Καθημερινή
25 Ιουνίου 2011
Είναι πολλοί αυτοί που ισχυρίζονται ότι αυτό που λείπει από την οικονομία είναι ένα καλό επιχείρημα. Ενα επιχείρημα τόσο μαγικό που θα κάνει τα μάτια των Ευρωπαίων να ανοίξουν. Θα δουν το δίκιο μας και θα αναφωνήσουν «ναι, ρε παιδάκι μου! Τι να κάνετε κι εσείς; Πάρτε άλλα εκατό δισεκατομμύρια για να πορευτείτε κι αφού μελετήσετε ενδελεχώς το ελληνικό πρόβλημα, διαβουλευτείτε επ’ αυτού, εξετάστε όλες τις κοινωνικές παραμέτρους από την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ, τα ξαναλέμε. Εν τω μεταξύ κάντε με την ησυχία σας τις λαϊκές συνελεύσεις, θωπεύστε τους βουλευτές που δεν αντέχουν να σώσουν τη χώρα, διδάξτε στους δημοσιογράφους τι σημαίνει έλλειμμα και πώς επηρεάζει το χρέος, πείστε τους δημοσίους υπαλλήλους να μην παίρνουν επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, και τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ να μην εισπράττουν οδοιπορικά 65.000 ευρώ ετησίως και μην ανησυχείτε· εμείς εδώ είμαστε...».
Αυτό το όνειρο των «μαγικών διαπραγματεύσεων» έχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Σ’ αυτό βασίστηκε ένα μεγάλο μέρος της αεριτζίδικης ελληνικής επιχειρηματικότητας τα τελευταία χρόνια. Ενώ η παραγωγική βάση της χώρας συρρικνωνόταν χρόνο με τον χρόνο, ανθούσαν οι επιχειρήσεις του «σου ’πα, μου ’πες» και των «καλών συμφωνιών». Για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης τα πάντα είναι ένα καλό κόλπο, κι αν χρειαστεί δίνουμε και κάτι κάτω από το τραπέζι. Βασίζεται, όμως, και σε μια ακόμη παράδοση της μεταπολίτευσης. Στις «καλές διαπραγματεύσεις» των συνδικάτων με το κράτος. Οταν, για παράδειγμα, πενήντα άτομα στο Σύνταγμα μπορούσαν να «πείσουν» το πολιτικό σύστημα να δώσει επίδομα εργένη, φαντασθείτε τι μπορούν να κάνουν 100.000 «Αγανακτισμένοι».
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment