του Στέφανου Κασιμάτη
Καθημερινή
21 Οκτωβρίου 2011
Είναι φοβερό. Η τύχη μας βρίσκεται στα χέρια δύο πεισματάρικων παιδιών, που καυγαδίζουν, καθώς παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην άμμο, ενώ στο βάθος του ορίζοντα φαίνεται το τσουνάμι που έρχεται. Κανένα από τα παιδάκια δεν μπορεί να υπερβεί την ασημαντότητα του καυγά τους. Το καθένα τους δηλώνει πρόθυμο να συνεργασθεί, υπό την προϋπόθεση όμως ότι, προηγουμένως, το άλλο παιδάκι θα δεχθεί πλήρως την ήττα και τον εξευτελισμό του.
Για να είμαστε δίκαιοι, όμως, τα παιδάκια εμείς τα τοποθετήσαμε στις θέσεις τους με την ψήφο μας. Εμείς, ο αποδεδειγμένα εξυπνότερος λαός του κόσμου (το αποδεικνύει ο φθόνος των άλλων: όλων των άλλων...), που παρ’ όλα αυτά εξακολουθούμε να αρνούμεθα την πραγματικότητα που δέχεται όλος ο άλλος κόσμος: ότι τα δάνεια που συνάπτουν οι κυβερνήσεις είναι δάνεια των λαών που τις εκλέγουν...
Αιωνία Ελλάς
Διαβάζω ότι ο Γιώργος είχε την Κ.Ο. να περιμένει για κάπου δυόμισι ώρες, προτού εμφανισθεί να μιλήσει. Επίσης ότι μετέθεσε την ώρα της συνάντησης με τον Α. Σαμαρά δύο φορές. Συνηθισμένα πράγματα, δηλαδή... Ομως, με αυτά ως αφορμή, θυμήθηκα μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση που κάνει ο Μάικλ Λιούις στο βιβλίο του για την κατάρρευση των οικονομιών της Ισλανδίας, της Ιρλανδίας, και της Ελλάδας (Boomerang: the Meltdown Tour). Σε κάποιο σημείο του κεφαλαίου για την Ελλάδα, ο Αμερικανός δημοσιογράφος εκφράζει την απορία του για το γεγονός ότι κάθε υπουργός που συνάντησε στην Ελλάδα είχε τουλάχιστον τέσσερις ή πέντε αυστηρές κυρίες για να ρυθμίζουν το πρόγραμμά του και, παρ’ όλα αυτά, κανείς τους δεν ήταν στην ώρα του...
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment