Wall Street Journal
May 30, 2013
Euro-zone governments have coughed up huge sums of money to keep four of their kin afloat since 2010. Most of it has gone toward making sure that private-sector creditors that have lent to Greece, Ireland, Portugal and Cyprus are repaid in full.
This choice has been expensive, and is now becoming increasingly controversial. A discussion has begun about cutting Greece's debts to its official creditors—meaning euro-zone governments could take losses. Greece, Portugal and Ireland have already gotten extra time and lower interest rates to repay loans to their European peers.
The latest example is the €10 billion ($12.9 billion) bailout of Cyprus. Of the first €2 billion installment, €1.4 billion will go toward repaying a bond issue that comes due on June 3. Conversations with bond investors indicate that much of that was swept up by hedge funds in February and early March, as the country was negotiating the rescue.
These investors paid less than the bonds' face value and now stand to make gains. In the three-year crisis, hedge funds have learned that, when a government receives a bailout, holding that government's bonds is usually a profitable bet.
In the case of Greece, which carried out the biggest debt restructuring in history in May 2012, private-sector creditors had been made whole for two years thanks to bailout money. The country, still drawing on a €174.5 billion bailout, is to this day repaying even those investors who refused to participate in its debt restructuring.
More
Thursday, May 30, 2013
Euro-Zone Bailouts Leave Public Creditors at a Loss
Μικρή η άνοδος της Ελλάδας στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας
Τα Νέα
30 Μαΐου 2013
Παρά τη δραματική μείωση των μισθών και την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας, η Ελλάδα ανέβηκε μόλις τέσσερις θέσεις στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας, στον κατάλογο που εκδίδει κάθε χρόνο το Πανεπιστήμιο Διοίκησης Επιχειρήσεων της Λωζάνης, IMD.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας (World Competitiveness Yearbook - WCY) του International Institute for Management Development (IMD), για το έτος 2013, η Ελλάδα βρίσκεται στην 54η θέση σε σύνολο 60 χωρών, βελτιώνοντας την παγκόσμια κατάταξή της κατά μόλις τέσσερις θέσεις, αφού το 2012 βρισκόταν στην 58η θέση, δηλαδή δεύτερη από το τέλος.
O Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) δημοσιοποιεί σήμερα τα αποτελέσματα της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας (World Competitiveness Yearbook - WCY) του International Institute for Management Development (IMD), για το έτος 2013. Για την κάλυψη των αναγκών που προέκυψαν από τη συνεργασία του ΣΒΒΕ με το IMD, η υπεύθυνη Διεύθυνση Τεκμηρίωσης και Μελετών του ΣΒΒΕ συνεργάσθηκε και φέτος επιτυχώς, για δωδέκατη (12η) συνεχόμενη χρονιά, με το Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (Ι.Ο.Β.Ε.), το οποίο παρείχε τα μακροοικονομικά δεδομένα για την ελληνική οικονομία το 2012.
Περισσότερα
30 Μαΐου 2013
Παρά τη δραματική μείωση των μισθών και την ελαστικοποίηση των όρων εργασίας, η Ελλάδα ανέβηκε μόλις τέσσερις θέσεις στη διεθνή κατάταξη ανταγωνιστικότητας, στον κατάλογο που εκδίδει κάθε χρόνο το Πανεπιστήμιο Διοίκησης Επιχειρήσεων της Λωζάνης, IMD.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας (World Competitiveness Yearbook - WCY) του International Institute for Management Development (IMD), για το έτος 2013, η Ελλάδα βρίσκεται στην 54η θέση σε σύνολο 60 χωρών, βελτιώνοντας την παγκόσμια κατάταξή της κατά μόλις τέσσερις θέσεις, αφού το 2012 βρισκόταν στην 58η θέση, δηλαδή δεύτερη από το τέλος.
O Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) δημοσιοποιεί σήμερα τα αποτελέσματα της Παγκόσμιας Επετηρίδας Ανταγωνιστικότητας (World Competitiveness Yearbook - WCY) του International Institute for Management Development (IMD), για το έτος 2013. Για την κάλυψη των αναγκών που προέκυψαν από τη συνεργασία του ΣΒΒΕ με το IMD, η υπεύθυνη Διεύθυνση Τεκμηρίωσης και Μελετών του ΣΒΒΕ συνεργάσθηκε και φέτος επιτυχώς, για δωδέκατη (12η) συνεχόμενη χρονιά, με το Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (Ι.Ο.Β.Ε.), το οποίο παρείχε τα μακροοικονομικά δεδομένα για την ελληνική οικονομία το 2012.
Περισσότερα
Tuesday, May 28, 2013
EU eases hard line on austerity
Financial Times
May 28, 2013
Brussels will on Wednesday give its clearest signal yet that it is moving away from a crisis response based on austerity, allowing three of the EU’s five largest economies to overshoot budget deficit limits and pushing instead for broader reform.
In its annual verdict on national budgets of all 27 EU members France, Spain and the Netherlands will be given a waiver on the annual 3 per cent deficit limit. Brussels will also free Italy from intensive fiscal monitoring despite its new prime minister’s decision to reverse a series of tax increases imposed by his predecessor.
The European Commission will make these moves on the condition that national governments embark on stalled labour market reforms. Brussels believes the delay in implementing them has contributed to the region’s unemployment crisis. “There are limits to what can be achieved with austerity,” said Maarten Verway, a senior European Commission economist.
Commission officials insist they are not abandoning “fiscal discipline” altogether, noting that even France and Spain, which will receive two-year extensions to their deficit deadlines, will still have to take stringent measures to get ballooning budgets back under control.
More
May 28, 2013
Brussels will on Wednesday give its clearest signal yet that it is moving away from a crisis response based on austerity, allowing three of the EU’s five largest economies to overshoot budget deficit limits and pushing instead for broader reform.
In its annual verdict on national budgets of all 27 EU members France, Spain and the Netherlands will be given a waiver on the annual 3 per cent deficit limit. Brussels will also free Italy from intensive fiscal monitoring despite its new prime minister’s decision to reverse a series of tax increases imposed by his predecessor.
The European Commission will make these moves on the condition that national governments embark on stalled labour market reforms. Brussels believes the delay in implementing them has contributed to the region’s unemployment crisis. “There are limits to what can be achieved with austerity,” said Maarten Verway, a senior European Commission economist.
Commission officials insist they are not abandoning “fiscal discipline” altogether, noting that even France and Spain, which will receive two-year extensions to their deficit deadlines, will still have to take stringent measures to get ballooning budgets back under control.
More
Deficit-Defying Stimulus for EU?
by Matina Stevis and Gabriele Steinhauser
Wall Street Journal
May 28, 2012
Europe is desperately searching for “growth-friendly fiscal consolidation,” the magical (and oxymoronic, some say) cocktail of spending cuts and tax hikes that doesn’t hurt economic growth. Now the European Commission is about to unveil a key ingredient in the recipe: deficit-resistant stimulus. Yes, we understand that may also sound oxymoronic, but hear it out.
At the center of the current debate is once again the Stability & Growth Pact, which calls for EU governments to keep their deficits under 3% of gross domestic product and forces them to spell out clearly how they will bring down existing spending overruns.
The pact’s shackles have always sat uncomfortably. Germany and France famously ignored it in the early 2000s, setting the stage for prolific spending by Greece that helped spark the euro-zone debt crisis. The euro zone has spent countless hours since Greece sought its first bailout trying to make the pact less vulnerable to political interference.
But along with the broader backlash against austerity, the 3%-rule has again come under fire. The commission has already moved to give some governments more time to cut their deficits because of a deeper-than-expected recession and now looks set to loosen its screws further.
More
Wall Street Journal
May 28, 2012
Europe is desperately searching for “growth-friendly fiscal consolidation,” the magical (and oxymoronic, some say) cocktail of spending cuts and tax hikes that doesn’t hurt economic growth. Now the European Commission is about to unveil a key ingredient in the recipe: deficit-resistant stimulus. Yes, we understand that may also sound oxymoronic, but hear it out.
At the center of the current debate is once again the Stability & Growth Pact, which calls for EU governments to keep their deficits under 3% of gross domestic product and forces them to spell out clearly how they will bring down existing spending overruns.
The pact’s shackles have always sat uncomfortably. Germany and France famously ignored it in the early 2000s, setting the stage for prolific spending by Greece that helped spark the euro-zone debt crisis. The euro zone has spent countless hours since Greece sought its first bailout trying to make the pact less vulnerable to political interference.
But along with the broader backlash against austerity, the 3%-rule has again come under fire. The commission has already moved to give some governments more time to cut their deficits because of a deeper-than-expected recession and now looks set to loosen its screws further.
More
Η σταθερά του κοινού μας βίου
του Πάσχου Μανδραβέλη
Καθημερινή
28 Mαϊου 2013
Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, ακόμη δεν ξέρουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε και πόσο τους πληρώνουμε. Προσπάθησε να το μάθει πρόσφατα ο βουλευτής της Ν.Δ. Ευάγγελος Μπασιάκος με ερώτηση στη Βουλή, αλλά πήρε από τον κ. Χρήστο Σταϊκούρα μια απάντηση στο περίπου. Οπως δημοσίευσε προχθές η «Καθημερινή», στο έγγραφο που εξέδωσε η 24η Διεύθυνση Λογαριασμών Δημοσίου, «δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία για τον αριθμό των δικαιούχων υπαλλήλων, ούτε για το ύψος της μισθοδοσίας των υπαλλήλων του λοιπού ευρύτερου δημόσιου τομέα».
Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο -και χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα- το 2005 από τον τακτικό προϋπολογισμό δόθηκαν για μισθούς και πρόσθετες παροχές 13,9 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούσαν στο 7,2% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Το 2009, που ήταν το πιο χουβαρνταλίδικο έτος της πρόσφατης ιστορίας, αυτό το κονδύλι ανέβηκε στα 18,5 δισ. ευρώ ήτοι στο 8% του ΑΕΠ. Η εκτίμηση για το 2012 είναι ότι οι δαπάνες του κράτους για μισθούς και πρόσθετες παροχές (σημειώνουμε πάλι: χωρίς να υπολογίζουμε τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) θα φτάσει στα επίπεδα περίπου του 2005, δηλαδή στα 13,7 δισ. ευρώ.
Με δεδομένο ότι το ΑΕΠ του 2012 είναι στο ύψος του 2005 (193 δισ. ευρώ), το ποσοστό επί του ΑΕΠ της δαπάνης για μισθούς και πρόσθετες παροχές του στενού δημόσιου τομέα παραμένει στο 7%. Κι αν χιονίζει και αν βρέχει, μία είναι η σταθερά του κοινού μας βίου: οι μισθοί και οι παροχές των υπαλλήλων της κεντρικής κυβέρνησης αθροίζουν πάντα ποσοστό περί το 7% του παραγόμενου πλούτου της χώρας.
Περισσότερα
Καθημερινή
28 Mαϊου 2013
Τρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, ακόμη δεν ξέρουμε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε και πόσο τους πληρώνουμε. Προσπάθησε να το μάθει πρόσφατα ο βουλευτής της Ν.Δ. Ευάγγελος Μπασιάκος με ερώτηση στη Βουλή, αλλά πήρε από τον κ. Χρήστο Σταϊκούρα μια απάντηση στο περίπου. Οπως δημοσίευσε προχθές η «Καθημερινή», στο έγγραφο που εξέδωσε η 24η Διεύθυνση Λογαριασμών Δημοσίου, «δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία για τον αριθμό των δικαιούχων υπαλλήλων, ούτε για το ύψος της μισθοδοσίας των υπαλλήλων του λοιπού ευρύτερου δημόσιου τομέα».
Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο -και χωρίς να ξέρουμε τι γίνεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα- το 2005 από τον τακτικό προϋπολογισμό δόθηκαν για μισθούς και πρόσθετες παροχές 13,9 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούσαν στο 7,2% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ). Το 2009, που ήταν το πιο χουβαρνταλίδικο έτος της πρόσφατης ιστορίας, αυτό το κονδύλι ανέβηκε στα 18,5 δισ. ευρώ ήτοι στο 8% του ΑΕΠ. Η εκτίμηση για το 2012 είναι ότι οι δαπάνες του κράτους για μισθούς και πρόσθετες παροχές (σημειώνουμε πάλι: χωρίς να υπολογίζουμε τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) θα φτάσει στα επίπεδα περίπου του 2005, δηλαδή στα 13,7 δισ. ευρώ.
Με δεδομένο ότι το ΑΕΠ του 2012 είναι στο ύψος του 2005 (193 δισ. ευρώ), το ποσοστό επί του ΑΕΠ της δαπάνης για μισθούς και πρόσθετες παροχές του στενού δημόσιου τομέα παραμένει στο 7%. Κι αν χιονίζει και αν βρέχει, μία είναι η σταθερά του κοινού μας βίου: οι μισθοί και οι παροχές των υπαλλήλων της κεντρικής κυβέρνησης αθροίζουν πάντα ποσοστό περί το 7% του παραγόμενου πλούτου της χώρας.
