Καθημερινή
26 Ιουνίου 2011
Μόνον παράλογοι άνθρωποι συμφωνούν με τις αυξήσεις της φορολογίας. Ειδικά σε μια χώρα, στην Ελλάδα, στην οποία έχουμε την πλέον προφανή απόδειξη ότι όσο αυξάνει η κυβέρνηση τους φόρους τόσο μεγαλώνει την πίεση για αύξηση της φοροαποφυγής και, βεβαίως, της φοροδιαφυγής. Από την άποψη αυτή, η εμμονή της κυβερνητικής πλειοψηφίας στην αύξηση της πίεσης που ασκούν οι φόροι επί του τρέχοντος εισοδήματος, αλλά και επί της περιουσίας, είναι δυσνόητη.
Δεν είμαι ο μόνος που έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο εκάστοτε υπουργός των Οικονομικών πέφτει στην ίδια παγίδα. Ο ίδιος μηχανισμός του κράτους, οι φοροσυλλέκτες, που δεν κάνει τη δουλειά του και επομένως δεν εισπράττει τους φόρους που έχει ο ίδιος υπολογίσει, εισηγείται την αύξηση των ίδιων πάντοτε φόρων. Και, επιπλέον, έχει αποδεχθεί ότι οι ίδιοι πάντοτε μηχανισμοί απειλούν για να εμποδίσουν την εγκατάσταση τεχνοκρατικών υποδομών συλλογής των φόρων.
Η ιλαροτραγική αυτή κατάσταση δεν είναι καθόλου για γέλια. Είναι εύκολο να υπολογίσετε πόση προσπάθεια απαιτείται ώστε ένας κανονικός εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα να μπορεί να πληρώσει, για παράδειγμα, ένα ποσό 40 ευρώ. Η επιλογή δεν είναι καθόλου τυχαία. Στο επίπεδο αυτό βρίσκονται οι περισσότερες υπηρεσίες που κινούνται στη μαύρη αγορά. Μια απλή επισκευή, όπως είναι μια αλλαγή κλειδαριάς, η συντήρηση κλιματιστικού ή μια μικρή επιδιόρθωση υδραυλικών κ.λπ. Το ίδιο ισχύει για τα ιδιαίτερα μαθήματα. Κοντά σε αυτό τοποθετούνται οι παραϊατρικές υπηρεσίες και λίγο πιο πάνω οι ιατρικές παροχές. Ακόμη και τα βοηθητικά μεροκάματα (οικιακά, καθαρισμός αυλών, ελαφρές οικοδομικές εργασίες κ.λπ.), παρόλο που έχουν πέσει αισθητά, κινούνται σ' αυτό το ύψος.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment