Αριστερά και ανεδαφικά

του Πάνου Καζάκου

Τα Νέα
18 Μαΐου 2012

Η δημόσια συζήτηση μετά τις εκλογές κυριαρχήθηκε από τη δαιμονοποίηση της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Απαίτησαν από αυτόν «να αναλάβει τις ευθύνες του», δηλαδή να απεμπολήσει την προγραμματική δέσμευσή του για καταγγελία του «Μνημονίου». Από τη σκοπιά αυτή, η ηθική (ή ό,τι απέμεινε από πολιτική ηθική στον τόπο) ήταν με το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι όμως η οικονομική λογική και το δημόσιο συμφέρον.

Πράγματι, το πρόβλημα δεν είναι η μετεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η ποιότητα του προγράμματός του: οι βασικές θέσεις και η ορολογία του αντανακλούν κυρίως ένα ιδιότυπο μείγμα αναπαλαιωμένων αντικαπιταλιστικών ρητορικών σχημάτων και πατερναλιστικού κρατισμού! Είναι προϊόν της συμμετοχής εν πολλοίς εξτρεμιστικών «συνιστωσών». Αν επιχειρηθεί η εφαρμογή τους θα οδηγήσουν τη χώρα σε περιπέτειες.

Αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαλαιώνει τον λαϊκισμό του 1980 με αναφορές στο συνεταιριστικό κίνημα, την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, τη δημοψηφισματική δημοκρατία κ.ά. Πρέπει, διακηρύσσει το πρόγραμμα ενδεικτικά, «να επιστρέψουν στο Δημόσιο οι Επιχειρήσεις και Οργανισμοί που έχουν εν μέρει ή συνολικά ιδιωτικοποιηθεί (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥΔΑΠ, Μέσα Μεταφοράς)». Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ οικοδομεί πάνω στην παραδοχή ότι το κράτος είναι η λύση για όλα τα δεινά. Για τον λόγο αυτό προτείνει επιπλέον μαζικές προσλήψεις στο Δημόσιο, αποκατάσταση των μισθών, νέες κοινωνικές παροχές. Και είναι ασαφές πώς θα τα χρηματοδοτήσει όλα αυτά. Συναφώς, κολακεύει συντεχνίες του Δημοσίου.

Αυτές οι ιδέες παραβλέπουν το δράμα της δεκαετίας του 1980 και την ακαδημαϊκή συζήτηση για τις αποτυχίες γενικά του κράτους, του νεοελληνικού ειδικότερα, που είναι ένα κενοτάφιο καλών προθέσεων. Ε, λοιπόν, πρέπει εδώ να υπενθυμίσουμε τα στοιχειώδη: το τεράστιο κράτος που οικοδομήσαμε δεν εκπληρώνει (ή δεν εκπληρώνει όπως πρέπει) και δεν θα εκπληρώνει με οποιουσδήποτε κομισάριους τις απαραίτητες για βιώσιμη ανάπτυξη λειτουργίες του χωρίς συγκεκριμένες αλλαγές στις δομές του και τα συστήματα κινήτρων και αντικινήτρων και χωρίς τη μείωσή του. Αυτά όμως συγκροτούν έναν πυλώνα του «Μνημονίου».

Περισσότερα