Η Κύπρος είναι διαφορετική περίπτωση

της Μιράντας Ξαφά

Καθημερινή
24 Μαρτίου 2013

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο, δεν έχει ακόμα ληφθεί οριστική απόφαση για το πακέτο διάσωσης της Κύπρου. Την Τρίτη, η Κυπριακή Βουλή απάντησε με ένα ηχηρό «όχι» στο πακέτο που συμφώνησε η κυβέρνηση με το Eurogoup, χωρίς όμως να έχει Σχέδιο Β. Ολοι ελπίζουμε, και οι αγορές προεξοφλούν, ότι θα βρεθεί συμβιβαστική λύση πριν ανοίξουν οι τράπεζες την Τρίτη. Σύσσωμος ο διεθνής Τύπος καταδίκασε την προτεινόμενη φορολογία των καταθέσεων, επισημαίνοντας τον κίνδυνο μετάδοσης της κρίσης στον ευρωπαϊκό Νότο, χωρίς κανείς να προτείνει βιώσιμη εναλλακτική λύση. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Το τραπεζικό σύστημα της Κύπρου είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το ΑΕΠ. Το ενεργητικό των τραπεζών είναι επταπλάσιο του ΑΕΠ, ενώ οι καταθέσεις είναι τετραπλάσιες του ΑΕΠ, ανέρχονται δηλαδή σε 68 δισ. ευρώ, εκ των οποίων 40% είναι καταθέσεις μη κατοίκων, κυρίως Ρώσων που πολλοί πιστεύουν ότι χρησιμοποίησαν το κυπριακό τραπεζικό σύστημα για «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος». Εχοντας επενδύσει σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου και σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια στην Ελλάδα και στην Κύπρο, το τραπεζικό σύστημα χρειάζεται επανακεφαλαιοποίηση ύψους 12 δισ. ευρώ Σε αυτό η Κύπρος διαφέρει από το Λουξεμβούργο ή την Ελβετία, που έχουν επίσης μεγάλο χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά διαθέτουν επάρκεια κεφαλαίων.

Επιπλέον, η Κύπρος χρειάζεται 5 δισ. ευρώ για να χρηματοδοτήσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα. Το συνολικό πακέτο που απαιτείται, επομένως, είναι 17 δισ. ευρώ (100% του ΑΕΠ). Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι από αυτό το ποσό, η τρόικα Ε.Ε./ΔΝΤ/ΕΚΤ θα προσέφερε δάνεια ύψους 10 δισ. ευρώ και η Κύπρος θα εξοικονομούσε τα υπόλοιπα, κυρίως με τη φορολογία καταθέσεων (5,8 δισ. ευρώ) και άλλα δημοσιονομικά μέτρα. Το πακέτο διάσωσης ύψους 10 δισ. ευρώ ανέρχεται στο 58% του ΑΕΠ –όσο και το πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας– ενώ η εξοικονόμηση των υπολοίπων 7 δισ. ευρώ αποβλέπει στον περιορισμό του δημοσίου χρέους στο 100% του ΑΕΠ το 2020. Το μάθημα από την Ιρλανδία ήταν ότι οι προσπάθειες διάσωσης ενός υπερμεγέθους τραπεζικού τομέα ρισκάρουν να χρεοκοπήσουν το κράτος. Η κυβέρνηση της Ιρλανδίας εγγυήθηκε όχι μόνον τις καταθέσεις, αλλά το σύνολο των υποχρεώσεων των τραπεζών, συμπεριλαμβανομένων των διατραπεζικών και ομολογιακών δανείων, με αποτέλεσμα να υπερδιπλασιαστεί ο λόγος δημοσίου χρέους/ΑΕΠ.

Περισσότερα