Καθημερινή
3 Μαρτίου 2013
Μετά την απόφαση του 55% των Ιταλών να πηδήξουν στο κενό ψηφίζοντας έναν επαγγελματία γελωτοποιό κι έναν «κλόουν» πολιτικό, το μήνυμα φαίνεται σαφές: η αντιμετώπιση της κρίσης του Νότου μονομερώς με εξουθενωτική λιτότητα οδηγεί την Ευρωζώνη στα ακραία όρια συνοχής και αντοχής της.
Ας μη βιαστεί κανείς να αναζητήσει το «δίδαγμα» για μας. Η Ιταλία είναι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία, με βασικό πρόβλημά της, προ 2009, την παρατεταμένη στασιμότητα και όχι τόσο τα ελλείμματα. Μια οικονομία εξαγωγών, που έχασε ανταγωνιστικότητα την τελευταία δεκαετία κυρίως λόγω μεταρρυθμιστικής αδράνειας. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις τώρα παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες, και αυτό είναι κυρίως πρόβλημα της Ιταλίας, αλλά (λόγω μεγέθους της) είναι πια πρόβλημα και του ευρώ.
Η Ελλάδα, αντίθετα, είναι μια μικρή οικονομία, που έζησε προ 2009 τους μεγαλύτερους ρυθμούς μεγέθυνσης και κατανάλωσης, χάρη σε μια φούσκα δημόσιου υπερδανεισμού. Χώρα που μέχρι πριν από μερικούς μήνες ορισμένοι εταίροι θα ήθελαν να θυσιαστεί, προς παραδειγματισμό των άλλων. Οι σοβαρότεροι αναλυτές υποστήριζαν ότι με τα μακροοικονομικά δεδομένα της η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει στο ευρώ. Κοιτούσαν όχι μόνο το δημόσιο έλλειμμα και χρέος, αλλά κυρίως το εμπορικό έλλειμμα, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και τον τεράστιο καθαρό εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Και συμπέραιναν ότι χρειαζόταν τέτοιας έκτασης προσαρμογή και εσωτερική υποτίμηση, που η κοινωνία δεν θα άντεχε. Τούτου δοθέντος, κουνούσαν με συμπάθεια το κεφάλι στην ελληνική τραγωδία, γνωρίζοντας ότι, αντίθετα ίσως με την Ιταλία, η Ελλάδα δεν θα είχε εναλλακτικό μέλλον εκτός ευρώ, όπου θα οδηγείτο σε ταχεία βαλκανιοποίηση.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment