νέα
25 Ιανουαρίου 2013

Στο σημαντικό βιβλίο τους Γιατί τα έθνη αποτυγχάνουν: Οι καταβολές της ισχύος, της ευημερίας και της φτώχειας (Why Nations Fail: The Origins of Power, Prosperity and Poverty - Profile Books, 2012), οι καθηγητές D. Acemoglu και J. Robinson διατυπώνουν τη βασική υπόθεση ότι «οι χώρες διαφέρουν στον βαθμό της οικονομικής τους επιτυχίας λόγω της ποιότητας των θεσμών και των κανόνων που προσδιορίζουν το πώς λειτουργεί η οικονομία καθώς και των αξιών και κινήτρων που εμπνέουν τους πολίτες». Οι συγγραφείς αποδίδουν δηλαδή την ύπαρξη ευημερίας ή φτώχειας καθώς και την οικονομική σταθερότητα σε μια χώρα σε πολιτικούς (θεσμούς) και πολιτιστικούς λόγους (κίνητρα για δράση). Μολονότι οι συγγραφείς μελετούν κυρίως αναπτυσσόμενες κοινωνίες και οικονομίες (Αφρικής, Λ. Αμερικής, Ασίας κ.ά.), η θέση τους ότι «οι θεσμοί είναι αυτοί που ευθύνονται, αυτοί που κρατούν τις φτωχές κοινωνίες φτωχές και τις εμποδίζουν να προωθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξης ή ακριβώς το αντίθετο» προβάλλεται ως ισχύουσα και για άλλες περιπτώσεις ανεπτυγμένων κρατών. Και όταν αναφέρονται στους θεσμούς συμπεριλαμβάνουν το σύνολο των κρατικών, διοικητικών, πολιτικών δομών που συγκροτούν μια ορισμένη πολιτική οντότητα.

Η θέση των συγγραφέων είναι απολύτως σχετική με την Ελλάδα. Κατά βάση η οικονομική κρίση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα συνιστά θεσμική/πολιτική αποτυχία ενώ τροφοδοτήθηκε από ένα ορισμένο πολιτιστικό μόρφωμα. Η θεσμική αποτυχία έγκειται στην αδυναμία κρατικού συστήματος, διοίκησης και πολιτικών φορέων να επιλύουν προβλήματα, να λειτουργούν ουδέτερα για την προαγωγή του γενικού συμφέροντος, να υπηρετούν την κοινωνία και τους πολίτες γενικώς και όχι επιμέρους συμφέροντα. Το πολιτιστικό μόρφωμα που τροφοδότησε την κρίση συναρθρώνεται με τα στοιχεία του ανορθολογισμού, της απουσίας εμπιστοσύνης σε θεσμικές δομές και ανάδειξη των διαπροσωπικών σχέσεων, στην ελάχιστη έμφαση στην ανάγκη απαρέγκλιτης τήρησης των κανόνων (ανομία), την ανάδειξη του κράτους στο ρόλο του απόλυτου προστάτη (ή του απόλυτου αντιπάλου), στην προβολή της προσωπικότητας μέσω εξωτερικών στοιχείων (κατανάλωσης, επιδεικτικής συμπεριφοράς).

Περισσότερα

Rifts Over Cyprus Bailout Feed Broader Fears

Wall Street Journal
January 24, 2013

A flap over a potential bailout for Cyprus is heightening anxieties that the tiny island's economy could become the next flash point in the euro zone's debt crisis.

A rescue program for Cyprus will require substantially reducing government and bank debt, Olli Rehn, the European Union's economics commissioner, said in an interview Thursday at the World Economic Forum in Davos, Switzerland, in a recognition that a more-conventional bailout of the latest euro-zone country to hit financial difficulties would leave it with too much debt.

The rescue will also require a major restructuring of the country's banking system that may lead some banks to be wound down or merged, Mr. Rehn said.

The rescue has already been delayed by six months because of disagreements among the Cypriot government, the International Monetary Fund and governments in the 17-nation currency union.

The admission that Cyprus, which accounts for just 0.2% of the euro zone's economy, will require debt reduction came as other officials reported continuing divisions among prospective contributors to the rescue program.

More

Aphrodite’s indebted island

Economist
January 26, 2013

In June 2012 the Cypriot government asked for a bail-out after the two largest banks, stacked with Greek bonds, fell victim to the 2011 write-down of Greek debt. Seven months on, time is running out. The finance minister, Vassos Shiarly, says he has to find €1 billion a month to refinance loans and for other spending. Yet the bail-out could be blocked—or approved only with conditions that spark renewed alarm among investors.

This week Jörg Asmussen, a European Central Bank board member, said the problems of Cyprus could be “systemic for the rest of the euro area”. Charles Dallara, head of the Washington-based Institute of International Finance, warned of “underestimating the potential contagion impact” coming from the island.

The government says it needs €7.5 billion ($10 billion). But its banks also need more capital. A committee including Greek-Cypriot officials and the troika of the European Commission, the ECB and the IMF asked Pimco, a big American bond investor, to advise how much, and the provisional answer was €10.3 billion. But in Germany, especially, any idea of using taxpayers’ money to underwrite deposits in Greek-Cypriot banks meets stiff resistance. Last year Germany’s foreign intelligence service declared that the main beneficiaries would be Russian oligarchs, businessmen and mafios i.

Cyprus has outsized banks with big non-resident deposits (see chart). Taxes are low and the authorities encourage Russians to invest. Central-bank officials do not have an exact figure for Russian deposits, but estimate they are less than 10% of the total. Yet commercial bankers talk of a figure of 35%, as many Russian investments are disguised as local ones.

