Το κυνήγι του θησαυρού

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Τα Νέα
7 Ιουνίου 2011

Μια επιχείρηση που λειτουργεί µόνον για να ξεπληρώσει τα χρέη της είναι µια επιχείρηση που δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ακόµη κι αν συνεχίζουν να τη δανείζουν, ακόµη κι αν συνεχίζει να φορτώνεται χρέη για να ξεπληρώσει χρέη. Δεν χρειάζεται να είσαι γίγας της οικονοµικής σκέψης για να το καταλάβεις αυτό. Φτάνει η κοινή λογική. Θα µου πείτε η χώρα δεν είναι επιχείρηση. Μια επιχείρηση που πέφτει έξω καταθέτει τα βιβλία της και κλείνει, η χώρα όµως δεν µπορεί να κλείσει – όσο κι αν η ιστορία µπορεί να καταθέσει σοβαρές απόψεις περί του αντιθέτου.

Και η Ελλάδα του 2011 µοιάζει µε χώρα που έχει χάσει τον λόγο της ύπαρξής της, ή για να ακριβολογούµε, την προοπτική της, αν υποθέσουµε πως η αντοχή των συνεκτικών ιστών µιας κοινωνίας εξαρτάται από τη δύναµη της προοπτικής της. Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραµανλής κατάφερε να ανασυγκροτήσει τα ερείπια του κατεστραµµένου από τη χούντα κράτους µε κινητήριο δύναµη τη δηµοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική. Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία µε κινητήριο δύναµη την κοινωνική δικαιοσύνη, την προοπτική ένταξης στα κέντρα αποφάσεων όλων αυτών των στρωµάτων που το κράτος της Δεξιάς είχε αποκλείσει µετά τον Εµφύλιο.

Εκ των υστέρων βέβαια µπορείς να πεις πως η µηχανή δεν λειτούργησε καλά, πως ο µύθος δεν ήταν καλοδουλεµένος και γι' αυτό η Ελλάδα κατέληξε να µπει στον 21ο αιώνα σαν ένα τεράστιο νυχτερινό κέντρο που δούλευε νυχθηµερόν για να παράγει θόρυβο. Οι κοινωνικές αξίες που επικράτησαν ήταν το πρώτο τραπέζι πίστα, το πιο ακριβό αυτοκίνητο, και το πρότυπο της επιτυχίας ήταν αυτός που ξόδευε χρήµατα χωρίς κανείς να ξέρει πού τα βρήκε.

Περισσότερα