Η καλύτερη ευκαιρία που έχουμε

του Αρίστου Δοξιάδη

Το Βήμα
12 Φεβρουαρίου 2012

Οπως πάντα, γέμισαν τα ΜΜΕ από υπερβολές και παραπληροφόρηση για τις επιπτώσεις των νέων συμφωνιών. Χαρακτηριστικό δείγμα ήταν όσα δήλωναν διάφοροι αναλυτές για την επίδραση της μείωσης του κατώτατου μισθού. Ηταν σαν να επρόκειτο μονομιάς να πέσουν όλοι οι χαμηλοί μισθοί και όλα τα συνδεδεμένα επιδόματα κατά 22% και από αυτό να προκύψει πρόσθετη ύφεση. Τα οικονομικά μοντέλα δείχνουν ότι μακροπρόθεσμα η μείωση του κατώτατου μισθού θα σημαίνει λιγότερη ανεργία για τους νέους. Το βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα της μείωσης κανένας δεν μπορεί να το εκτιμήσει: αν θα εντείνει την ύφεση ή θα προσθέσει εισοδήματα.

Τι πραγματικά μας κληροδοτούν οι συμφωνίες;

Χρέος: Οι δανειστές (ιδιώτες και κράτη αθροιστικά) θα έχουν αποδεχθεί ζημιά περίπου 50% στην παρούσα αξία των δανείων τους. Από ταμειακή άποψη, δεν θα υπάρχει επιβάρυνση του προϋπολογισμού για τόκους ως το 2015. Μετά, για πολλά χρόνια δεν θα χρειάζεται να βγούμε στις αγορές για να αναχρηματοδοτούμε το χρέος, αλλά θα πρέπει να εξυπηρετούμε τους τόκους με ένα πρωτογενές πλεόνασμα (ή/και έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις) της τάξεως του 4%-5% του ΑΕΠ. Αν αυτό δεν υπάρχει, θα πρέπει να γίνει νέα διαπραγμάτευση. Είναι πολύ δύσκολο να έχουμε σταθερά ένα τέτοιο πλεόνασμα. Αυτό θα το ξέρουν «οι αγορές» και θα αντιμετωπίζουν τη χώρα ως υψηλού κινδύνου.

Συνεπώς είναι πολύ πιθανόν να γίνει άλλη μια συμφωνία αναδιάρθρωσης σε τρία χρόνια. Η διαπραγματευτική μας δύναμη τότε θα εξαρτάται από το πόσο καλά έχει πάει η ανασυγκρότηση της ελληνικής παραγωγής και η εξυγίανση των δημοσιονομικών. Οσο μικρότερο είναι το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και όσο μεγαλύτερο το πρωτογενές πλεόνασμα του κράτους τόσο πιο εύκολα θα μπορούμε να πετύχουμε μια καλή αναδιάρθρωση χωρίς επαχθή νέα μέτρα.

Περισσότερα