Καθημερινή
1 Ιουνίου 2011
Κατανοώ, φίλε, την αγανάκτησή σου. Είμαι κι εγώ αγανακτισμένος. Είμαι όμως και προβληματισμένος. Προσπαθώ να βρω τι και ποιος φταίει για το χάλι μας. Ακούω ότι κατηγορείς το Μνημόνιο και την τρόικα, δηλαδή τους εταίρους μας. Συγκρίνεις τη ζωή μας πριν και μετά το Μνημόνιο και συμπεραίνεις ότι αυτό φταίει. Ομως, πρόκειται για λάθος σύγκριση. Η σωστή σύγκριση είναι μεταξύ του πώς είναι η ζωή μας τώρα και πώς θα ήταν αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο. Χωρίς αυτό θα είχαμε πτωχεύσει. Αυτό θα σήμαινε έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, ώστε να μπορούμε να τυπώσουμε πληθωριστικό χρήμα. Περίπου όπως στην κατοχή. Οι μισθοί σχεδόν όλων μας θα πήγαιναν κάτω από το όριο της φτώχειας και οι συντάξεις κάτω από το όριο της αξιοπρέπειας. Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει ακόμα και οφείλεται στο ότι η ανίκανη κυβέρνηση δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να εφαρμόσει το Μνημόνιο που υπέγραψε.
Δεν είναι ο μόνος λόγος που πρέπει να ευγνωμονούμε τους εταίρους μας. Είναι και οι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που τώρα παραδεχόμαστε ότι έπρεπε να γίνουν από χρόνια, αλλά αδυνατούσαμε μόνοι μας. Επρεπε να μας τις επιβάλουν. Οι κυβερνήσεις και οι συνδικαλιστές μας κορόιδευαν ότι οι δημόσιες επιχειρήσεις μάς ανήκουν και πρέπει να τις υπερασπιζόμαστε. Στην πραγματικότητα ανήκουν στις συντεχνίες που τις νέμονται και στους συνδικαλιστές που τις διοικούν, μαζί με τις κυβερνήσεις που τις γέμιζαν με υπεράριθμους για να μαζεύουν ψήφους. Τους τζάμπα μισθούς τους πληρώναμε και τους πληρώνουμε εμείς. Ενας τέτοιος υπεράριθμος μπορεί να είναι ο διπλανός σου, που αγανάκτησε επειδή έχασε κάποια προνόμια. Είναι πιο λογικό να αγανακτείς εναντίον του, παρά στο πλάι του. Οπως και εναντίον κάποιου που αγανακτεί με τα κόμματα, όχι επειδή μας έφεραν στο σημερινό χάλι, αλλά επειδή λόγω Μνημονίου έχασαν πια τη δύναμη να του διορίσουν τον γιόκα ή αναγκάζονται να τον απολύσουν.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment