Το Ταμείο και το «λάθος» του

του Παύλου Τσίμα

Τα Νέα
15 Μαρτίου 2013

Τον παλιό καλό καιρό, τότε που οι ταμίες φορούσαν μαύρες μανσέτες και μέτραγαν δραχμές, μια επιγραφή προειδοποιούσε την αξιότιμη πελατεία πως «μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Τι γίνεται, όμως, όταν το Ταμείο αναγνωρίζει μεν το λάθος του, αλλά η διόρθωση του λάθους απομακρύνεται στον ορίζοντα;

Ας πάρουμε, ξανά, την ιστορία από την αρχή.

Στα τέλη του καλοκαιριού, ο Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, παρουσίασε μια μελέτη, σύμφωνα με την οποία η βασική υπόθεση κατά την κατάρτιση των προγραμμάτων λιτότητας στην ευρωζώνη, η υπόθεση δηλαδή πως για κάθε 1 ευρώ δημοσιονομικής συρρίκνωσης θα προέκυπτε 0,5 ευρώ μείωση του ΑΕΠ, απεδείχθη εσφαλμένη. Ο πολλαπλασιαστής, στην πράξη, δεν ήταν 0,5 αλλά μεγαλύτερος - έως και 1,7. Κι έτσι άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση - που συνεχίζεται ακόμη.

Ερώτημα πρώτο: Εκαναν λάθος; Οχι ακριβώς. Και στο εσωτερικό του Ταμείου και στον διεθνή Τύπο, από την πρώτη στιγμή είχε επισημανθεί ότι το σενάριο του ελληνικού (και στη συνέχεια του ιρλανδικού και του πορτογαλικού) προγράμματος ήταν αβάσιμα αισιόδοξο. Πως υποτιμούσε την κλιμάκωση της ύφεσης και υπερεκτιμούσε την προσδοκώμενη μείωση του χρέους. Πολλοί προειδοποιούσαν ότι τα προγράμματα αυτά, ακόμη κι αν πετύχαιναν τη ραγδαία μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων και απέφευγαν μιαν ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη α λα αρζεντίνα, θα είχαν ως συνέπεια τη μεγέθυνση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ. Ακριβώς επειδή το ΑΕΠ θα συρρικνωνόταν με ταχύτερο ρυθμό (μεγαλύτερο πολλαπλασιαστή) από τη μείωση των ελλειμμάτων.

Περισσότερα