More

Το σκιάχτρο της Βαϊμάρης

του Σταύρου Τσακυράκη

Τα Νέα
23 Ιανουαρίου 2013

Δεν συμμερίζομαι τις απόψεις όσων μπροστά στη γενικευμένη ανομία και τη συχνή χρήση βίας επισείουν το σκιάχτρο της Βαϊμάρης. Είναι βέβαιο ότι η ανομία που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας από τις απλές εκδηλώσεις τής κοινωνικής ζωής, όπως το παρκάρισμα, έως τις δομικές κακοδαιμονίες μας, όπως η φοροδιαφυγή, δεν μπορεί να διατηρηθεί για πάντα. Το αίτημα για κοινωνική τάξη αργά ή γρήγορα θα κυριαρχήσει, είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης.

Μπορεί η υπακοή στους νόμους να επιβληθεί με αυταρχισμό; Ω, ναι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό το ενδεχόμενο. Οσο πιο γενικευμένη είναι η ανομία τόσο πιο πολύ γιγαντώνει το αίτημα για τάξη άνευ όρων. Από τα δεξιά η τάξη προσφέρεται ως αυτοσκοπός, από τα αριστερά ως το σιδηρούν μέσο για τη δημιουργία της μελλοντικής κοινωνίας. Μεταξύ των δύο άκρων μπορεί να υπάρχουν χιλιάδες διαφορές, όμως ένα βασικό στοιχείο είναι κοινό: η βαθιά περιφρόνηση προς τη δημοκρατία και τα δικαιώματα του ανθρώπου.

Μολονότι η δημοκρατία μας μπορεί να σπάσει είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά, οι συγκρίσεις με ιδέες και καταστάσεις του παρελθόντος μού φαίνονται απλουστευτικές. Η οικονομική κρίση που διανύουμε δεν είναι όμοια με την κρίση του '29. Η πολιτική απαξίωση που επικρατεί δεν είναι ίδια με την απαξίωση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Οι ακραίες πολιτικές δυνάμεις σήμερα δεν είναι όπως οι ναζιστές ή οι κομμουνιστές της δεκαετίας του '30.

Η επικράτηση της δημοκρατίας ως οικουμενικής αξίας αρχίζει μετά την αγριότητα του ναζισμού και ολοκληρώνεται μετά την πτώση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Σήμερα, η δημοκρατία και τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν μπορούν να αμφισβητηθούν με ιδεολογήματα του παρελθόντος. Τη δεκαετία του '30 η αμφισβήτηση ήταν ευθεία και συνολική. Αμφισβητούνταν η αξία της δημοκρατίας ως πολιτεύματος είτε διότι ήταν αναποτελεσματική (δεξιά) είτε διότι ήταν ταξική (αριστερά). Σήμερα ακόμη και πολιτικές δυνάμεις που συνδέονται ιδεολογικά με το παρελθόν αποφεύγουν την κατά μέτωπο επίθεση στην αξία της δημοκρατίας (π.χ. Λεπέν ή Φίνι). Δεν θα ήταν υπερβολή αν υποστηρίζαμε ότι το μέγιστο που επιδιώκουν τα άκρα στην Ευρώπη είναι μια μετατόπιση του κέντρου βάρους της δημοκρατίας προς το μέρος τους. Μέχρι εκεί φτάνουν οι επιδιώξεις τους, δεν τους παίρνει για τίποτα περισσότερο.

Περισσότερα

Έλλειμμα: Βελτίωση 1,1 δισ. ευρώ το 2012

Καθημερινή
22 Ιανουαρίου 2013

Κατά 1,1 δισ. ευρώ καλύτερα έκλεισε το πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού το 2012, φτάνοντας στα 3,4 δισ. έναντι στόχου 4,5 δισ. ευρώ

Η εξέλιξη αυτή αποδίδεται στην μεγαλύτερη της προβλεπόμενης περικοπή των δαπανών κατά 1 δισ. ευρώ, ενώ τα έσοδα προεπιστροφών φόρων κατέγραψαν υπέρβαση σε σχέση με τους στόχους κατά 119 εκατομμύρια ευρώ.

Παρόλα αυτά, τα ασφαλιστικά ταμεία βρέθηκαν στο κόκκινο, καθώς χρειάστηκαν περισσότερα κεφάλαια από αυτά που είχαν προϋπολογιστεί, με αποτέλεσμα να γίνει ανακατανομή δαπανών για να καλυφθούν οι ανάγκες τους.

Από το Γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, Χρήστου Σταϊκούρα, μετά την οριστικοποίηση των στοιχείων εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού την περίοδο Ιανουαρίου-Δεκεμβρίου 2012, ανακοινώνεται το εξής:

Τα οριστικά στοιχεία εκτέλεσης του Κρατικού Προϋπολογισμού δείχνουν ότι η χώρα κατά το 2012 πέτυχε τους δημοσιονομικούς στόχους της.

Στην αναμφίβολα επώδυνη διαδικασία της αναγκαίας δημοσιονομικής προσαρμογής, οι τεράστιες θυσίες των πολιτών φαίνεται να πιάνουν τόπο.

Η μεγάλη αυτή προσαρμογή αποτελεί αναγκαία αλλά όχι από μόνη της ικανή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση.

More

You Never Give Me Your Money? Sovereign Debt Crises, Collective Action Problems, and IMF Lending

by Marco Committeri and Francesco Spadafora

International Monetary Fund
Working Paper No. 13/20
January 22, 2013

We review the impact of the global financial crisis, and its spillovers into the sovereign sector of the euro area, on the international “rules of the game” for dealing with sovereign debt crises. These rules rest on two main pillars. The most important is the IMF’s lending framework (policies, financing facilities, and financial resources), which is designed to support macroeconomic adjustment packages based on the key notion of public debt sustainability. The complementary pillar is represented by such contractual provisions as Collective Action Clauses (CACs) in sovereign bonds, which aim to facilitate coordination among private creditors in order to contain the costs of a debt default or restructuring. We analyze the most significant changes (and their consequences) prompted by the recent crises to the Fund’s lending framework, not only in terms of additional financial resources, new financing facilities (including precautionary ones), and cooperation with euro-area institutions, but also as regards the criteria governing exceptional access to the Fund’s financial resources. We highlight a crucial innovation to these criteria, namely that, for the first time, they now explicitly take account of the risk of international systemic spillovers. Finally, we discuss how the recent crises have provided new political support for a broader dissemination of CACs in euro-area sovereign bonds. Importantly, in the first case involving an advanced economy, CACs were activated in the debt exchange undertaken by Greece in Spring 2012.

Read the Paper

The bright side of Greece: Lower prices, fewer tourists

by Rick Steves

Chicago Tribune
January 22, 2013

I keep getting asked if Greece is "safe" for travelers -- a question that feels absurd the instant you arrive there. Ask anyone who's been to Greece recently, and you'll learn that safety concerns have been played up by both Greek and international media outlets.

Frankly, this is a great time to travel to Greece. The financial crisis -- while making life difficult for most Greeks -- is a boon for budget travelers. Hotel prices are down, the normally warm Greek hospitality has ratcheted up a few notches, and roads outside of Athens are essentially traffic-free, as higher gas prices have caused locals to cut down on inessential driving. The downsides (shorter hours at sights, reduced long-distance bus service, occasional strikes) are noticeable, but not reason enough for you to postpone a trip. All the things you're looking for in a trip to Greece -- mouthwatering food, deep-blue water, striking scenery, and the thrill of connecting with ancient history -- are all here waiting for you ... at a cheaper price.

Greece is easy on travelers. Tourism makes up 15 percent of the gross domestic product. The Greeks pride themselves on a concept called "filotimo" (love of honor), roughly translated as openness, friendliness, and hospitality. Social faux pas made by unwary foreigners are easily overlooked by Greeks, and many speak English.

More

The Most Positive Thing We've Read About Greece In Years

by Joe Weisenthal

Business Insider
January 21, 2013

Morgan Stanley's Daniele Antonucci has a new note on Greece titled Greece: From Shake-Up to Shape-Up?

It's the first note we recall seeing in ages that wasn't an analysis of the country's sovereign debt situation, or whether it would be forced to leave the Eurozone, or whether the latest bailout would be sustainable or not.

The note is about Greece's, economy, and whether the light at the end of the tunnel might be coming into visibility.

The answer is: Maybe.

An actual recovery isn't here yet, but Antonucci's argument is that a massive amount of uncertainty and tail risk has been removed, and that analysts under-appreciate how much the uncertainty of a Eurozone exit or default was impeding economic activity.

From the note:

Growth will come from the progressive attenuation and elimination of four shocks: 1. Credit crunch; 2. Fiscal austerity; 3. Structural change; 4. Euro exit worries. We believe that most investors underestimate the impact of the huge uncertainty that these shocks have exerted on economic activity and the public finances.

More

Greece's Anticapitalist Turn

by Pavlos Eleftheriadis

Wall Street Journal
January 21, 2013

Alexis Tsipras, the leader of Greece's Syriza party—the Alliance of the Radical Left—is currently visiting the United States. It will be an interesting experience for both sides.

Syriza is a political party committed to overthrowing capitalism. It says so in its most recent policy document, a declaration approved last month by a congress of 3,000 party delegates. This declaration invites the Greek people to fight against an immensely powerful enemy, "globalized large capital," which supposedly drives peoples to total destitution both in Europe and the developing world. "Capital" is also seeking to destroy the welfare state, drag labor rights back to the 19th century, bring wages to third-world levels and maximize unemployment.

But why are the peoples of Europe not resisting the appalling march of capital? They would be, except parliamentary institutions are a sham, not real democracy, per Syriza's declaration. So the party is promising a "radical transformation of society" toward socialism. It clearly and unequivocally rejects any attempt at improving capitalism with what it calls "cosmetic changes."

Syriza vows that its view of socialism is not "the replication of other models, which sought to rely on the same ideas, but misinterpreted them, failed to remain faithful to them and finally, for many complex reasons, self-destructed." Syriza hopes to succeed where other socialist experiments failed. The declaration says that "we ought . . . to learn as much as we can and as fully as we can from this great venture and this great historical experience, with its novel achievements and its transforming failures."

More

Τι παστίλιες πουλάνε;

του Σταύρου Θεοδωράκη

Protagon.gr
21 Ιανουαρίου 2013

Ξέρει ελληνικά ο Χαβιέ Μπαρδέμ; Αυτή ήταν η πρώτη απορία όταν τον είδα να λέει σε άψογα ελληνικά «παστίλιες για τον πόνο του άλλου». Ξέρει ελληνικά; Αν ναι, τα πράγματα δυσκολεύουν για όλον τον ελληνικό ανδρικό πληθυσμό. Και μετά είναι και ένα άλλο ερώτημα. Ο Μπαρδέμ συμμετέχει σε αντίστοιχες καμπάνιες και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Δηλαδή και οι Ιταλίδες ακούν τη βραχνή φωνή του; Και οι Σουηδέζες; Παρεμπιπτόντως πώς είναι τα βραχνά σουηδικά; Ή μήπως από όλες τις χώρες του κόσμου επέλεξε την Ελλάδα για να μιλήσει «για τον πόνο του άλλου»; Αυτό μου φαίνεται πιο πιθανό. Γιατί η Ελλάδα είναι η πιο φημισμένη χώρα του δυτικού, τουλάχιστον, κόσμου, στο εμπόριο του πόνου του άλλου.