Περισσότερα
Monday, May 27, 2013
Austerity About-Face: German Government to Gamble on Stimulus
Spiegel
May 27, 2013
With the euro crisis refusing to relent, the German government is backing away from its austerity mandates and planning to spend billions to stimulate ailing economies in Southern European. But can the program succeed?
Wolfgang Schäuble sounded almost like a new convert extolling the wonders of heaven as he raved about his latest conclusions on the subject of saving the euro. "We need more investment, and we need more programs," the German finance minister announced after a meeting with Vitor Gaspar, his Portuguese counterpart.
The role he was slipping into last Wednesday was new for Schäuble. The man who had persistently maintained his image as an austerity commissioner is suddenly a champion of growth. If Germany couldn't manage to trigger an economic recovery, "our success story would not be complete," he said. And as if to convince even the die-hard skeptics, he added: "The German government is always prepared to help."
After three years of crisis policy, it was an impression shared by very few people in countries like Portugal, Spain and Greece. They are more likely to associate Schäuble and his boss, Chancellor Angela Merkel, with austerity mandates ushering in hardship, deprivation and unemployment.
But a new way of thinking has recently taken hold in the German capital. In light of record new unemployment figures among young people, even the intransigent Germans now realize that action is needed. "If we don't act now, we risk losing an entire generation in Southern Europe," say people close to Schäuble.
More
May 27, 2013
With the euro crisis refusing to relent, the German government is backing away from its austerity mandates and planning to spend billions to stimulate ailing economies in Southern European. But can the program succeed?
Wolfgang Schäuble sounded almost like a new convert extolling the wonders of heaven as he raved about his latest conclusions on the subject of saving the euro. "We need more investment, and we need more programs," the German finance minister announced after a meeting with Vitor Gaspar, his Portuguese counterpart.
The role he was slipping into last Wednesday was new for Schäuble. The man who had persistently maintained his image as an austerity commissioner is suddenly a champion of growth. If Germany couldn't manage to trigger an economic recovery, "our success story would not be complete," he said. And as if to convince even the die-hard skeptics, he added: "The German government is always prepared to help."
After three years of crisis policy, it was an impression shared by very few people in countries like Portugal, Spain and Greece. They are more likely to associate Schäuble and his boss, Chancellor Angela Merkel, with austerity mandates ushering in hardship, deprivation and unemployment.
But a new way of thinking has recently taken hold in the German capital. In light of record new unemployment figures among young people, even the intransigent Germans now realize that action is needed. "If we don't act now, we risk losing an entire generation in Southern Europe," say people close to Schäuble.
More
Sunday, May 26, 2013
Cui Bono?
του Γρηγόρη Φαρμάκη
Protagon.gr
26 Μαΐου 2013
Το μεγάθυμο ελληνικό κράτος, με την πολιτική σοφία Οθωμανού ηγεμόνα, είχε δύο δοκιμασμένους τρόπους να εξασφαλίζει κοινωνική ειρήνη και αρμονία• τη διανομή χρήματος και την απονομή προνομίων. Η θεσμοθέτηση προνομίων μάλιστα ήταν η χαρά του έμπειρου πολιτικού πάτρωνα, όπως και των Οθωμανών προκατόχων του. Αφενός δεν τους κόστιζαν τίποτε, καθώς μεταφράζονταν στην πράξη σε προσόδους που οι ευνοούμενοι εισέπρατταν αυθαίρετα κατευθείαν από τους ατυχείς συμπολίτες τους. Αφετέρου -και εδώ οι σύγχρονοι απεδείχθησαν οξυδερκέστεροι- μπορούσαν πάντα να κρυφτούν κάτω από νομοθετικές ή γραφειοκρατικές ρυθμίσεις, συχνά με την ασαφή, και άρα αυταπόδεικτη, επίκληση κάποιου δημοσίου συμφέροντος. Ο σοφός πολιτικός πάτρωνας μάλιστα, θα είχε πάντα την προνοητικότητα να θεσμοθετεί την είσπραξη λίγων από πολλούς, ώστε το προνόμιο να περνάει σχεδόν απαρατήρητο, και η διατήρησή του στο διηνεκές να είναι εξασφαλισμένη.
Έτσι κληρονομήσαμε ένα κουβάρι από δήθεν αναχρονισμούς και δήθεν παραλογισμούς που, όταν τους συναντάμε στην καθημερινότητά μας, τους αντιμετωπίζουμε με τη στωικότητα του πολίτη που έχει συμφιλιωθεί πια με την ιδέα ενός παράλογου κράτους. Δήθεν, γιατί ούτε αναχρονιστικοί είναι, πολλώ δε μάλλον, ούτε παράλογοι. Είναι αποτελεσματικότατοι στην εξυπηρέτηση του πραγματικού σκοπού τους. Γι’ αυτό και είναι μεγάλο πολιτικό λάθος, λάθος που κάνουμε συχνά οι ερασιτέχνες της πολιτικής του «μεταρρυθμιστικού» χώρου, να προσπαθεί να τους αποδομήσει κανείς ορθολογικά στη βάση της κοινής τάχα λογικής. Αυτοί που είναι αρμόδιοι για την εφαρμογή τους, οι γραφειοκράτες και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δηλαδή, δεν είναι ούτε παράλογοι, ούτε ανεπαρκείς, ούτε μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας. Αντιθέτως, έχουν τη σοφία της πολιτικής πατρωνίας που ξέρει ότι το προνόμιο που κρύβεται κάτω από τον δήθεν παραλογισμό δεν είναι δα και τόσο εξοργιστικό ώστε να ξεσηκώσει τη λαϊκή αγανάκτηση. Όσο γι’ αυτούς που πλήττονται, θα συνεχίσουν να το αποδέχονται στωικά, ενώ αυτοί που ευνοούνται θα μπορούν πάντα να επικαλεστούν ένα μη αποδείξιμο αλλά πάντα δεδομένο δημόσιο συμφέρον, και ενίοτε να στραφούν προς επίρρωσιν στην αρωγή του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Πάρτε για παράδειγμα την υποχρέωση που είχαν μέχρι πέρσι οι δεκάδες χιλιάδες ελληνικές ανώνυμες εταιρείες να δημοσιεύουν σε πολιτικές και οικονομικές εφημερίδες τις ετήσιες οικονομικές τους καταστάσεις έναντι διόλου ευκαταφρόνητου κόστους, επιδοτώντας αναγκαστικά με μερικά εκατομμύρια ευρώ εφημερίδες, το ευγενές ταμείο των δημοσιογράφων μέσω του αντίστοιχου αγγελιοσήμου, αλλά και πολυάριθμους μεσίτες δημοσίευσης ισολογισμών, δηλαδή τις εταιρείες που αναλάμβαναν παρασιτικά να διεκπεραιώσουν την όλη άχρηστη διαδικασία. Φήμες λένε ότι στα πέτρινα χρόνια, πριν τη μετενσάρκωση του Σύριζα, η Αυγή μπορούσε να επιβιώνει μόνο χάρη σε αυτήν την αναγκαστική επιχορήγηση αυτών των ιδιωτικών επιχειρήσεων που σε άλλες σελίδες κατέκρινε, ενώ ο νόμος προέβλεπε φυσικά την αναγκαστική προστασία των τοπικών εφημερίδων.
Περισσότερα
Protagon.gr
26 Μαΐου 2013
Το μεγάθυμο ελληνικό κράτος, με την πολιτική σοφία Οθωμανού ηγεμόνα, είχε δύο δοκιμασμένους τρόπους να εξασφαλίζει κοινωνική ειρήνη και αρμονία• τη διανομή χρήματος και την απονομή προνομίων. Η θεσμοθέτηση προνομίων μάλιστα ήταν η χαρά του έμπειρου πολιτικού πάτρωνα, όπως και των Οθωμανών προκατόχων του. Αφενός δεν τους κόστιζαν τίποτε, καθώς μεταφράζονταν στην πράξη σε προσόδους που οι ευνοούμενοι εισέπρατταν αυθαίρετα κατευθείαν από τους ατυχείς συμπολίτες τους. Αφετέρου -και εδώ οι σύγχρονοι απεδείχθησαν οξυδερκέστεροι- μπορούσαν πάντα να κρυφτούν κάτω από νομοθετικές ή γραφειοκρατικές ρυθμίσεις, συχνά με την ασαφή, και άρα αυταπόδεικτη, επίκληση κάποιου δημοσίου συμφέροντος. Ο σοφός πολιτικός πάτρωνας μάλιστα, θα είχε πάντα την προνοητικότητα να θεσμοθετεί την είσπραξη λίγων από πολλούς, ώστε το προνόμιο να περνάει σχεδόν απαρατήρητο, και η διατήρησή του στο διηνεκές να είναι εξασφαλισμένη.
Έτσι κληρονομήσαμε ένα κουβάρι από δήθεν αναχρονισμούς και δήθεν παραλογισμούς που, όταν τους συναντάμε στην καθημερινότητά μας, τους αντιμετωπίζουμε με τη στωικότητα του πολίτη που έχει συμφιλιωθεί πια με την ιδέα ενός παράλογου κράτους. Δήθεν, γιατί ούτε αναχρονιστικοί είναι, πολλώ δε μάλλον, ούτε παράλογοι. Είναι αποτελεσματικότατοι στην εξυπηρέτηση του πραγματικού σκοπού τους. Γι’ αυτό και είναι μεγάλο πολιτικό λάθος, λάθος που κάνουμε συχνά οι ερασιτέχνες της πολιτικής του «μεταρρυθμιστικού» χώρου, να προσπαθεί να τους αποδομήσει κανείς ορθολογικά στη βάση της κοινής τάχα λογικής. Αυτοί που είναι αρμόδιοι για την εφαρμογή τους, οι γραφειοκράτες και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δηλαδή, δεν είναι ούτε παράλογοι, ούτε ανεπαρκείς, ούτε μειωμένης αντιληπτικής ικανότητας. Αντιθέτως, έχουν τη σοφία της πολιτικής πατρωνίας που ξέρει ότι το προνόμιο που κρύβεται κάτω από τον δήθεν παραλογισμό δεν είναι δα και τόσο εξοργιστικό ώστε να ξεσηκώσει τη λαϊκή αγανάκτηση. Όσο γι’ αυτούς που πλήττονται, θα συνεχίσουν να το αποδέχονται στωικά, ενώ αυτοί που ευνοούνται θα μπορούν πάντα να επικαλεστούν ένα μη αποδείξιμο αλλά πάντα δεδομένο δημόσιο συμφέρον, και ενίοτε να στραφούν προς επίρρωσιν στην αρωγή του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Πάρτε για παράδειγμα την υποχρέωση που είχαν μέχρι πέρσι οι δεκάδες χιλιάδες ελληνικές ανώνυμες εταιρείες να δημοσιεύουν σε πολιτικές και οικονομικές εφημερίδες τις ετήσιες οικονομικές τους καταστάσεις έναντι διόλου ευκαταφρόνητου κόστους, επιδοτώντας αναγκαστικά με μερικά εκατομμύρια ευρώ εφημερίδες, το ευγενές ταμείο των δημοσιογράφων μέσω του αντίστοιχου αγγελιοσήμου, αλλά και πολυάριθμους μεσίτες δημοσίευσης ισολογισμών, δηλαδή τις εταιρείες που αναλάμβαναν παρασιτικά να διεκπεραιώσουν την όλη άχρηστη διαδικασία. Φήμες λένε ότι στα πέτρινα χρόνια, πριν τη μετενσάρκωση του Σύριζα, η Αυγή μπορούσε να επιβιώνει μόνο χάρη σε αυτήν την αναγκαστική επιχορήγηση αυτών των ιδιωτικών επιχειρήσεων που σε άλλες σελίδες κατέκρινε, ενώ ο νόμος προέβλεπε φυσικά την αναγκαστική προστασία των τοπικών εφημερίδων.
Περισσότερα
Φάνηκε το τέλος του μνημονίου;
του Παναγιώτη Κορλίρα
Το Βήμα
26 Mαϊου 2013
Ένα ερώτημα βρίσκεται στα χείλη της πλειονότητας των πολιτών που επιμένουν να αναζητούν ψύχραιμες απαντήσεις, χωρίς υπερβολές αισιοδοξίας ή καταστροφολογίας: Βρίσκεται η χώρα πράγματι στο τέλος του τούνελ της ύφεσης, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις που προμηνύουν μια αναστροφή της κατάστασης προς το καλύτερο;
Ας αρχίσουμε με τα θετικά σημάδια. Η σημαντική μείωση των spreads των δεκαετών κρατικών ομολόγων, η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και με συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων, η επιτυχής έκδοση ομολόγων από σοβαρές ελληνικές εταιρείες και το διαφαινόμενο ενδιαφέρον για ξένες επενδύσεις μέσω του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων είναι θετικά σημάδια. Αν μη τι άλλο, εμφανίζουν τις αγορές να προεξοφλούν καλύτερη προοπτική για την ελληνική οικονομία και αυτό αποτυπώνεται στις αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
Υπάρχουν όμως ακόμη και τα γκρίζα σημάδια της κρίσης και της αμφισβήτησης. Η οικονομική ύφεση μειώνει το ΑΕΠ για έκτη συνεχόμενη χρονιά σπάζοντας κάθε διεθνές ρεκόρ σε ειρηνική περίοδο. Η ανεργία είναι σε πολύ υψηλά και επικίνδυνα επίπεδα. Η υστέρηση των εσόδων του κράτους, όσο και αν δικαιολογείται από την ύφεση και τα λάθη της φορολογικής πολιτικής, υπονομεύει τη δημοσιονομική προσαρμογή. Η διοικητική μεταρρύθμιση προχωρεί με πολύ αργούς ρυθμούς. Βασικοί τομείς του κοινωνικού κράτους λειτουργούν στο όριο. Η πολιτική αντιπαράθεση είναι οξύτατη και οι κομματικοί σχεδιασμοί δεν επιτρέπουν ούτε καν ένα minimum εθνικής συνεννόησης.
Περισσότερα
Το Βήμα
26 Mαϊου 2013
Ένα ερώτημα βρίσκεται στα χείλη της πλειονότητας των πολιτών που επιμένουν να αναζητούν ψύχραιμες απαντήσεις, χωρίς υπερβολές αισιοδοξίας ή καταστροφολογίας: Βρίσκεται η χώρα πράγματι στο τέλος του τούνελ της ύφεσης, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις που προμηνύουν μια αναστροφή της κατάστασης προς το καλύτερο;
Ας αρχίσουμε με τα θετικά σημάδια. Η σημαντική μείωση των spreads των δεκαετών κρατικών ομολόγων, η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και με συμμετοχή ιδιωτικών κεφαλαίων, η επιτυχής έκδοση ομολόγων από σοβαρές ελληνικές εταιρείες και το διαφαινόμενο ενδιαφέρον για ξένες επενδύσεις μέσω του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων είναι θετικά σημάδια. Αν μη τι άλλο, εμφανίζουν τις αγορές να προεξοφλούν καλύτερη προοπτική για την ελληνική οικονομία και αυτό αποτυπώνεται στις αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας.
Υπάρχουν όμως ακόμη και τα γκρίζα σημάδια της κρίσης και της αμφισβήτησης. Η οικονομική ύφεση μειώνει το ΑΕΠ για έκτη συνεχόμενη χρονιά σπάζοντας κάθε διεθνές ρεκόρ σε ειρηνική περίοδο. Η ανεργία είναι σε πολύ υψηλά και επικίνδυνα επίπεδα. Η υστέρηση των εσόδων του κράτους, όσο και αν δικαιολογείται από την ύφεση και τα λάθη της φορολογικής πολιτικής, υπονομεύει τη δημοσιονομική προσαρμογή. Η διοικητική μεταρρύθμιση προχωρεί με πολύ αργούς ρυθμούς. Βασικοί τομείς του κοινωνικού κράτους λειτουργούν στο όριο. Η πολιτική αντιπαράθεση είναι οξύτατη και οι κομματικοί σχεδιασμοί δεν επιτρέπουν ούτε καν ένα minimum εθνικής συνεννόησης.
Περισσότερα
Friday, May 24, 2013
IMF Searches Soul, Blames Europe
by Matina Stevis
Wall Street Journal
May 24, 2013
The International Monetary Fund launched a mea culpa operation a few months ago as it sought to clean up its reputation and record the “lessons learned” from its involvement in the euro-zone crisis.
The process started with a research paper on so-called fiscal multipliers, which measure the effects of cuts in public spending on a country’s gross domestic product. As it turned out, the ones used to predict the effects of austerity on the euro zone’s troubled economies were a tad optimistic.
The second crucial step came in the form of a paper released Thursday on sovereign-debt restructurings. The study contains the strongest repudiation yet of some of the policy choices the fund helped make over the last three years.
The paper, under the yawn-invoking title “Sovereign Debt Restructuring — Recent Developments and Implications for the Fund’s Legal and Policy Framework,” is everything but boring (at least to euro geeks. And let’s face it, if you’ve read this includes you.).
More
Read the Paper
Wall Street Journal
May 24, 2013
The International Monetary Fund launched a mea culpa operation a few months ago as it sought to clean up its reputation and record the “lessons learned” from its involvement in the euro-zone crisis.
The process started with a research paper on so-called fiscal multipliers, which measure the effects of cuts in public spending on a country’s gross domestic product. As it turned out, the ones used to predict the effects of austerity on the euro zone’s troubled economies were a tad optimistic.
The second crucial step came in the form of a paper released Thursday on sovereign-debt restructurings. The study contains the strongest repudiation yet of some of the policy choices the fund helped make over the last three years.
The paper, under the yawn-invoking title “Sovereign Debt Restructuring — Recent Developments and Implications for the Fund’s Legal and Policy Framework,” is everything but boring (at least to euro geeks. And let’s face it, if you’ve read this includes you.).
More
Read the Paper
Thursday, May 23, 2013
Greece’s government: Up, but not out
Economist
May 25, 2013
What a difference a year makes. Last May Greece seemed to be heading out of the euro. Lagging reforms, political in-fighting and violent protests had worn out creditors’ patience. An election failed to produce a clear winner. Athenians stashed euros in safety-deposit boxes and under mattresses amid fears of instability and a chaotic return to the drachma.
Greece is still in recession, but recovery could be around the corner. The threat of “Grexit” from the euro has receded. Hedge funds are snapping up sovereign bonds and bank shares; one has made a bricks-and-mortar investment in a Greek energy company. Bail-out funds from the European Union and IMF are flowing in as reform “milestones” are reached. Greece expects to record a small primary budget surplus (ie, before interest) of about 0.5% of GDP. The economy should grow a little in 2014 and by more than 2% in 2015.
This summer should see a record 17m tourists crowding Greek beaches. Bookings from Germany and Russia are soaring, say travel agents. A projected rise of €1.5 billion-2 billion in tourist revenues will give the budget a boost, even though many hoteliers are struggling to service bank debts. Greek contractors expect to resume work in the autumn on €6 billion of EU-financed motorway projects stalled since the crisis. They could create 30,000 jobs.
More
May 25, 2013
What a difference a year makes. Last May Greece seemed to be heading out of the euro. Lagging reforms, political in-fighting and violent protests had worn out creditors’ patience. An election failed to produce a clear winner. Athenians stashed euros in safety-deposit boxes and under mattresses amid fears of instability and a chaotic return to the drachma.
Greece is still in recession, but recovery could be around the corner. The threat of “Grexit” from the euro has receded. Hedge funds are snapping up sovereign bonds and bank shares; one has made a bricks-and-mortar investment in a Greek energy company. Bail-out funds from the European Union and IMF are flowing in as reform “milestones” are reached. Greece expects to record a small primary budget surplus (ie, before interest) of about 0.5% of GDP. The economy should grow a little in 2014 and by more than 2% in 2015.
This summer should see a record 17m tourists crowding Greek beaches. Bookings from Germany and Russia are soaring, say travel agents. A projected rise of €1.5 billion-2 billion in tourist revenues will give the budget a boost, even though many hoteliers are struggling to service bank debts. Greek contractors expect to resume work in the autumn on €6 billion of EU-financed motorway projects stalled since the crisis. They could create 30,000 jobs.
More
Γιατί μεγαλώνει το δημόσιο χρέος;
του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Καθημερινή
23 Mαϊου 2013
Με ρωτούν συχνά το εξής; «Αφού το πρόβλημα της χώρας ήταν το μεγάλο χρέος, γιατί δεν μειώθηκε με την εφαρμογή του Μνημονίου;». Η ερώτηση είναι σωστή, επειδή εκφράζει μια πραγματικότητα. Λείπει όμως ο χρονικός ορίζοντας. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια και σπουδαίες αναπτυξιακές επιτυχίες για να μειωθεί το χρέος. Ισως μάλιστα, κάποιοι από τους υποβολείς της ερώτησης να ξεχνούν ορισμένες, μάλλον απλές, πραγματικότητες.
Πότε μεγαλώνει το χρέος μας; Οταν δανειζόμαστε επειδή δεν μας φτάνουν τα χρήματα που διαθέταμε. Ας πάρουμε ως έτος βάσης το 2002, που ήταν άλλωστε η τελευταία χρονιά που είχαμε θετικό αποτέλεσμα μεταξύ εσόδων και δαπανών του κράτους, πριν τους τόκους, αυτό που αποκαλούμε πρωτογενές πλεόνασμα. Το σωρευμένο εθνικό χρέος, πριν ξεκινήσει το 2003, ήταν σχεδόν 160 δισ. ευρώ.
Μεταξύ 2003 και 2007, τα κρατικά ελλείμματα αθροίζονται στο ποσό των 62 δισ. ευρώ. Αν είχαμε τηρήσει τον κανόνα του Μάαστριχτ, το όριο του 3% επί του τρέχοντος ΑΕΠ, όπως μας ζητείται τώρα από τους πιστωτές μας, θα είχαμε γράψει έλλειμμα περί τα 22 δισ. ευρώ. Διαφορά 40 δισ. ευρώ. Ας είναι!
Περισσότερα
Καθημερινή
23 Mαϊου 2013
Με ρωτούν συχνά το εξής; «Αφού το πρόβλημα της χώρας ήταν το μεγάλο χρέος, γιατί δεν μειώθηκε με την εφαρμογή του Μνημονίου;». Η ερώτηση είναι σωστή, επειδή εκφράζει μια πραγματικότητα. Λείπει όμως ο χρονικός ορίζοντας. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια και σπουδαίες αναπτυξιακές επιτυχίες για να μειωθεί το χρέος. Ισως μάλιστα, κάποιοι από τους υποβολείς της ερώτησης να ξεχνούν ορισμένες, μάλλον απλές, πραγματικότητες.
Πότε μεγαλώνει το χρέος μας; Οταν δανειζόμαστε επειδή δεν μας φτάνουν τα χρήματα που διαθέταμε. Ας πάρουμε ως έτος βάσης το 2002, που ήταν άλλωστε η τελευταία χρονιά που είχαμε θετικό αποτέλεσμα μεταξύ εσόδων και δαπανών του κράτους, πριν τους τόκους, αυτό που αποκαλούμε πρωτογενές πλεόνασμα. Το σωρευμένο εθνικό χρέος, πριν ξεκινήσει το 2003, ήταν σχεδόν 160 δισ. ευρώ.
Μεταξύ 2003 και 2007, τα κρατικά ελλείμματα αθροίζονται στο ποσό των 62 δισ. ευρώ. Αν είχαμε τηρήσει τον κανόνα του Μάαστριχτ, το όριο του 3% επί του τρέχοντος ΑΕΠ, όπως μας ζητείται τώρα από τους πιστωτές μας, θα είχαμε γράψει έλλειμμα περί τα 22 δισ. ευρώ. Διαφορά 40 δισ. ευρώ. Ας είναι!
Περισσότερα
Wednesday, May 22, 2013
IMF studies changes to bond restructurings
Financial Times
May 22, 2013
The International Monetary Fund is studying changes to how it handles sovereign debt restructurings after a turbulent period that has rattled the balance of power between governments and their creditors.
According to international officials familiar with the IMF’s deliberations, the Fund is primarily concerned with countries delaying necessary restructurings and the difficulties involved in corralling bondholders into agreements.
The IMF’s work, contained in a paper discussed at an executive board meeting on Monday, is its first high-level attempt to address the issue since efforts to create a sovereign debt restructuring mechanism failed a decade ago. It raises the prospect of big changes to how private bondholders will be treated.
The IMF declined to comment.
More
May 22, 2013
The International Monetary Fund is studying changes to how it handles sovereign debt restructurings after a turbulent period that has rattled the balance of power between governments and their creditors.
According to international officials familiar with the IMF’s deliberations, the Fund is primarily concerned with countries delaying necessary restructurings and the difficulties involved in corralling bondholders into agreements.
The IMF’s work, contained in a paper discussed at an executive board meeting on Monday, is its first high-level attempt to address the issue since efforts to create a sovereign debt restructuring mechanism failed a decade ago. It raises the prospect of big changes to how private bondholders will be treated.
The IMF declined to comment.
More
Monday, May 20, 2013
Greece Isn’t Turning the Corner
by Megan Greene
Bloomberg
May 20, 2013
Judging from the markets and English-speaking news media this week, Greece’s damaged economy has finally turned the corner. I doubt it.
The Financial Times and Wall Street Journal ran prominent pieces about bullish investors plowing back into Greek markets. On May 15, the Greek government’s borrowing costs on 10-year bonds fell by one percentage point, to the lowest level in three years.
Against this euphoria, the Greek statistics agency Elstat says the Greek economy contracted 5.3 percent in the first quarter of 2013 compared with a year earlier. This is the 19th consecutive quarter in which it has shrunk.
There will be a recovery someday, so is this it? Certainly, there have been positive signs. Early last week, the euro area’s finance ministers agreed to release 7.5 billion euros ($9.6 billion) of bailout funds to Greece -- 4.2 billion euros at the weekend, and the remaining 3.3 billion euros in June, provided that Greece first completes a number of measures.
The following day, Fitch Ratings upgraded Greece to B- from CCC. That is still six levels below investment grade, yet the improvement inspired one of the biggest sovereign-bond market rallies we have seen in Greece since the beginning of the crisis. Prime Minister Antonis Samaras even said Greece plans to re-enter the bond markets in the first half of next year.
More
Bloomberg
May 20, 2013
Judging from the markets and English-speaking news media this week, Greece’s damaged economy has finally turned the corner. I doubt it.
The Financial Times and Wall Street Journal ran prominent pieces about bullish investors plowing back into Greek markets. On May 15, the Greek government’s borrowing costs on 10-year bonds fell by one percentage point, to the lowest level in three years.
Against this euphoria, the Greek statistics agency Elstat says the Greek economy contracted 5.3 percent in the first quarter of 2013 compared with a year earlier. This is the 19th consecutive quarter in which it has shrunk.
There will be a recovery someday, so is this it? Certainly, there have been positive signs. Early last week, the euro area’s finance ministers agreed to release 7.5 billion euros ($9.6 billion) of bailout funds to Greece -- 4.2 billion euros at the weekend, and the remaining 3.3 billion euros in June, provided that Greece first completes a number of measures.
The following day, Fitch Ratings upgraded Greece to B- from CCC. That is still six levels below investment grade, yet the improvement inspired one of the biggest sovereign-bond market rallies we have seen in Greece since the beginning of the crisis. Prime Minister Antonis Samaras even said Greece plans to re-enter the bond markets in the first half of next year.
More
Sunday, May 19, 2013
Εξέγερση! Οχι εξαθλίωση!
του Θεόδωρου Κουλουμπή
Καθημερινή
19 Mαϊου 2013
Στον καταταλαιπωρημένο από συγκρουσιακά γκράφιτι μαντρότοιχο (πίσω από το πέταλο του Καλλιμάρμαρου) διάβασα το σύνθημα που εμφανίζεται στον τίτλο του σημερινού μου κειμένου. Και αναρωτήθηκα ποιος βασανισμένος εγκέφαλος το επινόησε και ποια ήταν τα κίνητρά του. Επειτα από δεύτερη σκέψη, συνειδητοποίησα ότι το σύνθημα αυτό συμπυκνώνει τον επαναστατικό λόγο του συνόλου των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης, με την εξαίρεση ίσως ορισμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζουν τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Ακολούθησε και μια τρίτη σκέψη: Φυσικά, οι επαναστάσεις/εξεγέρσεις σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη (και ανάλογες περιόδους της ελληνικής και παγκόσμιας Ιστορίας) είναι δικαιολογημένες, αν όχι απαραίτητες. Αποτελούν βίαιες μεθόδους πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής που διαθέτουν λαοί, οι οποίοι -για να παραφράσουμε τον Κάρολο Μαρξ- δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
Το ερώτημα είναι αν η σημερινή Ελλάδα -της δημοσιοοικονομικής κρίσης, της παρατεταμένης ύφεσης, του 27% ανεργίας, της δραστικής μείωσης μισθών και συντάξεων και της υποχρεωτικής διεθνούς επιτήρησης που επιβάλλουν τα διάφορα Μνημόνια- μπορεί να ταξινομηθεί στην κατηγορία των αλυσοδέσμιων κρατών. Η απάντησή μου στο παραπάνω ερώτημα είναι καθαρά αρνητική, για τους εξής λόγους:
1. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Πλήττει το σύνολο των χωρών στον Νότο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα και Κύπρο).
2. Η διεθνής επιτήρηση δεν επιβάλλεται από τους ξένους αλλά αποτελεί αίτημα εκλεγμένων ελληνικών κυβερνήσεων.
3. Ο δανεισμός εξασφαλίζεται με αμοιβαία συμφωνημένους όρους (τα λεγόμενα Μνημόνια) και με επιτόκια τα οποία σήμερα κυμαίνονται περί το 2,5%, δηλαδή απείρως χαμηλότερα από το κόστος δανειοδότησης της λεγόμενης αγοράς.
4. Η συμμετοχή και η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (και αργότερα στη Ζώνη του Ευρώ) απαντά σε ένα κορυφαίο στρατηγικό αίτημα του Ελληνισμού που εκφράστηκε με τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ανήκομεν εις την Δύσιν».
5. Μοναδική εναλλακτική επιλογή για τους Ελληνες είναι η απομόνωση τριτοκοσμικού τύπου (μοίρα των χωρών της νότιας ακτής της Μεσογείου), που συνεπάγεται τεράστιους κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας με δεδομένη την αναθεωρητική συμπεριφορά της γειτονικής Τουρκίας από το 1955 μέχρι σήμερα.
Περισσότερα
Καθημερινή
19 Mαϊου 2013
Στον καταταλαιπωρημένο από συγκρουσιακά γκράφιτι μαντρότοιχο (πίσω από το πέταλο του Καλλιμάρμαρου) διάβασα το σύνθημα που εμφανίζεται στον τίτλο του σημερινού μου κειμένου. Και αναρωτήθηκα ποιος βασανισμένος εγκέφαλος το επινόησε και ποια ήταν τα κίνητρά του. Επειτα από δεύτερη σκέψη, συνειδητοποίησα ότι το σύνθημα αυτό συμπυκνώνει τον επαναστατικό λόγο του συνόλου των κομμάτων της ελληνικής αντιπολίτευσης, με την εξαίρεση ίσως ορισμένων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζουν τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Ακολούθησε και μια τρίτη σκέψη: Φυσικά, οι επαναστάσεις/εξεγέρσεις σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη (και ανάλογες περιόδους της ελληνικής και παγκόσμιας Ιστορίας) είναι δικαιολογημένες, αν όχι απαραίτητες. Αποτελούν βίαιες μεθόδους πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής που διαθέτουν λαοί, οι οποίοι -για να παραφράσουμε τον Κάρολο Μαρξ- δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
Το ερώτημα είναι αν η σημερινή Ελλάδα -της δημοσιοοικονομικής κρίσης, της παρατεταμένης ύφεσης, του 27% ανεργίας, της δραστικής μείωσης μισθών και συντάξεων και της υποχρεωτικής διεθνούς επιτήρησης που επιβάλλουν τα διάφορα Μνημόνια- μπορεί να ταξινομηθεί στην κατηγορία των αλυσοδέσμιων κρατών. Η απάντησή μου στο παραπάνω ερώτημα είναι καθαρά αρνητική, για τους εξής λόγους:
1. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Πλήττει το σύνολο των χωρών στον Νότο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα και Κύπρο).
2. Η διεθνής επιτήρηση δεν επιβάλλεται από τους ξένους αλλά αποτελεί αίτημα εκλεγμένων ελληνικών κυβερνήσεων.
3. Ο δανεισμός εξασφαλίζεται με αμοιβαία συμφωνημένους όρους (τα λεγόμενα Μνημόνια) και με επιτόκια τα οποία σήμερα κυμαίνονται περί το 2,5%, δηλαδή απείρως χαμηλότερα από το κόστος δανειοδότησης της λεγόμενης αγοράς.
4. Η συμμετοχή και η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (και αργότερα στη Ζώνη του Ευρώ) απαντά σε ένα κορυφαίο στρατηγικό αίτημα του Ελληνισμού που εκφράστηκε με τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «ανήκομεν εις την Δύσιν».
5. Μοναδική εναλλακτική επιλογή για τους Ελληνες είναι η απομόνωση τριτοκοσμικού τύπου (μοίρα των χωρών της νότιας ακτής της Μεσογείου), που συνεπάγεται τεράστιους κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας με δεδομένη την αναθεωρητική συμπεριφορά της γειτονικής Τουρκίας από το 1955 μέχρι σήμερα.
Περισσότερα
Wednesday, May 15, 2013
Το συμφέρον των εργαζομένων δεν είναι η υπεράσπιση του παρασιτισμού
του Φώτη Γεωργελέ
Athens Voice
14 Μαΐου 2013
Πες ότι είναι μια δουλειά, αυτή η εφημερίδα ας πούμε. Που χρειάζεται 100 ανθρώπους για να βγαίνει. Και παίρνουμε ένα χιλιάρικο ο καθένας. Αλλά έχω και κάτι συγγενείς και φίλους να βολέψω, όχι πολλούς, άλλους 30 που μπαίνουν στο μισθολόγιο. Ο μισθός μας γίνεται 700 ευρώ. Πολλοί είμαστε, περισσεύουμε, φτιάχνουμε ωραίους κανονισμούς εργασίας, γράφουμε 16 με 21 ώρες τη βδομάδα, μαζί με τα «διοικητικά» δεν είμαστε στα γραφεία πάνω από 30 ώρες. Η δουλειά όμως δεν βγαίνει, οι φίλοι και συγγενείς κάπου έχουν χαθεί σε πιο πολυτελείς δραστηριότητες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, γραφεία δημοσίων σχέσεων, φτιάχνουν τη βιβλιοθήκη της εφημερίδας, ένα γυμναστήριο, ένα εκκλησάκι, γιατί πώς να ζήσει ο άνθρωπος αν δεν καλλιεργήσει την ψυχή του.
Προσλαμβάνουμε για να βγει η δουλειά άλλους 20 ωρομίσθιους, να γράφουν άρθρα με το κομμάτι. Ο μισθός μας πάει στα 500 ευρώ. Χωρίζουμε και τη δουλειά σε στάδια, αμειβόμενα ξεχωριστά, επίδομα διόρθωσης άρθρου, επίδομα επιτήρησης έκδοσης πριν το τύπωμα του φύλλου. Τα έσοδα είναι ίδια πάντα, ο μισθός μας πάει τώρα στα 400 ευρώ. Δεν βγαίνουμε και πολλοί από μας αρχίζουν να πουλάνε ιδιωτικώς άρθρα, στήνουν τα προσωπικά τους μπλογκ και εισπράττουν απευθείας, συνήθως χωρίς να πληρώνουν ΦΠΑ, εφορίες και άλλες τέτοιες αηδίες. Τα έσοδα πέφτουν, λεφτά για υπολογιστές δεν υπάρχουν, τα γραφεία είναι εγκαταλελειμμένα, εικόνα διάλυσης. Η εφημερίδα απαξιώνεται συνεχώς, οι αναγνώστες την εγκαταλείπουν, χάνουμε τη δουλειά μας. Δεν χάνουμε απλώς τους μισθούς μας, πληρώνουμε κι από πάνω φόρους, «χαράτσια» της ΔΕΗ, για να αναπληρώσουμε τους φόρους που δεν πληρώνουμε όταν κάνουμε ιδιαίτερα προσωπικά μπλογκ.
Αν πεις σ’ έναν κανονικό άνθρωπο αυτό το παράδειγμα, θα σου απαντήσει, ε, ναι, τι δεν καταλαβαίνεις; Το περίεργο είναι ότι πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, ιδίως αυτοί που δεν έχουν καν το άλλοθι του εργοδότη που θέλει κέρδη. Αυτοί που εργοδότης τους είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος πληρώνει με τους φόρους του. Μέχρι το 2009, ακόμα και μέχρι σήμερα, για μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, το κράτος ήταν μια μηχανή που τύπωνε λεφτά και εμείς οφείλαμε απλώς να θέλουμε περισσότερα. Ότι κάποιοι πλήρωναν πάντα αυτά τα λεφτά, κανέναν δεν απασχολούσε.
More
Athens Voice
14 Μαΐου 2013
Πες ότι είναι μια δουλειά, αυτή η εφημερίδα ας πούμε. Που χρειάζεται 100 ανθρώπους για να βγαίνει. Και παίρνουμε ένα χιλιάρικο ο καθένας. Αλλά έχω και κάτι συγγενείς και φίλους να βολέψω, όχι πολλούς, άλλους 30 που μπαίνουν στο μισθολόγιο. Ο μισθός μας γίνεται 700 ευρώ. Πολλοί είμαστε, περισσεύουμε, φτιάχνουμε ωραίους κανονισμούς εργασίας, γράφουμε 16 με 21 ώρες τη βδομάδα, μαζί με τα «διοικητικά» δεν είμαστε στα γραφεία πάνω από 30 ώρες. Η δουλειά όμως δεν βγαίνει, οι φίλοι και συγγενείς κάπου έχουν χαθεί σε πιο πολυτελείς δραστηριότητες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, γραφεία δημοσίων σχέσεων, φτιάχνουν τη βιβλιοθήκη της εφημερίδας, ένα γυμναστήριο, ένα εκκλησάκι, γιατί πώς να ζήσει ο άνθρωπος αν δεν καλλιεργήσει την ψυχή του.
Προσλαμβάνουμε για να βγει η δουλειά άλλους 20 ωρομίσθιους, να γράφουν άρθρα με το κομμάτι. Ο μισθός μας πάει στα 500 ευρώ. Χωρίζουμε και τη δουλειά σε στάδια, αμειβόμενα ξεχωριστά, επίδομα διόρθωσης άρθρου, επίδομα επιτήρησης έκδοσης πριν το τύπωμα του φύλλου. Τα έσοδα είναι ίδια πάντα, ο μισθός μας πάει τώρα στα 400 ευρώ. Δεν βγαίνουμε και πολλοί από μας αρχίζουν να πουλάνε ιδιωτικώς άρθρα, στήνουν τα προσωπικά τους μπλογκ και εισπράττουν απευθείας, συνήθως χωρίς να πληρώνουν ΦΠΑ, εφορίες και άλλες τέτοιες αηδίες. Τα έσοδα πέφτουν, λεφτά για υπολογιστές δεν υπάρχουν, τα γραφεία είναι εγκαταλελειμμένα, εικόνα διάλυσης. Η εφημερίδα απαξιώνεται συνεχώς, οι αναγνώστες την εγκαταλείπουν, χάνουμε τη δουλειά μας. Δεν χάνουμε απλώς τους μισθούς μας, πληρώνουμε κι από πάνω φόρους, «χαράτσια» της ΔΕΗ, για να αναπληρώσουμε τους φόρους που δεν πληρώνουμε όταν κάνουμε ιδιαίτερα προσωπικά μπλογκ.
Αν πεις σ’ έναν κανονικό άνθρωπο αυτό το παράδειγμα, θα σου απαντήσει, ε, ναι, τι δεν καταλαβαίνεις; Το περίεργο είναι ότι πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, ιδίως αυτοί που δεν έχουν καν το άλλοθι του εργοδότη που θέλει κέρδη. Αυτοί που εργοδότης τους είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος πληρώνει με τους φόρους του. Μέχρι το 2009, ακόμα και μέχρι σήμερα, για μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, το κράτος ήταν μια μηχανή που τύπωνε λεφτά και εμείς οφείλαμε απλώς να θέλουμε περισσότερα. Ότι κάποιοι πλήρωναν πάντα αυτά τα λεφτά, κανέναν δεν απασχολούσε.
More
Greece Bulls Charge Into Corporate Bonds
Wall Street Journal
May 15, 2013
Investors are returning to Greece, lured by receding fears that the troubled country will leave the euro and the high returns offered by many of its battered assets.
It is a remarkable turnaround. Only a year ago, Greece was toxic territory for investors. A debt restructuring had just wiped out more than €100 billion ($130 billion) in government bonds. The stock market stood at one-tenth its 2007 levels. A political earthquake had the country poised for a chaotic election.
But now the markets have turned. Months of relative calm in Europe—and the pressure to go somewhere, anywhere, for yield in a low-interest-rate world—has investors taking another look. The Athens stock market has rallied more than 80% in the past 12 months, with the Athex Composite Index rising 0.8% on Tuesday. Greek government bonds have been on a tear since June.
The latest sign: Hedge funds and private banks are seeking out bonds issued by Greek companies, which are tapping credit markets in increasing numbers. Among the buyers are York Capital Management, Dromeus Capital, LNG Capital and CQS LLP. Third Point LLC, run by Daniel Loeb, is starting a hedge fund focused on buying Greek assets.
The Greece bulls say the threat that the troubled country will quit the euro zone—or be pushed out by Germany—has all but passed, and the huge depression in asset prices during the crisis has left choice buying opportunities. European Central Bank President Mario Draghi's pledge last summer to do "whatever it takes" to save the euro was a critical milestone for many investors. On Tuesday, Fitch Ratings upgraded Greece one notch to single-B-minus—still deep in junk territory—saying the chance of a euro exit has "receded."
More
May 15, 2013
Investors are returning to Greece, lured by receding fears that the troubled country will leave the euro and the high returns offered by many of its battered assets.
It is a remarkable turnaround. Only a year ago, Greece was toxic territory for investors. A debt restructuring had just wiped out more than €100 billion ($130 billion) in government bonds. The stock market stood at one-tenth its 2007 levels. A political earthquake had the country poised for a chaotic election.
But now the markets have turned. Months of relative calm in Europe—and the pressure to go somewhere, anywhere, for yield in a low-interest-rate world—has investors taking another look. The Athens stock market has rallied more than 80% in the past 12 months, with the Athex Composite Index rising 0.8% on Tuesday. Greek government bonds have been on a tear since June.
The latest sign: Hedge funds and private banks are seeking out bonds issued by Greek companies, which are tapping credit markets in increasing numbers. Among the buyers are York Capital Management, Dromeus Capital, LNG Capital and CQS LLP. Third Point LLC, run by Daniel Loeb, is starting a hedge fund focused on buying Greek assets.
The Greece bulls say the threat that the troubled country will quit the euro zone—or be pushed out by Germany—has all but passed, and the huge depression in asset prices during the crisis has left choice buying opportunities. European Central Bank President Mario Draghi's pledge last summer to do "whatever it takes" to save the euro was a critical milestone for many investors. On Tuesday, Fitch Ratings upgraded Greece one notch to single-B-minus—still deep in junk territory—saying the chance of a euro exit has "receded."
More
Tuesday, May 14, 2013
Greece Gets Rating Recognition
by Richard Barley
Wall Street Journal
May 14, 2013
What a difference a year makes.
On May 17, 2012, Fitch cut Greece's rating to triple-C from B-minus, citing concerns the country might exit the euro as it headed toward a fraught second parliamentary election. Tuesday, Fitch reversed that cut, a sign that while Greece is still far from recovery, the country is going in the right direction.
That makes the upgrade a significant step for Greece—and the euro zone.
Fitch cites many factors that have encouraged investors and companies to start putting money to work in Greece in recent months, a stark contrast to its toxic status a year ago. Most important, fears of a Greek euro exit have been sharply reduced, and there is a degree of political and social stability.
Fitch estimates Greece has clawed back 80% of the competitiveness lost during the boom against its euro-zone peers. The country has undertaken its first major privatization since its bailout, and its banks are being recapitalized, as well as seeing deposits return.
More
Wall Street Journal
May 14, 2013
What a difference a year makes.
On May 17, 2012, Fitch cut Greece's rating to triple-C from B-minus, citing concerns the country might exit the euro as it headed toward a fraught second parliamentary election. Tuesday, Fitch reversed that cut, a sign that while Greece is still far from recovery, the country is going in the right direction.
That makes the upgrade a significant step for Greece—and the euro zone.
Fitch cites many factors that have encouraged investors and companies to start putting money to work in Greece in recent months, a stark contrast to its toxic status a year ago. Most important, fears of a Greek euro exit have been sharply reduced, and there is a degree of political and social stability.
Fitch estimates Greece has clawed back 80% of the competitiveness lost during the boom against its euro-zone peers. The country has undertaken its first major privatization since its bailout, and its banks are being recapitalized, as well as seeing deposits return.
More
How the Case for Austerity Has Crumbled
by Paul Krugman
New York Review of Books
June 6, 2013
In normal times, an arithmetic mistake in an economics paper would be a complete nonevent as far as the wider world was concerned. But in April 2013, the discovery of such a mistake—actually, a coding error in a spreadsheet, coupled with several other flaws in the analysis—not only became the talk of the economics profession, but made headlines. Looking back, we might even conclude that it changed the course of policy.
Why? Because the paper in question, “Growth in a Time of Debt,” by the Harvard economists Carmen Reinhart and Kenneth Rogoff, had acquired touchstone status in the debate over economic policy. Ever since the paper was first circulated, austerians—advocates of fiscal austerity, of immediate sharp cuts in government spending—had cited its alleged findings to defend their position and attack their critics. Again and again, suggestions that, as John Maynard Keynes once argued, “the boom, not the slump, is the right time for austerity”—that cuts should wait until economies were stronger—were met with declarations that Reinhart and Rogoff had shown that waiting would be disastrous, that economies fall off a cliff once government debt exceeds 90 percent of GDP.
Indeed, Reinhart-Rogoff may have had more immediate influence on public debate than any previous paper in the history of economics. The 90 percent claim was cited as the decisive argument for austerity by figures ranging from Paul Ryan, the former vice-presidential candidate who chairs the House budget committee, to Olli Rehn, the top economic official at the European Commission, to the editorial board of The Washington Post. So the revelation that the supposed 90 percent threshold was an artifact of programming mistakes, data omissions, and peculiar statistical techniques suddenly made a remarkable number of prominent people look foolish.
The real mystery, however, was why Reinhart-Rogoff was ever taken seriously, let alone canonized, in the first place. Right from the beginning, critics raised strong concerns about the paper’s methodology and conclusions, concerns that should have been enough to give everyone pause. Moreover, Reinhart-Rogoff was actually the second example of a paper seized on as decisive evidence in favor of austerity economics, only to fall apart on careful scrutiny. Much the same thing happened, albeit less spectacularly, after austerians became infatuated with a paper by Alberto Alesina and Silvia Ardagna purporting to show that slashing government spending would have little adverse impact on economic growth and might even be expansionary. Surely that experience should have inspired some caution.
So why wasn’t there more caution? The answer, as documented by some of the books reviewed here and unintentionally illustrated by others, lies in both politics and psychology: the case for austerity was and is one that many powerful people want to believe, leading them to seize on anything that looks like a justification. I’ll talk about that will to believe later in this article. First, however, it’s useful to trace the recent history of austerity both as a doctrine and as a policy experiment.
More
New York Review of Books
June 6, 2013
In normal times, an arithmetic mistake in an economics paper would be a complete nonevent as far as the wider world was concerned. But in April 2013, the discovery of such a mistake—actually, a coding error in a spreadsheet, coupled with several other flaws in the analysis—not only became the talk of the economics profession, but made headlines. Looking back, we might even conclude that it changed the course of policy.
Why? Because the paper in question, “Growth in a Time of Debt,” by the Harvard economists Carmen Reinhart and Kenneth Rogoff, had acquired touchstone status in the debate over economic policy. Ever since the paper was first circulated, austerians—advocates of fiscal austerity, of immediate sharp cuts in government spending—had cited its alleged findings to defend their position and attack their critics. Again and again, suggestions that, as John Maynard Keynes once argued, “the boom, not the slump, is the right time for austerity”—that cuts should wait until economies were stronger—were met with declarations that Reinhart and Rogoff had shown that waiting would be disastrous, that economies fall off a cliff once government debt exceeds 90 percent of GDP.
Indeed, Reinhart-Rogoff may have had more immediate influence on public debate than any previous paper in the history of economics. The 90 percent claim was cited as the decisive argument for austerity by figures ranging from Paul Ryan, the former vice-presidential candidate who chairs the House budget committee, to Olli Rehn, the top economic official at the European Commission, to the editorial board of The Washington Post. So the revelation that the supposed 90 percent threshold was an artifact of programming mistakes, data omissions, and peculiar statistical techniques suddenly made a remarkable number of prominent people look foolish.
The real mystery, however, was why Reinhart-Rogoff was ever taken seriously, let alone canonized, in the first place. Right from the beginning, critics raised strong concerns about the paper’s methodology and conclusions, concerns that should have been enough to give everyone pause. Moreover, Reinhart-Rogoff was actually the second example of a paper seized on as decisive evidence in favor of austerity economics, only to fall apart on careful scrutiny. Much the same thing happened, albeit less spectacularly, after austerians became infatuated with a paper by Alberto Alesina and Silvia Ardagna purporting to show that slashing government spending would have little adverse impact on economic growth and might even be expansionary. Surely that experience should have inspired some caution.
So why wasn’t there more caution? The answer, as documented by some of the books reviewed here and unintentionally illustrated by others, lies in both politics and psychology: the case for austerity was and is one that many powerful people want to believe, leading them to seize on anything that looks like a justification. I’ll talk about that will to believe later in this article. First, however, it’s useful to trace the recent history of austerity both as a doctrine and as a policy experiment.
More
Monday, May 13, 2013
How Austerity Kills
by David Stuckler & Sanjay Basu
New York Times
May 12, 2013
Early last month, a triple suicide was reported in the seaside town of Civitanova Marche, Italy. A married couple, Anna Maria Sopranzi, 68, and Romeo Dionisi, 62, had been struggling to live on her monthly pension of around 500 euros (about $650), and had fallen behind on rent.
Because the Italian government’s austerity budget had raised the retirement age, Mr. Dionisi, a former construction worker, became one of Italy’s esodati (exiled ones) — older workers plunged into poverty without a safety net. On April 5, he and his wife left a note on a neighbor’s car asking for forgiveness, then hanged themselves in a storage closet at home. When Ms. Sopranzi’s brother, Giuseppe Sopranzi, 73, heard the news, he drowned himself in the Adriatic.
The correlation between unemployment and suicide has been observed since the 19th century. People looking for work are about twice as likely to end their lives as those who have jobs.
More
New York Times
May 12, 2013
Early last month, a triple suicide was reported in the seaside town of Civitanova Marche, Italy. A married couple, Anna Maria Sopranzi, 68, and Romeo Dionisi, 62, had been struggling to live on her monthly pension of around 500 euros (about $650), and had fallen behind on rent.
Because the Italian government’s austerity budget had raised the retirement age, Mr. Dionisi, a former construction worker, became one of Italy’s esodati (exiled ones) — older workers plunged into poverty without a safety net. On April 5, he and his wife left a note on a neighbor’s car asking for forgiveness, then hanged themselves in a storage closet at home. When Ms. Sopranzi’s brother, Giuseppe Sopranzi, 73, heard the news, he drowned himself in the Adriatic.
The correlation between unemployment and suicide has been observed since the 19th century. People looking for work are about twice as likely to end their lives as those who have jobs.
More
Sunday, May 12, 2013
Top hedge funds bet on Greek banks
Financial Times
May 12, 2013
Some of the world’s leading hedge funds are pouring money into the Greek banking sector in expectation of huge potential returns, even as the country struggles to right its economy in the face of deep government spending cuts.
Farallon Capital, York Capital Management, QVT Financial and Dromeus are among hedge funds that are set to participate in the recapitalisation of the country’s banks.
The hedge funds are among the largest institutions involved in a €550m share issue from Alpha Bank, Greece’s second-largest lender, set for completion in mid June, said people familiar with the plans.
Others understood to be looking at bank investments include Third Point, which last year made $500m by snapping up cheap Greek government bonds and CQS, Europe’s largest credit hedge fund.
Farallon, York, CQS and Third Point declined to comment. QVT did not respond to requests for comment on Friday.
Some hedge fund managers believe a wager on the country’s banks could prove even more lucrative than other bets on the recovery of Greek markets.
More
May 12, 2013
Some of the world’s leading hedge funds are pouring money into the Greek banking sector in expectation of huge potential returns, even as the country struggles to right its economy in the face of deep government spending cuts.
Farallon Capital, York Capital Management, QVT Financial and Dromeus are among hedge funds that are set to participate in the recapitalisation of the country’s banks.
The hedge funds are among the largest institutions involved in a €550m share issue from Alpha Bank, Greece’s second-largest lender, set for completion in mid June, said people familiar with the plans.
Others understood to be looking at bank investments include Third Point, which last year made $500m by snapping up cheap Greek government bonds and CQS, Europe’s largest credit hedge fund.
Farallon, York, CQS and Third Point declined to comment. QVT did not respond to requests for comment on Friday.
Some hedge fund managers believe a wager on the country’s banks could prove even more lucrative than other bets on the recovery of Greek markets.
More
Στης συντεχνίας τα θρανία...
του Πάσχου Μανδραβέλη
Καθημερινή
12 Μαΐου 2013
Οι Ελληνες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης έχουν τις λιγότερες ώρες διδασκαλίας από όλους τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ. Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Ελληνες καθηγητές μόνο 415. Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες ετησίως (OECD, Education at a Glance 2012). Οι δύο ώρες επιπλέον την εβδομάδα που επιχειρεί να περάσει το υπουργείο Παιδείας δεν θα αλλάξουν την κατάταξη. Πάλι στον πάτο θα είμαστε με 477 ώρες ετησίως, αφού στην Ελλάδα έχουμε και το «προνόμιο» των λιγότερων διδακτικών εβδομάδων: 31 ανά έτος, έναντι 38 που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ και 40 στην Αυστραλία (όπου κάνει περισσότερη ζέστη) ή 42 στη Δανία (όπου κάνει περισσότερο κρύο).
Πιο εξωφρενική όμως είναι η απαίτηση της ΟΛΜΕ στο αμετάθετο. Σύμφωνα με τη ρητορική του προέδρου της κ. Νίκου Παπαχρήστου με τις υποχρεωτικές μεταθέσεις των εκπαιδευτικών εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες, μετατρέπει τους καθηγητές σε «περιπλανώμενους φαντάρους». Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας προβλέπεται να μετατίθενται οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα, ήτοι λιγότερες από 372 τον χρόνο. Σύμφωνα δε με επιστολή που έστειλε το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών στον κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο: «δεν είναι δυνατόν να θεωρείται υπεράριθμος κάποιος εκπαιδευτικός επειδή έτυχε να μειωθούν τα τμήματα στο σχολείο του ή να έγιναν συγχωνεύσεις κ.λπ.».
Σύμφωνοι! Αυτό θα μπορούσε να είναι το συντομότερο συντεχνιακό (και σε άσχημα ελληνικά) ανέκδοτο: Ανεξαρτήτως των συνθηκών, π.χ. αν μειώνονται τα τμήματα στα σχολεία, η μόνη σταθερά στο σύστημα είναι ο αριθμός των καθηγητών στο σχολείο. Δηλαδή, αν μια εκπαιδευτική μονάδα δεν έχει για τους χ, ψ λόγους μαθητές, οι καθηγητές θα διδάσκουν τις έστω λίγες ώρες τους σε άδειες αίθουσες;
Περισσότερα
Καθημερινή
12 Μαΐου 2013
Οι Ελληνες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης έχουν τις λιγότερες ώρες διδασκαλίας από όλους τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ. Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Ελληνες καθηγητές μόνο 415. Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες ετησίως (OECD, Education at a Glance 2012). Οι δύο ώρες επιπλέον την εβδομάδα που επιχειρεί να περάσει το υπουργείο Παιδείας δεν θα αλλάξουν την κατάταξη. Πάλι στον πάτο θα είμαστε με 477 ώρες ετησίως, αφού στην Ελλάδα έχουμε και το «προνόμιο» των λιγότερων διδακτικών εβδομάδων: 31 ανά έτος, έναντι 38 που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ και 40 στην Αυστραλία (όπου κάνει περισσότερη ζέστη) ή 42 στη Δανία (όπου κάνει περισσότερο κρύο).
Πιο εξωφρενική όμως είναι η απαίτηση της ΟΛΜΕ στο αμετάθετο. Σύμφωνα με τη ρητορική του προέδρου της κ. Νίκου Παπαχρήστου με τις υποχρεωτικές μεταθέσεις των εκπαιδευτικών εκεί όπου υπάρχουν ανάγκες, μετατρέπει τους καθηγητές σε «περιπλανώμενους φαντάρους». Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας προβλέπεται να μετατίθενται οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν λιγότερες από 12 ώρες την εβδομάδα, ήτοι λιγότερες από 372 τον χρόνο. Σύμφωνα δε με επιστολή που έστειλε το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών στον κ. Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο: «δεν είναι δυνατόν να θεωρείται υπεράριθμος κάποιος εκπαιδευτικός επειδή έτυχε να μειωθούν τα τμήματα στο σχολείο του ή να έγιναν συγχωνεύσεις κ.λπ.».
Σύμφωνοι! Αυτό θα μπορούσε να είναι το συντομότερο συντεχνιακό (και σε άσχημα ελληνικά) ανέκδοτο: Ανεξαρτήτως των συνθηκών, π.χ. αν μειώνονται τα τμήματα στα σχολεία, η μόνη σταθερά στο σύστημα είναι ο αριθμός των καθηγητών στο σχολείο. Δηλαδή, αν μια εκπαιδευτική μονάδα δεν έχει για τους χ, ψ λόγους μαθητές, οι καθηγητές θα διδάσκουν τις έστω λίγες ώρες τους σε άδειες αίθουσες;
Περισσότερα
Η αρχή του τέλους
του Στάθη Ν. Καλύβα
Καθημερινή
12 Μαιου 2013
Πολλές φορές, οι μεγαλύτερες αλλαγές είναι και οι πιο αθόρυβες. Είναι πολύ πιθανό η Ιστορία να καταγράψει την εβδομάδα που πέρασε ως την αρχή του τέλους της μεγάλης ευρωπαϊκής κρίσης του 2010-13.
Δεν απέχουμε και πολύ από το 2009, αλλά η εποχή αυτή φαντάζει σήμερα σαν μακρινό παρελθόν. Ισως κάποιοι να έχουν ήδη ξεχάσει πως όλα ξεκίνησαν με την κρίση του χρέους. Η έννοια που σημάδεψε την περίοδο εκείνη, όταν λέξεις όπως «Μνημόνιο» και «τρόικα» δεν αποτελούσαν ακόμη μέρος του καθημερινού λεξιλογίου, ήταν τα «σπρεντ», η απόσταση δηλαδή ανάμεσα στο κόστος δανεισμού μιας χώρας συγκριτικά με αυτό της Γερμανίας. Οταν τα σπρεντ εκτινάχτηκαν και το επιτόκιο που ζητούσαν οι αγορές για να μας δανείσουν ξεπέρασε το 6%, ο δανεισμός έγινε αδύνατος. Για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία, αναγκαστήκαμε να δανειστούμε από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης με αντάλλαγμα την εφαρμογή ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής (κοινώς λιτότητας) και δομικών μεταρρυθμίσεων.
Οπως ακριβώς η απογείωση των σπρεντ υπήρξε η αφετηρία της μεγάλης κρίσης, έτσι και η προσγείωσή τους σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της. Την εβδομάδα που πέρασε, έγινε φανερό πως οι αγορές είναι πλέον διατεθειμένες να δανείσουν τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου με όρους που προσεγγίζουν τα επίπεδα που ίσχυαν πριν από την κρίση. Τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας υπέστησαν δραστική μείωση και κινούνται πλέον κάτω του 4%, ενώ η Πορτογαλία ξαναβγήκε για πρώτη φορά στις αγορές επιτυγχάνοντας επιτόκιο δεκαετούς ομολόγου κάτω του 6%. Η δραματική αυτή μεταστροφή των αγορών δεν αποτελεί στιγμιαία διακύμανση. Επιδέχεται μεν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες, αλλά είναι δηλωτική του γεγονότος πως τόσο οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μεταρρυθμίσει τους θεσμούς της όσο και αυτές των χρεωμένων χωρών να ρυθμίσουν τα δημοσιονομικά τους προβλήματα, έπιασαν τόπο. Σε τελική ανάλυση, η μεταστροφή αυτή ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης τόσο στο ευρώ όσο και στις οικονομικές προοπτικές των χωρών του Νότου. Η εμπιστοσύνη αυτή κάθε άλλο παρά απεριόριστη είναι και θα εξανεμιστεί αν παρατηρηθούν σημάδια εκτροχιασμού. Ακριβώς επειδή οι ενδιαφερόμενοι το γνωρίζουν πολύ καλά, οι πιθανότητες αυτές είναι περιορισμένες.
Περισσότερα
Καθημερινή
12 Μαιου 2013
Πολλές φορές, οι μεγαλύτερες αλλαγές είναι και οι πιο αθόρυβες. Είναι πολύ πιθανό η Ιστορία να καταγράψει την εβδομάδα που πέρασε ως την αρχή του τέλους της μεγάλης ευρωπαϊκής κρίσης του 2010-13.
Δεν απέχουμε και πολύ από το 2009, αλλά η εποχή αυτή φαντάζει σήμερα σαν μακρινό παρελθόν. Ισως κάποιοι να έχουν ήδη ξεχάσει πως όλα ξεκίνησαν με την κρίση του χρέους. Η έννοια που σημάδεψε την περίοδο εκείνη, όταν λέξεις όπως «Μνημόνιο» και «τρόικα» δεν αποτελούσαν ακόμη μέρος του καθημερινού λεξιλογίου, ήταν τα «σπρεντ», η απόσταση δηλαδή ανάμεσα στο κόστος δανεισμού μιας χώρας συγκριτικά με αυτό της Γερμανίας. Οταν τα σπρεντ εκτινάχτηκαν και το επιτόκιο που ζητούσαν οι αγορές για να μας δανείσουν ξεπέρασε το 6%, ο δανεισμός έγινε αδύνατος. Για να αποφύγουμε την άτακτη χρεοκοπία, αναγκαστήκαμε να δανειστούμε από το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης με αντάλλαγμα την εφαρμογή ενός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής (κοινώς λιτότητας) και δομικών μεταρρυθμίσεων.
Οπως ακριβώς η απογείωση των σπρεντ υπήρξε η αφετηρία της μεγάλης κρίσης, έτσι και η προσγείωσή τους σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της. Την εβδομάδα που πέρασε, έγινε φανερό πως οι αγορές είναι πλέον διατεθειμένες να δανείσουν τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου με όρους που προσεγγίζουν τα επίπεδα που ίσχυαν πριν από την κρίση. Τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας υπέστησαν δραστική μείωση και κινούνται πλέον κάτω του 4%, ενώ η Πορτογαλία ξαναβγήκε για πρώτη φορά στις αγορές επιτυγχάνοντας επιτόκιο δεκαετούς ομολόγου κάτω του 6%. Η δραματική αυτή μεταστροφή των αγορών δεν αποτελεί στιγμιαία διακύμανση. Επιδέχεται μεν πολλές και διαφορετικές ερμηνείες, αλλά είναι δηλωτική του γεγονότος πως τόσο οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μεταρρυθμίσει τους θεσμούς της όσο και αυτές των χρεωμένων χωρών να ρυθμίσουν τα δημοσιονομικά τους προβλήματα, έπιασαν τόπο. Σε τελική ανάλυση, η μεταστροφή αυτή ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης τόσο στο ευρώ όσο και στις οικονομικές προοπτικές των χωρών του Νότου. Η εμπιστοσύνη αυτή κάθε άλλο παρά απεριόριστη είναι και θα εξανεμιστεί αν παρατηρηθούν σημάδια εκτροχιασμού. Ακριβώς επειδή οι ενδιαφερόμενοι το γνωρίζουν πολύ καλά, οι πιθανότητες αυτές είναι περιορισμένες.
Περισσότερα
Η «συμμαχία του Νότου» και ο κ. Τσίπρας
του Γιώργου Παγουλάτου
Καθημερινή
12 Μαιου 2013
Τρία χρόνια τώρα, η χώρα δεν βρίσκεται μόνο στην περιδίνηση της Μεγάλης Υφεσης. Ζει και μια βαθιά εσωτερική πόλωση, κοινωνική και πολιτική. Οι διαιρετικές γραμμές αυτής της πόλωσης έχουν χαραχθεί με τους όρους της αντιπολίτευσης. Προνόμιο συχνά των πολιτικά ηττημένων ήταν ότι επικρατούσαν στο πεδίο των ιδεών, του συλλογικού θυμικού και των συμβόλων. Εχαναν μεν τις εκλογές, διατύπωναν όμως το κυρίαρχο αφήγημα. Μπορούσαν πια να πουν την ιστορία με τους δικούς τους όρους. Ποιο είναι λοιπόν το επικρατήσαν αφήγημα της κρίσης; Οτι η κρίση είναι δημιούργημα του Μνημονίου. Οτι δεν είναι η κρίση που γέννησε το Μνημόνιο, αλλά το αντίστροφο. Οτι η κοινωνία μας θα ζούσε ακόμα στην (επίπλαστη) ευημερία του 2008-09, αρκεί να μην είχε παρεμβληθεί το Μνημόνιο.
Το κυρίαρχο αφήγημα δεν παράγει απλώς τη δική του μυθοπλασία. Διατηρεί επίσης το πλεονέκτημα του προσδιορισμού. Τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον αντίπαλο. Ετσι το κυρίαρχο αφήγημα θέλει τη χώρα να διαιρείται σε Μνημονιακούς και αντι-Μνημονιακούς. Οι πρώτοι δεν έσπευσαν απλώς υποτελώς να συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις της κ. Μέρκελ και της τρόικας, όπως επιμένει το «αντι-μνημονιακό» αφήγημα. Υποχρεώθηκαν επίσης να κουβαλάνε τον χαρακτηρισμό «Μνημονιακοί» που τους φόρεσαν οι αντίπαλοί τους.
Η πραγματικότητα βέβαια υποδεικνύει μια διαφορετική διαίρεση. Κάποιοι σήκωσαν στην πλάτη τους το βαρύ κόστος και αναγκαίο τίμημα των όρων παραμονής σε μια επί του παρόντος αφιλόξενη Ευρωζώνη, από την οποία η μοναδική εναλλακτική μιας εξόδου θα ήταν πολλαπλάσια καταστροφική. Και κάποιοι άλλοι, απέναντι, αρνούνται το τίμημα αρνούνται και το δίλημμα, από τη βολική απόσταση που τους εξασφαλίζει η θέση τους στην (εξ ορισμού) κυβερνητικά ανεύθυνη αντιπολίτευση.
Περισσότερα
Καθημερινή
12 Μαιου 2013
Τρία χρόνια τώρα, η χώρα δεν βρίσκεται μόνο στην περιδίνηση της Μεγάλης Υφεσης. Ζει και μια βαθιά εσωτερική πόλωση, κοινωνική και πολιτική. Οι διαιρετικές γραμμές αυτής της πόλωσης έχουν χαραχθεί με τους όρους της αντιπολίτευσης. Προνόμιο συχνά των πολιτικά ηττημένων ήταν ότι επικρατούσαν στο πεδίο των ιδεών, του συλλογικού θυμικού και των συμβόλων. Εχαναν μεν τις εκλογές, διατύπωναν όμως το κυρίαρχο αφήγημα. Μπορούσαν πια να πουν την ιστορία με τους δικούς τους όρους. Ποιο είναι λοιπόν το επικρατήσαν αφήγημα της κρίσης; Οτι η κρίση είναι δημιούργημα του Μνημονίου. Οτι δεν είναι η κρίση που γέννησε το Μνημόνιο, αλλά το αντίστροφο. Οτι η κοινωνία μας θα ζούσε ακόμα στην (επίπλαστη) ευημερία του 2008-09, αρκεί να μην είχε παρεμβληθεί το Μνημόνιο.
Το κυρίαρχο αφήγημα δεν παράγει απλώς τη δική του μυθοπλασία. Διατηρεί επίσης το πλεονέκτημα του προσδιορισμού. Τόσο για τον εαυτό του όσο και για τον αντίπαλο. Ετσι το κυρίαρχο αφήγημα θέλει τη χώρα να διαιρείται σε Μνημονιακούς και αντι-Μνημονιακούς. Οι πρώτοι δεν έσπευσαν απλώς υποτελώς να συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις της κ. Μέρκελ και της τρόικας, όπως επιμένει το «αντι-μνημονιακό» αφήγημα. Υποχρεώθηκαν επίσης να κουβαλάνε τον χαρακτηρισμό «Μνημονιακοί» που τους φόρεσαν οι αντίπαλοί τους.
Η πραγματικότητα βέβαια υποδεικνύει μια διαφορετική διαίρεση. Κάποιοι σήκωσαν στην πλάτη τους το βαρύ κόστος και αναγκαίο τίμημα των όρων παραμονής σε μια επί του παρόντος αφιλόξενη Ευρωζώνη, από την οποία η μοναδική εναλλακτική μιας εξόδου θα ήταν πολλαπλάσια καταστροφική. Και κάποιοι άλλοι, απέναντι, αρνούνται το τίμημα αρνούνται και το δίλημμα, από τη βολική απόσταση που τους εξασφαλίζει η θέση τους στην (εξ ορισμού) κυβερνητικά ανεύθυνη αντιπολίτευση.
Περισσότερα
Thursday, May 9, 2013
How Samaras Got His Groove Back
by Stan Draenos
Wall Street Journal
May 9, 2013
A year after Greece's cliff-hanger elections, Prime Minister Antonis Samaras has displaced Alexis Tsipras, who heads the country's radical-left Syriza party, as the man to watch. Last year, it was Mr. Tsipras who stunned observers after Syriza came a close second to Mr. Samaras's center-right New Democracy party in the June parliamentary contest.
Now it is Mr. Samaras who has the initiative, charting a course whose cumulative successes have tempered political passions while strengthening Greece's longer-term prospects. Gone are the occupations, the massive protest rallies and the violent, anarchist-led disruptions. When Parliament voted last month on a sweeping bill to implement the next stage of the bailout program, protest calls by the public-sector unions, the Communist Party and the anarchists met with only a tepid public response.
This in a country with a daunting 27% unemployment rate. Effectively, the Greek public has given Mr. Samaras a grudging vote of confidence to proceed with the rescue program.
Given the dire conditions prevailing in Greece one year ago, this is a extraordinary turnaround. With the country's economy in collapse and the credibility of its political establishment in tatters, the fresh-faced Mr. Tsipras seemed well-placed to take power whenever the next elections were called. Mr. Samaras overcame a rocky start as prime minister to forge an unlikely coalition with the once-powerful Pasok and the small Democratic Left party.
More
Wall Street Journal
May 9, 2013
A year after Greece's cliff-hanger elections, Prime Minister Antonis Samaras has displaced Alexis Tsipras, who heads the country's radical-left Syriza party, as the man to watch. Last year, it was Mr. Tsipras who stunned observers after Syriza came a close second to Mr. Samaras's center-right New Democracy party in the June parliamentary contest.
Now it is Mr. Samaras who has the initiative, charting a course whose cumulative successes have tempered political passions while strengthening Greece's longer-term prospects. Gone are the occupations, the massive protest rallies and the violent, anarchist-led disruptions. When Parliament voted last month on a sweeping bill to implement the next stage of the bailout program, protest calls by the public-sector unions, the Communist Party and the anarchists met with only a tepid public response.
This in a country with a daunting 27% unemployment rate. Effectively, the Greek public has given Mr. Samaras a grudging vote of confidence to proceed with the rescue program.
Given the dire conditions prevailing in Greece one year ago, this is a extraordinary turnaround. With the country's economy in collapse and the credibility of its political establishment in tatters, the fresh-faced Mr. Tsipras seemed well-placed to take power whenever the next elections were called. Mr. Samaras overcame a rocky start as prime minister to forge an unlikely coalition with the once-powerful Pasok and the small Democratic Left party.
More
Στη χώρα μας αυτά τα χρόνια διεξάγονται δυο πόλεμοι
του Φώτη Γεωργελέ
Athens Voice
8 Μαΐου 2013
Στη χώρα μας αυτά τα χρόνια διεξάγονται δυο πόλεμοι. Ο ένας, στις κομματικές ανακοινώσεις και στα ΜΜΕ, ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ανάμεσα σε περήφανους Έλληνες και προδότες, ανάμεσα σε εθνικοπατριώτες και υποτελείς των ξένων κατακτητών. Αυτός ο πόλεμος είναι προορισμένος για το φιλοθεάμον κοινό και έχει στόχο να κρύψει το δεύτερο, τον πραγματικό. Που είναι ο πόλεμος του χρεοκοπημένου πελατειακού και παρασιτικού συστήματος να καθυστερήσει τις εξελίξεις, να διασώσει ό,τι περισσότερο μπορεί από τα προνόμια και τα έσοδά του.
Στο δεύτερο αυτό πόλεμο, τις προηγούμενες μέρες, το σύστημα εξουσίας δέχτηκε μια σημαντική απώλεια. Την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Μετά τη χρεοκοπία των κρατικών τραπεζών, του Τ.Τ. και της Αγροτικής με τα κομματικά δάνεια και τα δάνεια στους κομματικά ελεγχόμενους συνεταιρισμούς, ο μεγαλύτερος ομφάλιος λώρος του πελατειακού κράτους με το δημόσιο χρήμα ήταν ο ΟΠΑΠ. Κόμματα μέσω ιδρυμάτων, ινστιτούτων και κομματικών media, συνδικαλιστικές ομάδες, εκκλησία, ολιγάρχες προμηθευτές, πολιτικοί της διαπλεκόμενης υπογραφής, χιλιάδες σύλλογοι, σωματεία, ενώσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις, της επιδοτούμενης φιλανθρωπίας, των επιχορηγούμενων λαογραφικών σκοπών, του χορηγημένου τοπικού ενδιαφέροντος, χρεοκοπημένα Μέσα ενημέρωσης και ηλεκτρονικές σελίδες του απροκάλυπτου εκβιασμού, το κρατικοδίαιτο ποδόσφαιρο των προέδρων που διοικούν τις ομάδες τους από τον Κορυδαλλό και ο κρατικός αθλητισμός των επιτροπών, των ομοσπονδιών φαντάσματα και των κομματικών υπαλλήλων, έχασαν τον τροφοδότη λογαριασμό.
Οι επιπτώσεις της πρόσφατης ιδιωτικοποίησης θα είναι πολύ μεγαλύτερες από μία οποιαδήποτε αποκρατικοποίηση. Το κομματικό σύστημα και οι πελάτες του χάνουν την πιο άμεση επαφή με το ζεστό χρήμα. Τα αποτελέσματα θα φανούν πολύ γρήγορα σε όλο το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων. Θα φανούν ιδιαίτερα σ’ εκείνο το τμήμα των ανύπαρκτων «μέσων ενημέρωσης» που ύψωναν μαχητικά τη σημαία «ενάντια στους δοσίλογους», για να περάσουν μετά από το ταμείο και να εξαργυρώσουν τη λήξη εχθροπραξιών.
Περισσότερα
Athens Voice
8 Μαΐου 2013
Στη χώρα μας αυτά τα χρόνια διεξάγονται δυο πόλεμοι. Ο ένας, στις κομματικές ανακοινώσεις και στα ΜΜΕ, ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ανάμεσα σε περήφανους Έλληνες και προδότες, ανάμεσα σε εθνικοπατριώτες και υποτελείς των ξένων κατακτητών. Αυτός ο πόλεμος είναι προορισμένος για το φιλοθεάμον κοινό και έχει στόχο να κρύψει το δεύτερο, τον πραγματικό. Που είναι ο πόλεμος του χρεοκοπημένου πελατειακού και παρασιτικού συστήματος να καθυστερήσει τις εξελίξεις, να διασώσει ό,τι περισσότερο μπορεί από τα προνόμια και τα έσοδά του.
