Protagon.gr
24 Ιουνίου 2011
Πολύς πατριωτισμός και περισσότερη επίκληση του τις τελευταίες μέρες. Και πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις θυμάμαι τα λόγια ενός πολίτη του κόσμου( μια και η λέξη κοσμοπολίτης τόσο ενοχλεί τους εθνικιστές της δεξιάς και της αριστεράς) του μεγάλου ηθοποιού Πήτερ Ουστίνωφ που όταν τον έπρηζαν με την ακατάσχετη υμνολογία στην σημαία έλεγε: « Όταν ακούω να μιλάνε πολύ για την σημαία πάντα ζητάω μια διευκρίνιση: να μου πουν ποια χέρια την κρατάνε». Έτσι και εγώ ενστικτωδώς κουμπώνομαι όταν ακούω να μιλάνε πολύ για τον πατριωτισμό, το πατριωτικό καθήκον, τον νέο πατριωτισμό, την πατρίδα που λυγίζει αλλά ποτέ δεν πεθαίνει και την απαραίτητη αντίσταση στους ξένους που οφείλουν να μας δανείσουν αλλά δεν μπορούν να παρεμβαίνουν με άποψη για τις ιστορικά διαμορφωμένες συνήθειες μας που συγκροτούν την περίφημη εθνική μας ιδιομορφία.
Προτιμώ λοιπόν να ακούω να μιλάνε σε χαμηλούς τόνους για τους πολίτες αυτής της χώρας , που έχουν βάσανα, δεν είναι ενιαίοι γιατί ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις αλλά τους ενώνει (ή πρέπει να τους ενώνει) η πίστη στην δημοκρατία, στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και η συνειδητοποίηση ότι ανήκουμε (ή μήπως δεν το θέλουμε πια) σε ένα ευρύτερο σύνολο με ένα κοινό νόμισμα και ότι αυτό συνεπάγεται ορισμένες υποχρεώσεις. Μετά από αυτό το σημείο μπορεί να αρχίσει η πιο σκληρή συζήτηση για προβλήματα και κενά της δημοκρατίας μας, την καθυστέρηση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, την επανόρθωση των αδικιών απέναντι στους εργαζόμενους και χαμηλοσυνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα και χιλιάδες άλλα που τηλεοπτικοί και άλλοι φωστήρες στοιβάζουν χωρίς ιεράρχηση προτεραιοτήτων και εξαπολύουν καθημερινά κατακέφαλα στους τρομοκρατημένους ή αγανακτισμένους με όλα συμπολίτες μας. Αν χάσουμε αυτό το μέτρο και αυτήν την αφετηρία τότε η πατριωτική αγανάκτηση κατευθύνεται σε εύκολο αλλά λάθος στόχο.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment