Κανονικότητα

του Ηλία Κανέλλη

Τα Νέα
2 Ιανουαρίου 2013

Η απαίτηση θα ήταν μάλλον δίκαιη για οποιαδήποτε κανονική δυτική κοινωνία. Για την ελληνική, μοιάζει εξωπραγματική, αν συνυπολογίσει κανείς τον αξιακό κώδικα που κυριάρχησε την εποχή της Μεταπολίτευσης. Η «ανάδελφη» ελληνική κοινωνία αναπτύχθηκε πάνω σε έναν ιδιότυπο ελληνικό εξαιρετισμό. Μερικές μόνες από τις πτυχές του, μοναδικές στον πλανήτη, είναι ενδεικτικές:

• Στην Ελλάδα λατρεύτηκε ο δημόσιος χώρος, αλλά μόνο ως μέσο προσωπικής ανόδου, διότι, κατά τα άλλα, αντιμετωπίστηκε εχθρικά: το Δημόσιο απαξιώθηκε, ρυπάνθηκε, καταπατήθηκε, χρησιμοποιήθηκε για ιδιωτικά οφέλη.
• Από «μεταρρύθμιση» σε «μεταρρύθμιση», το σχολείο ως «αυτόνομη βαθμίδα εκπαίδευσης» χάθηκε. Κατέληξε εξεταστικός μηχανισμός για πανεπιστήμια τα οποία με τη σειρά τους έδιναν πτυχία εναρμονισμένα στις ανάγκες του ελληνικού Δημοσίου, ενώ σε μεγάλο βαθμό λειτούργησαν ως φυτώρια παραγωγής πολιτικών στελεχών για κομματικούς μηχανισμούς. Πέρυσι, υπήρξε πανεπιστήμιο που στο όνομα μιας διεκδίκησης μετατράπηκε σε χωματερή!
• Η γνώση απαξιώθηκε, η αστική ευγένεια λοιδορήθηκε. Τον ελλιπή ρόλο της παιδείας συμπλήρωσε η επαρχιώτικη, χυδαία, αγράμματη τηλεόραση - και ο παραμορφωτικός κόσμος της.
• Πουθενά αλλού η νομιμότητα δεν αμφισβητήθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό. Ακόμα κι αν το σύνθημα λέει ότι «οι νόμοι καταργούνται στα πεζοδρόμια», στην πραγματικότητα καταργούνταν στις εκδηλώσεις της πραγματικής ζωής.
• Η πολιτική διεκδίκηση σε μεγάλο βαθμό μετατράπηκε σε εκδήλωση ισχύος μερίδας πολιτών έναντι του κράτους και των υπόλοιπων πολιτών. Το κλείσιμο δρόμων, τα σπασίματα, τα καψίματα, η ανυπακοή χωρίς συνέπειες έγιναν ο κανόνας.
• Η υποτιθέμενη αλληλεγγύη στους αδυνάτους είναι μόνο στα λόγια. Η Αθήνα, κι ολόκληρη η Ελλάδα, είναι μακράν η χειρότερη πόλη σε υποδομές για τους ανάπηρους, τους πάσχοντες, τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Περισσότερα