Ratio Vincit
12 Δεκεμβρίου 2012
Ευνοιοκρατία, όπως ο καθένας ξέρει, είναι η μεροληπτική προτίμηση των «ημετέρων» από μια κυβέρνηση, η ρουσφετολογική /αναξιοκρατική απονομή δημόσιας θέσης. Αλλά στο παρελθόν αυτή η πρακτική ήταν οριακή. Ο εκάστοτε υπουργός ή πρωθυπουργός είχε ένα περιθώριο διακριτικής ευχέρειας να τοποθετήσει μερικά από «τα δικά μας παιδιά» και να προωθήσει ορισμένους έμπιστους δικούς του ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι αυτό ήταν και είναι αναπόφευκτο στην πολιτική. Η ευνοιοκρατία, όμως, γίνεται σύστημα εξουσίας όταν (i) ο αριθμός των ευνοιοκρατικώς διοριζομένων ξεπερνά μια κρίσιμη μάζα (ii) η απόκτηση πολιτικής εύνοιας είναι απαράβατος όρος για να πετύχει κανείς ό,τιδήποτε και (iii) όταν το πολιτικό σύστημα θεσμικά προβλέπει θεσμικά παρασιτικές θέσεις και υπηρεσίες για να εξασφαλίζονται ευνοιοκρατικές ανάγκες.
Φτάνουμε, δηλαδή, στο σημείο, όχι μόνο να δημιουργούνται ad hoc θέσεις και υπηρεσίες για να βολεύονται «ημέτεροι», αλλά και να προβλέπονται θεσμικά, διότι χωρίς αυτές δεν μπορεί να λειτουργήσει το σύστημα. Θυμάμαι ότι σε κουβέντα που είχα προ πολλών ετών με γνωστό μου που μόλις είχε αναλάβει το Υπουργείο Παιδείας, μου είχε πει ότι πρώτο μέλημά του ήταν να «γεμίσει» τις 40 (ή 50, δεν θυμάμαι καλά) θέσεις που του έδιναν : συμβούλους, γραμματείς, κλητήρες και άλλους παρατρεχάμενους, εκπροσώπους σε διεθνή ή ευρωπαϊκά όργανα κλπ. Τα πόστα αυτά είναι κατά το πλείστον, παρασιτικά, φυσικά. Έπρεπε να πληρωθούν, αλλιώς θα τα «έχανε»!
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment