Mάτια ερμητικά κλειστά

του Σταύρου Τσακυράκη

Το Βήμα
13 Νοεμβρίου 2011

Ο διορισµός του Λ. Παπαδήµου ως νέου Πρωθυπουργού της χώρας ήταν ανακούφιση. Αποτελούσε την πρώτη, την πλέον προφανή και σοβαρή λύση. Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγµατα δεν ξέρω αν θα πετύχει να µας σώσει από την κατάρρευση. Επειδή όµως είναι ένας άνθρωπος που δεν ανήκει στο παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό της χώρας, µπορεί να συµβάλει αποφασιστικά στο να κατανοήσουµε την κατάσταση στην οποία βρισκόµαστε.

Γιατί, ας µην ξεγελιόµαστε, το µόνο που καταφέρνει στη µεγάλη του πλειοψηφία το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι να µας επιφυλάσσει εκπλήξεις, εννοείται προς το χειρότερο. Οσα εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες ηµέρες ξεπέρασαν τη φαντασία ακόµη και όσων δεν είχαν πολλές ψευδαισθήσεις για την «ποιότητα» των πολιτικών µας. ∆εν θα σταθώ στην απίστευτη φαρσοκωµωδία των συµφωνιών των δύο κοµµάτων που ουδείς αντιλαµβανόταν σε τι συνίστατο, στην παρέλαση υποψήφιων πρωθυπουργών ή στις διάφορες κωµικοτραγικές δηλώσεις που γίνονταν. Αρκεί να αναλογιστούµε ότι οι άνθρωποι δεν µπορούσαν ούτε συνάντηση µε τον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας να προγραµµατίσουν. Ανακοίνωναν συνάντηση για τις 10, που µετά γινόταν 12, αργότερα 5, για να καταλήξει στις 10 το βράδυ και στο τέλος να µαταιώνεται για την εποµένη, µε τη διαβεβαίωση πάντα ότι η συµφωνία έχει επιτευχθεί. Την Τετάρτη το βράδυ ο Γ. Παπανδρέου µάς αποχαιρέτισε επισήµως και πήγε στον Πρόεδρο µε τη «λύση» Πετσάλνικου για να τερµατισθεί η συνάντηση µε υποψήφιο τον κ. Λ. Παπαδήµο. Ολα αυτά τα έκαναν ενόσω ο κόσµος τούς παρακολουθούσε µε αγωνία και τους προειδοποιούσε σε όλους τους τόνους ότι το οξυγόνο τελειώνει.

Περισσότερα