Το πρωί του Σαββάτου επιχείρησα μια γρήγορη τηλεοπτική περιπλάνηση και έπεσα πάνω στον Γιώργο Αυτιά. «Ο λαός μας ζει τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη». Είπε και άλλα υπερθετικά αλλά αυτό ήταν το ρεζουμέ. Δεν ήταν οι πόλεμοι, δεν ήταν οι εμφύλιοι, δεν ήταν οι λιμοί και οι καταποντισμοί, είναι το ΔΝΤ και η Μέρκελ υπεύθυνοι για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στην ιστορία της Ευρώπης. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θέα έχει από το γραφείο του στο Φάληρο, αδυνατώ να πιστέψω όμως ότι ο Φλοίσβος έχει μεταβληθεί σε κατεστραμμένη Σμύρνη και η παραλιακή οδός σε δρόμο του Κοσσόβου. Γιατί όμως ένας δημοσιογράφος που ξέρει οικονομικά – και για να είμαι ειλικρινής είναι από τους λίγους δημοσιογράφους που ξέρει οικονομικά – καταφεύγει σε τέτοιες ακρότητες; Τι παστίλιες πουλάει;

Έκλεισα την τηλεόραση και άνοιξα τις εφημερίδες. Η Ελευθεροτυπία έγραφε ότι στις απεργίες που έκανε στη ΔΕΗ ο Φωτόπουλος συμμετείχε το 1.5% των εργαζομένων. Προσοχή δεν είναι τυπογραφικό λάθος – ενάμιση τοις εκατό! Και δεν το έλεγαν οι μνημονιακοί αντίπαλοι του Φωτόπουλου, το έλεγαν οι σύντροφοί του συνδικαλιστές. Η εφημερίδα είχε ρεπορτάζ από το Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ όπου ο Φωτόπουλος είπε «όποια μάχη δώσαμε τα συνδικάτα, ηττηθήκαμε και παρ' όλα αυτά ουδείς παραιτήθηκε» και οι «αντίπαλοι» του απάντησαν «δεν μπορείς να μιλάς εσύ που οι απεργίες σου στη ΔΕΗ είχαν 1.5% συμμετοχή». Τι παστίλιες πούλαγαν δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια με τις καθημερινές τους απεργίες και συγκεντρώσεις;

Περισσότερα

Το άλλο μισό της εσωτερικής υποτίμησης

του Τάσου Τέλλογλου

Protagon.gr
21 Ιανουαρίου 2013

Στην έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αξολόγηση των επιδόσεων της ελληνικής διοίκησης και οικονομίας για τη χρονιά που πέρασε γίνεται η εκτίμηση ότι η χώρα έχει καλύψει μόλις το μισό της απαιτούμενης εσωτερικής υποτίμησης ώστε να μπορεί να έχει θέση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας χωρίς να δημιουργεί διαρκώς τεράστια ελλείμματα.

Όπως και η ΕΕ έτσι και το ΔΝΤ εκτιμά ότι οι μισθοί και οι συντάξεις επιβαρύνθηκαν δυσανάλογα στην προσπάθεια προσαρμογής που έγινε κυρίως «μέσω υφεσιακών και όχι παραγωγικών καναλιών». Το άλλο μισό της εσωτερικής υποτίμησης πρέπει να καλυφθεί από την ταχύτερη πτώση των τιμών, το άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων "όχι πλέον de jure αλλά de facto", το άνοιγμα των αγορών προϊόντων, όπως εκείνων της κατεργασίας τροφίμων, τσιμέντου και άλλων υλικών οικοδομής και των υπηρεσιών που συνδέονται με τον τουρισμό, την εφαρμογή των μέτρων ανοίγματος στις αγορές πετρελαιοειδών και μεταφορών και το χωρίς έλεος κυνηγητό των φορολογούμενων «μεγάλου πλούτου» αλλά όχι μόνο αυτών.

Σήμερα το 1/3 των θέσεων εργασίας στην Ελλάδα αφορά εργαζόμενους που απασχολούνται σε «κλειστά επαγγέλματα» σύμφωνα με το ΔΝΤ και η εσωτερική υποτίμηση σε ό,τι αφορά τις τιμές προχωρά πολύ πιο αργά εξαιτίας των «αντιστάσεων» όσων πουλούν υπηρεσίες και προϊόντα σε «κλειστές αγορές». Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αλλά και ο υπουργός Ανάπτυξης αυτής της κυβέρνησης κ. Κωστής Χατζηδάκης είχαν υποσχεθεί προεκλογικά ότι θα προχωρούσαν στις διαρθρωτικές αλλαγές και το ΔΝΤ κάνει ότι τους πιστεύει.

Περισσότερα

Διαβάστε την έκθεση του ΔΝΤ

Europe: An uneven entente

by Quentin Peel and Hugh Carnegy

Financial Times
January 20, 2013

One picture sums it up: Helmut Kohl and François Mitterrand holding hands in the Douaumont cemetery in 1984, beside the first world war battlefield of Verdun, where nearly 800,000 French and German soldiers died in pointless slaughter fighting for a few square miles of mud in 1916.

Two middle-aged men in winter overcoats, the German chancellor towering over the French president, they look ill-sorted and slightly uncomfortable. Yet clasping hands, they are determined to demonstrate their shared emotion at this symbolic moment of national reconciliation.

The close political and personal alliance between Mr Kohl and Mr Mitterrand – through the end of the cold war, German reunification, and the negotiation of the Maastricht treaty that decided on the euro as a common currency – was founded on that common understanding. The German conservative and French socialist were the odd couple who personified the Franco-German partnership.

This week, the two countries celebrate the 50th anniversary of the Elysée treaty, the document that laid the foundation for their close co-operation on building an integrated European Union, and for the transformation of two hostile neighbours and traditional foes into close allies.

More

Η δημόσια τάξη ως πολιτικό πλεονέκτημα

του Στάθη Ν. Καλύβα

Καθημερινή
20 Ιανουαρίου 2013

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της πρόσφατης επικαιρότητας υπήρξε η διχοτόμησή της. Από τη μία κυριάρχησε η λίστα Λαγκάρντ και από την άλλη εμφανίστηκε η θεματολογία των καταλήψεων, της αταξίας και της τρομοκρατίας. Μπορεί η συντριπτική πλειονότητα των παρατηρητών να θεώρησε τη λίστα Λαγκάρντ ως πιθανή αφετηρία τεράστιων πολιτικών αναταράξεων, όμως φαίνεται πως οι ουσιαστικές εξελίξεις σημειώθηκαν στο μέτωπο του «νόμου και της τάξης». Η πολιτική επιστήμη έχει αναδείξει δύο θεματικές που μας βοηθούν να κατανοήσουμε πώς η παροχή της δημόσιας τάξης μπορεί να αποδειχθεί πολιτικά επικερδής – και αυτό, ανεξάρτητα από τη δεοντολογική της ορθότητα, είναι διαφορετικό θέμα. Πρόκειται αφενός για τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του πολιτικού ανταγωνισμού και αφετέρου για τον ρόλο των συναισθηματικών εμπλοκών στην πολιτική.

Ο πολιτικός ανταγωνισμός αναπτύσσεται σε περισσότερες από μία διαστάσεις. Η κύρια διάστασή του είναι συνήθως οικονομική/αναδιανεμητική, χωρίς όμως να είναι ούτε η μόνη ούτε αναγκαστικά η σπουδαιότερη. Για δεκαετίες, π.χ., το πολιτειακό ζήτημα κυριάρχησε στην ελληνική πολιτική ζωή και έως πρόσφατα ο άξονας του πολιτικού ανταγωνισμού αντανακλούσε την κληρονομιά του εθνικού διχασμού μοναρχικών και δημοκρατικών. Πρόσφατα, η κρίση επέφερε μια μερική αναδιάταξη του πολιτικού ανταγωνισμού, τέμνοντας τον άξονα του δικομματισμού με αυτόν του Μνημονίου, που αποτέλεσε τη βάση για την πολιτική εκτόξευση περιθωριακών ώς τότε ή εντελώς νέων πολιτικών σχηματισμών.

Η κεντρική πολιτική πρόκληση που αντιμετωπίζει η τρικομματική κυβέρνηση (και η Νέα Δημοκρατία ως βασικός της κορμός), είναι η μετατόπιση του πολιτικού ανταγωνισμού από τον άξονα του Μνημονίου. Το 2013 θα είναι οικονομικά δύσκολη χρονιά, παρότι η βαθμιαία μείωση της οικονομικής αβεβαιότητας που διέλυσε την ελληνική οικονομία πολύ περισσότερο απ’ ό,τι όλα τα μέτρα του Μνημονίου μαζεμένα, ήδη προσπορίζει κάποια πολιτικά οφέλη στην κυβέρνηση. Από την άποψη αυτή, η καταπολέμηση της αταξίας αποτελεί προνομιακό πεδίο γι’ αυτήν, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που αναρωτιέται κανείς γιατί καθυστέρησε τόσο.

Περισσότερα

Η δραματική επικαιρότητα της ανεργίας

του Γιώργου Παγουλάτου

Καθημερινή
20 Ιανουαρίου 2013

Παλιότερα τέτοια εποχή, στο χιονισμένο τοπίο του Νταβός, αντηχούσαν αισιόδοξες συζητήσεις για τις γενναίες προοπτικές της παγκοσμιοποίησης. Ομως το φετινό Οικονομικό Φόρουμ, που ξεκινά σε λίγες μέρες, θα έχει μείζον θέμα στην ατζέντα το απειλητικό πρόβλημα της ανεργίας που θεριεύει στον ανεπτυγμένο κόσμο. Με πάνω από 200 εκατομμύρια ανέργους στον κόσμο, 26 εκατομμύρια στην Ευρώπη, η ανεργία συνιστά μια αποτυχία πολιτικής που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Πάνω από ένας στους δύο νέους είναι άνεργος σε Ελλάδα και Ισπανία, πάνω από ένας στους τρεις σε Ιταλία και Πορτογαλία. Πολλοί, απογοητευμένοι, δεν προσπαθούν καν να βρουν δουλειά, ενώ ούτε σπουδάζουν, ούτε καταρτίζονται: είναι οι λεγόμενοι ΝΕΕΤs (not in employment, education, training), πάνω από 20% των νέων σε Ιταλία και Ελλάδα.

Οι νέοι άνθρωποι που παγιδεύονται εκτός αγοράς εργασίας για περισσότερα χρόνια, θα δυσκολευτούν να χτίσουν βιογραφικό και να προσγειωθούν σε μια εργασία αντίστοιχη των δεξιοτήτων και προσδοκιών τους. Ακόμα χειρότερη η κατάσταση των ανέργων στις παραγωγικές ηλικίες των 40 και 50, ιδίως αν πάνω τους κρέμεται μια οικογένεια. «Με τη βαθμιαία απαξίωση των γνώσεων και δεξιοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού και την αύξηση της μετανάστευσης, ιδίως των νέων, στο εξωτερικό, μειώνονται το ανθρώπινο κεφάλαιο και ο δυνητικός ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης μεσομακροπρόθεσμα», τόνιζε ο Λουκάς Παπαδήμος στην πρόσφατη ομιλία του στο ΙΟΒΕ.

Η γενιά των σημερινών σαραντάρηδων βίωσε την οικοδόμηση μιας Ευρώπης των ευκαιριών, έζησε τα πρώτα προγράμματα Erasmus, την ελευθερία των ανοιχτών συνόρων, την αισιοδοξία κάθε γενιάς να ζει καλύτερα από την προηγούμενη. Αντίθετα, η γενιά που κοινωνικοποιείται στην κρίση των τελευταίων ετών, τείνει να συνδέσει την πραγματικότητα της Ευρώπης με κλειστές αγορές εργασίας, καθοδική κινητικότητα και δυσμενείς προοπτικές. Με ορατό τον κίνδυνο να αποτελέσει την πρώτη «χαμένη γενιά» της Ευρώπης μετά από 80 χρόνια.

Περισσότερα

Η διετία που εκτίναξε το χρέος

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Το Βήμα
20 Ιανουαρίου 2013

«Tα πράγματα βγήκαν εντελώς εκτός ελέγχου την περίοδο 2008-2009» είπε ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας στη συνέντευξή του στο κρατικό κανάλι και οι συνεργάτες του τότε πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή κκ. Προκόπης Παυλόπουλος και Ευριπίδης Στυλιανίδης αντέδρασαν έντονα υπερασπίζοντας το έργο των κυβερνήσεων της περιόδου και κατηγορώντας τον κ. Στουρνάρα για «τεχνοκρατική έπαρση». Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα νούμερα και τα οικονομικά μεγέθη, τα οποία με όποιον τρόπο και αν τα διαβάσει θα καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με τον υπουργό Οικονομικών.

Από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ ως το 2007, κάθε χρόνο, το χρέος αυξανόταν λιγότερο απ' ό,τι το ΑΕΠ. Ετσι η σχέση χρέους προς ΑΕΠ υποχωρούσε και η Ελλάδα εξυπηρετούσε τις υποχρεώσεις της με αξιοπιστία. Τη διετία 2008-2009 όμως προστέθηκε χρέος 57 δισ. ευρώ, σχεδόν τριπλάσιο απ' ό,τι συνήθως. Την ίδια στιγμή το ΑΕΠ παρέμεινε στάσιμο εξαιτίας της ύφεσης. Ετσι το δημόσιο χρέος άρχισε να αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ και διογκώθηκε σε σημείο που η χώρα βρέθηκε εκτός αγορών.

Αν και η διόγκωση του χρέους κατά 23 δισ. ευρώ το 2008 ήταν συγκρίσιμη με ό,τι έγινε και σε άλλες χώρες που χρηματοδότησαν πακέτα διάσωσης και ενίσχυσης των τραπεζών, η εκτίναξη του χρέους το 2009 κατά 34 δισ. ευρώ που επέφερε το τελειωτικό πλήγμα στην ελληνική οικονομία ήταν αδικαιολόγητη.

Περισσότερα

Greece: First and Second Reviews

Greece: First and Second Reviews Under the Extended Arrangement Under the Extended Fund Facility, Request for Waiver of Applicability, Modification of Performance Criteria, and Rephasing of Access--Staff Report; Staff Supplement; Press Release on the Executive Board Discussion; and Statement by the Executive Director for Greece.

International Monetary Fund
Country Report No. 13/20
January 18, 2013

Read the Report (PDF)

See also

Greece's blowout sale

by Nikolia Apostolou and Marina Rigou

Global Post
January 18, 2013

Straddled with mammoth debts, the government has begun one of the biggest fire-sales in history — Greek-style.

Everything from police and tax agency headquarters in Athens to some of the world's most beautiful beaches are now open for investment at bargain basement prices as the government struggles to raise capital.

Take Afandou, a beach on the island of Rhodes. It could be yours for about $85 million.

Selling it could help this country recover from economic catastrophe. But that's not how locals see it.

Elisa Malliaraki, 29, who owns a pharmacy in Rhodes' medieval town, says losing public access would be "tragic."

“We already can’t access many of the beaches on the island since there huge hotel units informally block our way,” she said.

More

Greece Launches Probe of Ex-Finance Minister

Wall Street Journal
January 17, 2013

Greece's parliament voted early Friday to investigate a former finance minister for his handling of a list of 2,000 wealthy Greeks with Swiss bank accounts, a move aimed at stemming public rage over the country's failure to tackle tax evasion by Greece's elite.

After voting by secret ballot, parliament charged George Papaconstantinou, the architect of Greece's unpopular austerity program, with dereliction of duty and tampering with the data—known locally as the Lagarde List—in an effort to shield his relatives from potential audits. Parliament will form a special committee to probe the actions of Mr. Papaconstantinou and, depending on its findings, possibly refer him for criminal prosecution.

The vote comes as Greece's fragile three-party coalition government implements the latest round of spending cuts and tax increases that have helped push the economy into a deep, five-year long recession and unemployment to record highs. At the same time, it is struggling to contain the damage caused by the scandal surrounding the list, which also threatens to implicate the leader of the Socialist party, one of the junior partners in the coalition.

Many Greeks feel that the austerity program has fallen disproportionately on the poor. Athens's efforts to crack down on tax evasion—which costs the government as much as €28 billion ($37 billion) a year, according to one recent study by Margarita Tsoutsoura of the University of Chicago's Booth School of Business—have been poor; few tax-dodging cases have been successfully prosecuted. And the disclosure, last fall, that government officials had received the list more than two years ago—but failed to tap the information in its search for wealthy tax cheats—has stoked public anger.

More

Αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου προτείνει ο καθ. Νικόλαος Οικονομίδης

συνέντευξη στον Δημήτρη Μανή

Voice of America
17 Ιανουαρίου 2013

Σχολιάζοντας την ανακοίνωση του ΔΝΤ για την εκταμίευση της επόμενης δόσης προς την Ελλάδα, ο Νικόλαος Οικονομίδης, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ανέφερε ότι αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση στις απαιτούμενες αλλαγές για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημοσίου.

Όπως είπε: «Η ανακοίνωση του ΔΝΤ ήτανε αναμενόμενη και νομίζω ότι δείχνει και αυτή ότι τα πράγματα είναι σε καλό δρόμο. Τα χρήματα ήρθαν πριν από μερικές εβδομάδες από την ΕΕ και έγινε η αναχρηματοδότηση των τραπεζών και τώρα με αυτή την ανακοίνωση του ΔΝΤ τα πράγματα προφανώς πάνε προς το καλύτερο. Νομίζω ότι τα ταμειακά προβλήματα της Ελλάδας έχουν λυθεί για τουλάχιστον μερικούς μήνες και εκείνο που πραγματικά χρειάζεται τώρα είναι να δουλέψει η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος στο θέμα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημοσίου».

Ο κ. Οικονομίδης επεσήμανε την αναγκαιότητα θέσπισης ενός νέου φορέα που θα αναλάβει την είσπραξη των φορολογικών εσόδων στην Ελλάδα: «Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, χρειάζεται να ανοίξουν οι αγορές εργασίας, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα και πάνω απ’ όλα χρειάζεται να λυθεί το φορολογικό πρόβλημα, το πρόβλημα είσπραξης των φορολογικών εσόδων».

Περισσότερα

Η παράνοια

του Ι.Κ. Πρετεντέρη

Τα Νέα
17 Ιανουαρίου 2013

Όταν τη Δευτέρα έγραφα εδώ για τη «χαμένη ευκαιρία» που αποτελεί ο νέος φορολογικός νόμος, δεν περίμενα ότι την ίδια ημέρα η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ θα τους τα έλεγε ακόμη χοντρότερα στο κύριο άρθρο της.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η έγκυρη εφημερίδα μιλούσε για «φορολογική παράνοια».
Και πού να ήξεραν οι άνθρωποι ότι οι ημέτεροι αρμόδιοι συνέχισαν να βάζουν φόρους και έκτακτες εισφορές ακόμη και μετά την ψήφιση του νέου νόμου!

Προφανώς η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ δεν αποτελεί κεντρικό δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε την έχει κανείς έως τώρα συμπεριλάβει στο «λόμπι της δραχμής».

Επισημαίνει απλώς το αυτονόητο: ότι η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης είναι οικονομικά παρανοϊκή και πολιτικά καταστροφική.

Τελευταίο κρούσμα της παράνοιας: ο φόρος στο πετρέλαιο πολλαπλασιάστηκε επί έξι (!) αλλά τα έσοδα παρέμειναν τα ίδια - για την ακρίβεια, τους λείπουν και κάτι ψιλά…
Τώρα βάζουν έκτακτους φόρους στα αυτοκίνητα για να βρουν το 1,1 δισ. ευρώ που περίμεναν να εισπράξουν από την αύξηση των φόρων στο πετρέλαιο.

Τη στιγμή που η φορολογία των αυτοκινήτων έχει ήδη αυξηθεί τόσο πολύ, ώστε τα δημόσια έσοδα από το αυτοκίνητο το 2012 ήταν περίπου το… 30% (!) των αντίστοιχων εσόδων του 2009.

Αυτή ακριβώς είναι η παράνοια της πολιτικής τους: ανεβάζουν τους φόρους και χάνουν λεφτά!


Περισσότερα

Διαβάστε το άρθρο της Wall Street Journal

Obstacles Arise for Euro-Zone Bank Plan

Wall Street Journal
January 16, 2013

A centerpiece plan in Europe's bid to ease its financial crisis, widely credited with calming markets when it was unveiled last year, is under pressure as euro-zone officials spar over how to implement it.

As senior euro-zone finance-ministry officials met this week in Brussels, technical complications and second thoughts from some governments threatened to undermine commitments from euro-zone leaders to take pressure off indebted governments by allowing their bailout fund to directly capitalize banks in these countries.

However, direct injections into weak banks would deplete the euro-zone bailout fund's lending capacity much faster than would extending loans to governments, the fund's usual role, the head of the bloc's bailout fund said in meetings this week, according to two euro-zone officials.

At the same time, some governments are seeking ways to limit the fund's risks. Rich countries, including Germany, are insisting that governments should remain responsible for at least some of the direct aid to their banks so that they cover any initial losses made by the investments.

More

See also

Έκλεισε ο πρώτος κύκλος και ξεκινάμε πάλι από την αρχή

του Φώτη Γεωργελέ

Athens Voice
16 Ιανουαρίου 2013

Mια εβδομάδα πριν, ένας αναγνώστης γράφει στο site: Και πού το ξέρεις εσύ, ρε φίλε, ότι αυτή θα είναι δύσκολη αλλά η τελευταία τόσο δύσκολη χρονιά; Μάγος είσαι;

Έχει δίκιο. Δεν είμαι. Το πόσο λίγο είμαι, το αποδεικνύουν αυτές οι μέρες. Συζητάμε για παραπομπές και ειδικά δικαστήρια, για καταλήψεις και γκαζάκια, για καλάσνικοφ και εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Συζητάμε δηλαδή για το 1989, για το 1970 και για το 1944.
Στον υπόλοιπο κόσμο ο άνθρωπος «σπάει» τους γονιδιακούς κώδικες. Σ’ αυτή τη χώρα σπάμε τζαμαρίες. Άμα μια κοινωνία αποφασίσει να αυτοκτονήσει, κανείς δεν μπορεί να της αλλάξει γνώμη. Δεν ακούει. Όμως, δεν υπάρχει τίποτε άλλο να κάνεις.

Αν το 2013 ξεκινάει με καλύτερες προϋποθέσεις είναι γιατί η Ελλάδα πέτυχε το δυσκολότερο στόχο. Μέσα σε 3 χρόνια μείωσε ένα τερατώδες δημοσιονομικό έλλειμμα 24 δισεκατομμυρίων. Απ’ αυτό το χρόνο ελπίζουμε πως θα υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα, πως δεν θα χρειαζόμαστε επιπλέον δανεικά. Για να το επιτύχουμε βέβαια αυτό, πλήρωσαν το βαρύτερο φόρο οι ασθενέστεροι. Το πελατειακό κράτος, με την εφεδρεία του, το αντιμνημονιακό μέτωπο, κατόρθωσε να διατηρήσει άθικτες τις δομές του. Δημιούργησε μια παρανοϊκή ατμόσφαιρα, αρνήθηκε την πραγματικότητα, την υποχρέωσή μας να ζούμε πια χωρίς δανεικά αφού κανείς δεν μας δανείζει. Αρνήθηκε δηλαδή τις περικοπές και τη μείωση της κρατικής γραφειοκρατίας, προσποιούμενο ότι είναι αντίθετο σε κάθε περιορισμό. Και επειδή αυτό φυσικά ήταν αδύνατο, οι μειώσεις και οι θυσίες έγιναν σ’ αυτούς που δεν μπορούσαν να αντισταθούν.

Η χρεοκοπία αποφεύχθηκε, αλλά το τίμημα ήταν να διαλυθεί σχεδόν ο ιδιωτικός τομέας. Χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, 900 χιλιάδες εργαζόμενοι προστέθηκαν στους ανέργους αυτά τα 3 χρόνια. Και από τους άλλους τόσους που απέμειναν, οι 500 χιλιάδες έχουν να πληρωθούν μήνες. Σε λίγο το είδος μισθωτός του ιδιωτικού τομέα θα είναι έκθεμα σε μουσείο. Η χώρα αυτή πια έχει μόνο εργαζόμενους στο δημόσιο και ανέργους. Και ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι επιβιώνουν ακόμα γιατί φοροδιαφεύγουν μαζικά.

Περισσότερα

Euro-Zone Bank Plan Could Get Watered Down

Wall Street Journal
January 16, 2013

One of the euro zone's most significant commitments last year aimed at containing its financial crisis could be undermined by technical complications and second thoughts by some governments. Matina Stevis joins Markets Hub.

More

See also

ΙΟΒΕ: Ενισχύεται ο δείκτης οικονομικού κλίματος στην Ελλάδα

Το Βήμα
15 Ιανουαρίου 2013

Ανοδικά κινήθηκε και τον Δεκέμβριο ο Δείκτης Οικονομικού Κλίματος στην Ελλάδα, 5 μονάδες υψηλότερα σε σχέση με το Νοέμβριο, φθάνοντας στις 84,1 μονάδες, στο υψηλότερο επίπεδο της τελευταίας διετίας, σύμφωνα με έρευνα οικονομικής συγκυρίας του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών.

Η άνοδος του δείκτη προέρχεται από την ανάκαμψη των προσδοκιών σε όλους τους τομείς, εκτός των Κατασκευών, αλλά και από τη βελτίωση στην καταναλωτική εμπιστοσύνη.

Όπως είχε αναφερθεί σε προηγούμενη έρευνα οικονομικής συγκυρίας του ΙΟΒΕ, η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, παρά τις σημαντικές επιβαρύνσεις που επιφέρουν σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, επενέργησε ως ένα βαθμό κατευναστικά στη διάχυτη αβεβαιότητα των οικονομικών μονάδων για την πορεία της χώρας.

Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ, η απόφαση του Eurogoup για έγκριση της εκταμίευσης πόρων ύψους 49,1 δισ. ευρώ, τα οποία θα διοχετευθούν στην οικονομία στο πρώτο τρίμηνο, επιτρέπει την εξόφληση μέρους των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου, τη συνέχιση της διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και τη μερική άρση της πιστωτικής ασφυξίας στην οικονομία.

Περισσότερα

Διαβάστε το Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας Δεκεμβρίου 2012 του ΙΟΒΕ