Καθημερινή
30 Δεκεμβρίου 2012
Το 2012 υπήρξε αναμφίβολα η χρονιά, που η λαϊκιστική αντιμνημονιακή υστερία παραλίγο να ρίξει τη χώρα στα βράχια. Το αποτέλεσμα των εκλογών του Ιουνίου αποτέλεσε ανάσα για τη χώρα και τώρα έγκειται αποκλειστικά στην κυβέρνηση και τις δυνάμεις που την απαρτίζουν αν θα γίνει η απαρχή μιας νέας οικονομικής ανάπτυξης και πολιτικής αναγέννησης.
Ο λαϊκισμός, βέβαια, δεν αποτέλεσε χαρακτηριστικό μόνο της χρονιάς που πέρασε. Ως βασική συνιστώσα των περισσότερων πολιτικών κινημάτων της μεταπολίτευσης διαμόρφωσε τον χαρακτήρα της κομματικής αντιπαράθεσης αυτήν την περίοδο. Αλλοτε ο λαϊκισμός είχε αριστερόστροφα χαρακτηριστικά, αναδεικνύοντας ως ιερή αγελάδα τους «μη προνομιούχους» που συγκρούονταν με το «κατεστημένο» και τους ξένους και άλλοτε είχε δεξιόστροφα και συντηρητικά χαρακτηριστικά, ταυτίζοντας τον λαό της Εκκλησίας με το έθνος. Η οικονομική κατάρρευση του 2009 έφερε στην επιφάνεια έναν επιθετικό λαϊκισμό, ταυτόχρονα αριστερόστροφο και δεξιόστροφο, που ως κοινωνικό κίνημα πήρε τον χαρακτήρα των αγανακτισμένων του 2011 και πολιτικά αποτυπώθηκε στις εκλογές του 2012.
Το 2011 ο λαϊκισμός μετέτρεψε τη χώρα σε μια άλογη μάζα που περιφερόταν προς απροσδιόριστες κατευθύνεις, σαν ένα ακυβέρνητο καράβι, ωθούμενη κυρίως από τη θυμική κατάσταση των πολιτών και το μέγεθος της αφροσύνης των πολιτικών ηγεσιών. Τη μια μέρα, για παράδειγμα, οι αγανακτισμένοι συγκεντρώνονταν κατά χιλιάδες στις πλατείες για να υβρίσουν το κοινοβούλιο και τους πολιτικούς, και την άλλη μέρα παρακαλούσαν να αναλάβει τις τύχες της χώρας ένας μετριοπαθής, «μνημονιακός» τεχνοκράτης.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment