Καθημερινή
2 Οκτωβρίου 2011
Καθώς το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, η κρίση της Ευρωζώνης γίνεται όλο και χειρότερη. Οι αγορές δεν είναι αισιόδοξες ότι θα βρεθεί λύση, ενώ οι βασικοί πρωταγωνιστές έχουν εγκλωβιστεί σε θέσεις και επιχειρήματα εσωτερικής κατανάλωσης, τα οποία είναι αλληλοαντικρουόμενα. Ευρωπαϊκή ηγεσία δεν υπάρχει: μόνο εθνικές πολιτικές, οι οποίες βασίζονται στον λαϊκισμό και την ανικανότητα. Σε μία τέτοια κατάσταση, διαφέρει ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας ορίζει την «επιτυχία» και την «αποτυχία» των προσπαθειών διάσωσης της Ευρωζώνης. Οι επικριτές του ενιαίου νομίσματος υποστηρίζουν ότι το ευρώ είναι τελειωμένο, ενώ τα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι έτοιμα να ανακοινώσουν από στιγμή σε στιγμή την πτώχευση της Ελλάδας. Το σύστημα βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης: περιμένουμε από τα εθνικά κοινοβούλια να επικυρώσουν τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, οι οποίες θεωρούνται πλέον ανεπαρκείς από τις αγορές.
Οι επιλογές έρχονται και παρέρχονται. Σε μία λογική νομισματική ένωση, θα υπήρχε μία ενιαία δημοσιονομική αρχή, η οποία θα εξέδιδε ευρωπαϊκά ομόλογα και μία ευρωπαϊκή εκδοχή του ΔΝΤ, με ένα επαρκές αποθεματικό κεφαλαίων. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση, η καγκελάριος Μέρκελ λέει «όχι» στα ευρωομόλογα και το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Δικαστήριο περιόρισε σημαντικά το εύρος των ελιγμών που θα μπορούσαν να γίνουν. Η ψηφοφορία στην Bundestag την περασμένη Πέμπτη, ελάχιστα βελτιώνει την εικόνα των πραγμάτων.
Ο λόγος που βρεθήκαμε σε αυτή τη χαοτική κατάσταση είναι ότι οι εμπλεκόμενοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο ποιοι θα είναι οι κερδισμένοι και ποιοι θα χάσουν σε μία ενδεχόμενη λύση. Για να συμφωνήσουν σε κάτι τέτοιο θα πρέπει πρώτα να εγείρουν σημαντικά ερωτήματα για τον ρόλο και τον σκοπό της Ευρωπαϊκής Ενωσης: για το μελλοντικό οικονομικό μοντέλο που θα ακολουθήσει και τον ρόλο του χρηματοπιστωτικού τομέα σε αυτό και για το τι θα γίνεται με τις χώρες που αποτυγχάνουν.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment