Εμπρακτη επίδειξη κοινοτικής αλληλεγγύης

του Στέφανου Κασιμάτη

Καθημερινή
7 Ιουνίου 2011

Σύμφωνα με ένα στερεότυπο από αυτά με τα οποία κολακεύουμε τον εαυτό μας, οι Ελληνες είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου ή, πάντως, είμαστε εξυπνότεροι από τους λαούς των ανεπτυγμένων και οργανωμένων χωρών, τους οποίους θεωρούμε συλλήβδην «κουτόφραγκους», «αμερικανάκια» κ. ά. Το πρόβλημα είναι όμως ότι είμαστε συγχρόνως και ο πιο περήφανος λαός του κόσμου (καθότι και ο σημαντικότερος στην Ιστορία...) και αυτό, τελευταίως, μας έχει βάλει σε μπελάδες. Διότι, αν καθήσει κανείς να βάλει κάτω τα συνθήματα των «Αγανακτισμένων» και τις ρητορείες των πολιτευομένων κατά του Μνημονίου, διαπιστώνει ότι η περηφάνια υποσκάπτει την εξυπνάδα και, τελικά, ο εξυπνότερος λαός του κόσμου βρίσκεται, ουσιαστικά, να διεκδικεί το δικαίωμα στην αυτοκαταστροφή του. Δικαίωμα, το οποίο εκφράζεται άψογα στο σύνθημα ενός πανό, που εδώ και μέρες δεσπόζει στην πλατεία Συντάγματος: «Δεν πληρώνω, δεν χρωστάω, δεν πουλάω».

Προσφάτως, μας προέκυψε το ενδεχόμενο τοποθέτησης τοποτηρητών της τρόικας στα υπουργεία, για την παρακολούθηση της πορείας εφαρμογής του προγράμματος, εξέλιξη η οποία έδωσε μία ακόμη ευκαιρία στους πολιτικούς να εκδηλώσουν τον παιδαριώδη ναρκισσισμό τους. Πολιτικοί, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια διέπρεψαν στο τάβλι, στην αποθέωση της γκλαμουριάς του μπουζουξίδικου και, φυσικά, στην οικοδόμηση του πελατειακού, υπετροφικού και αντιπαραγωγικού κράτους, δεν δέχονται «μπάστακα» στα υπουργεία τους. Η περηφάνια τους, που χαλυβδώθηκε μέσα από τους αγώνες τους για εθνική ανεξαρτησία, δεν τους επιτρέπει να ανεχθούν «κατώτερους υπαλλήλους» μέσα στα πόδια τους.

Αν είναι, πράγματι, να έχουν τους ξένους τεχνοκράτες μέσα στα υπουργεία τους, ώστε οι τελευταίοι να ελέγχουν και να υποδεικνύουν βάσει των συμφωνημένων, καταλαβαίνω την ενστικτώδη απέχθεια των πολιτικών για τη συγκεκριμένη ιδέα. Η παρουσία ξένων τεχνοκρατών θα έπληττε τη βασική ηθική ανταμοιβή του Ελληνα υπουργού για τα όσα αφειδώς και ανιδιοτελώς προσφέρει καθημερινά στον τόπο και τον λαό: την ελευθερία κινήσεων του βαρώνου μέσα στο φέουδό του, την ψευδαίσθηση του κάθε υφυπουργίσκου ότι είναι ένας μικρός θεός. Σίγουρα, ο καθημερινός μικρόκοσμος της εξουσίας (η δουλοπρέπεια υπαλλήλων, η χρήση των συμβόλων της εξουσίας για την άσκηση επιρροής κ. λπ.) είναι κάτι τόσο γλυκό, ώστε για τους περισσότερους από όσους το γεύονται η εξάρτηση είναι αναπόφευκτη.

Περισσότερα