Στο δεύτερο αυτό πόλεμο, τις προηγούμενες μέρες, το σύστημα εξουσίας δέχτηκε μια σημαντική απώλεια. Την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ. Μετά τη χρεοκοπία των κρατικών τραπεζών, του Τ.Τ. και της Αγροτικής με τα κομματικά δάνεια και τα δάνεια στους κομματικά ελεγχόμενους συνεταιρισμούς, ο μεγαλύτερος ομφάλιος λώρος του πελατειακού κράτους με το δημόσιο χρήμα ήταν ο ΟΠΑΠ. Κόμματα μέσω ιδρυμάτων, ινστιτούτων και κομματικών media, συνδικαλιστικές ομάδες, εκκλησία, ολιγάρχες προμηθευτές, πολιτικοί της διαπλεκόμενης υπογραφής, χιλιάδες σύλλογοι, σωματεία, ενώσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις, της επιδοτούμενης φιλανθρωπίας, των επιχορηγούμενων λαογραφικών σκοπών, του χορηγημένου τοπικού ενδιαφέροντος, χρεοκοπημένα Μέσα ενημέρωσης και ηλεκτρονικές σελίδες του απροκάλυπτου εκβιασμού, το κρατικοδίαιτο ποδόσφαιρο των προέδρων που διοικούν τις ομάδες τους από τον Κορυδαλλό και ο κρατικός αθλητισμός των επιτροπών, των ομοσπονδιών φαντάσματα και των κομματικών υπαλλήλων, έχασαν τον τροφοδότη λογαριασμό.
Οι επιπτώσεις της πρόσφατης ιδιωτικοποίησης θα είναι πολύ μεγαλύτερες από μία οποιαδήποτε αποκρατικοποίηση. Το κομματικό σύστημα και οι πελάτες του χάνουν την πιο άμεση επαφή με το ζεστό χρήμα. Τα αποτελέσματα θα φανούν πολύ γρήγορα σε όλο το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων. Θα φανούν ιδιαίτερα σ’ εκείνο το τμήμα των ανύπαρκτων «μέσων ενημέρωσης» που ύψωναν μαχητικά τη σημαία «ενάντια στους δοσίλογους», για να περάσουν μετά από το ταμείο και να εξαργυρώσουν τη λήξη εχθροπραξιών.
Περισσότερα
Wednesday, May 8, 2013
Europe’s Irrelevant Austerity Debate
by Daniel Gros
Project Syndicate
May 8, 2013
The most visible symptom of the crisis in the eurozone has been the high and variable risk premiums that its peripheral countries now must pay on their public debt. Moreover, an influential paper by the American economists Carmen Reinhart and Kenneth Rogoff suggests that economic growth falls sharply when a country’s public debt rises above 90% of GDP. So the policy prescription for solving the crisis seems simple: austerity. Fiscal deficits must be cut to reduce debt levels.
But the debate about austerity and the cost of high public-debt levels misses a key point: Public debt owed to foreigners is different from debt owed to residents. Foreigners cannot vote for the higher taxes or lower expenditure needed to service the debt. Moreover, in the case of domestic debt, a higher interest rate or risk premium merely leads to more redistribution within the country (from taxpayers to bondholders). By contrast, in the case of debt owed to foreigners, higher interest rates lead to a welfare loss for the country as a whole, because the government must transfer resources abroad, which usually requires a combination of exchange-rate depreciation and a reduction in domestic expenditure.
This distinction between foreign and domestic debt is particularly important in the context of the euro crisis, because eurozone countries cannot devalue to increase exports if this is required to service foreign debt. And the evidence confirms that the euro crisis is not really about sovereign debt, but about foreign debt.
More
Project Syndicate
May 8, 2013
The most visible symptom of the crisis in the eurozone has been the high and variable risk premiums that its peripheral countries now must pay on their public debt. Moreover, an influential paper by the American economists Carmen Reinhart and Kenneth Rogoff suggests that economic growth falls sharply when a country’s public debt rises above 90% of GDP. So the policy prescription for solving the crisis seems simple: austerity. Fiscal deficits must be cut to reduce debt levels.
But the debate about austerity and the cost of high public-debt levels misses a key point: Public debt owed to foreigners is different from debt owed to residents. Foreigners cannot vote for the higher taxes or lower expenditure needed to service the debt. Moreover, in the case of domestic debt, a higher interest rate or risk premium merely leads to more redistribution within the country (from taxpayers to bondholders). By contrast, in the case of debt owed to foreigners, higher interest rates lead to a welfare loss for the country as a whole, because the government must transfer resources abroad, which usually requires a combination of exchange-rate depreciation and a reduction in domestic expenditure.
This distinction between foreign and domestic debt is particularly important in the context of the euro crisis, because eurozone countries cannot devalue to increase exports if this is required to service foreign debt. And the evidence confirms that the euro crisis is not really about sovereign debt, but about foreign debt.
More
Βαριές ευθύνες σε τρεις αποτυχίες
του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Καθημερινή
8 Μαΐου 2013
Αν ζούσαμε σε κανονική χώρα, με κανονικούς πολιτικούς, θα έπρεπε να ντρέπονται για τη βαρύτατη κατηγορία που τους απευθύνει ο επικεφαλής για το ελληνικό πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συντονιστής άλλωστε της τρόικας των δανειστών.
Ο Πόουλ Τόμσεν, στα αρχικά συμπεράσματα που έστειλε στο διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου, επιμένει σε τρεις βασικές αποτυχίες του ελληνικού προγράμματος. Οπως εξηγεί, οι «ανεπαρκείς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις εξηγούν γιατί η διόρθωση έγινε κατά κύριο λόγο μέσω της ύφεσης, ταυτοχρόνως με την άνιση κατανομή του βάρους της προσαρμογής».
Μεταξύ των τριών αποτυχιών, η πρώτη είναι η πιο απογοητευτική, βαρύτερη η δεύτερη και αποκρουστικότερη όλων η τρίτη. Εχω την περιέργεια αν η αντιπολίτευση θα εγκαλέσει τα μετά το 2010 κυβερνητικά κόμματα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Αποτελεί ντροπή για το κοινοβούλιο, που έχει ψηφίσει μερικές δεκάδες νομοθετικών ρυθμίσεων με σκοπό τη διάσωση της οικονομίας, η κατηγορία Τόμσεν σύμφωνα με την οποία «πλούσιοι και αυτοαπασχολούμενοι πολύ απλά δεν πληρώνουν το μερίδιό τους στη φορολογία». Το αποτέλεσμα είναι ότι μέσω οριζοντίων περικοπών και υψηλότερων φόρων, το βάρος πέφτει στους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους.
Περισσότερα
Καθημερινή
8 Μαΐου 2013
Αν ζούσαμε σε κανονική χώρα, με κανονικούς πολιτικούς, θα έπρεπε να ντρέπονται για τη βαρύτατη κατηγορία που τους απευθύνει ο επικεφαλής για το ελληνικό πρόγραμμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, συντονιστής άλλωστε της τρόικας των δανειστών.
Ο Πόουλ Τόμσεν, στα αρχικά συμπεράσματα που έστειλε στο διοικητικό συμβούλιο του Ταμείου, επιμένει σε τρεις βασικές αποτυχίες του ελληνικού προγράμματος. Οπως εξηγεί, οι «ανεπαρκείς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις εξηγούν γιατί η διόρθωση έγινε κατά κύριο λόγο μέσω της ύφεσης, ταυτοχρόνως με την άνιση κατανομή του βάρους της προσαρμογής».
Μεταξύ των τριών αποτυχιών, η πρώτη είναι η πιο απογοητευτική, βαρύτερη η δεύτερη και αποκρουστικότερη όλων η τρίτη. Εχω την περιέργεια αν η αντιπολίτευση θα εγκαλέσει τα μετά το 2010 κυβερνητικά κόμματα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Αποτελεί ντροπή για το κοινοβούλιο, που έχει ψηφίσει μερικές δεκάδες νομοθετικών ρυθμίσεων με σκοπό τη διάσωση της οικονομίας, η κατηγορία Τόμσεν σύμφωνα με την οποία «πλούσιοι και αυτοαπασχολούμενοι πολύ απλά δεν πληρώνουν το μερίδιό τους στη φορολογία». Το αποτέλεσμα είναι ότι μέσω οριζοντίων περικοπών και υψηλότερων φόρων, το βάρος πέφτει στους μισθοσυντήρητους και τους συνταξιούχους.
Περισσότερα
Tuesday, May 7, 2013
Democracy, Solidarity and the European Crisis
by Jürgen Habermas
Social Europe
May 7, 2013
The European Union owes its existence to the efforts of political elites who could count on the passive consent of their more or less indifferent populations as long as the peoples could regard the Union as also being in their economic interests, all things considered. The Union has legitimized itself in the eyes of the citizens primarily through its outcomes and not so much by the fact that it fulfilled the citizens’ political will. This state of affairs is explained not only by the history of its origins but also by the legal constitution of this unique formation. The European Central Bank, the Commission, and the European Court of Justice have intervened most profoundly in the everyday lives of European citizens over the decades, even though these institutions are the least subject to democratic controls. Moreover, the European Council, which has energetically taken the initiative during the current crisis, is made up of heads of government whose role in the eyes of their citizens is to represent their respective national interests in distant Brussels. Finally, at least the European Parliament was supposed to construct a bridge between the political conflict of opinions in the national arenas and the momentous decisions taken in Brussels – but this bridge is almost devoid of traffic.
Thus, to the present day, there remains a gulf at the European level between the citizens’ opinion and will formation, on the one hand, and the policies actually adopted to solve the pressing problems, on the other. This also explains why conceptions of the European Union and ideas of its future development have remained diffuse among the general population. Informed opinions and articulated positions are, for the most part, the monopoly of professional politicians, economic elites, and scholars with relevant interests; not even public intellectuals who generally participate in debates on burning issues have made this issue their own. What unites European citizens today is the Eurosceptic mindset that has become more pronounced in all of the member countries during the crisis, albeit in each country for different and rather polarizing reasons. This trend may be an important fact for the political elites to take into account; but the growing resistance is not really decisive for the actual course of European policy-making which is largely decoupled from the national arenas. The actual course of the crisis management is pushed and implemented in the first place by the large camp of pragmatic politicians who pursue an incrementalist agenda but lack a comprehensive perspective. They are oriented towards “More Europe” because they want to avoid the far more dramatic and presumably costly alternative of abandoning the Euro.
Starting with the roadmap that the European institutions have designed for developing a “Genuine Economic and Monetary Union”, I will first explain the technocratic dilemma in which this project is likely to become entangled (I). In the second part I would like to present alternative steps towards a supranational democracy in the core of Europe and the obstacles we would have to overcome on that road (II). The major hindrance, the lack of solidarity, leads me in the last and philosophical part to a clarification of this difficult, yet genuinely political concept (III).
More
Social Europe
May 7, 2013
The European Union owes its existence to the efforts of political elites who could count on the passive consent of their more or less indifferent populations as long as the peoples could regard the Union as also being in their economic interests, all things considered. The Union has legitimized itself in the eyes of the citizens primarily through its outcomes and not so much by the fact that it fulfilled the citizens’ political will. This state of affairs is explained not only by the history of its origins but also by the legal constitution of this unique formation. The European Central Bank, the Commission, and the European Court of Justice have intervened most profoundly in the everyday lives of European citizens over the decades, even though these institutions are the least subject to democratic controls. Moreover, the European Council, which has energetically taken the initiative during the current crisis, is made up of heads of government whose role in the eyes of their citizens is to represent their respective national interests in distant Brussels. Finally, at least the European Parliament was supposed to construct a bridge between the political conflict of opinions in the national arenas and the momentous decisions taken in Brussels – but this bridge is almost devoid of traffic.
Thus, to the present day, there remains a gulf at the European level between the citizens’ opinion and will formation, on the one hand, and the policies actually adopted to solve the pressing problems, on the other. This also explains why conceptions of the European Union and ideas of its future development have remained diffuse among the general population. Informed opinions and articulated positions are, for the most part, the monopoly of professional politicians, economic elites, and scholars with relevant interests; not even public intellectuals who generally participate in debates on burning issues have made this issue their own. What unites European citizens today is the Eurosceptic mindset that has become more pronounced in all of the member countries during the crisis, albeit in each country for different and rather polarizing reasons. This trend may be an important fact for the political elites to take into account; but the growing resistance is not really decisive for the actual course of European policy-making which is largely decoupled from the national arenas. The actual course of the crisis management is pushed and implemented in the first place by the large camp of pragmatic politicians who pursue an incrementalist agenda but lack a comprehensive perspective. They are oriented towards “More Europe” because they want to avoid the far more dramatic and presumably costly alternative of abandoning the Euro.
Starting with the roadmap that the European institutions have designed for developing a “Genuine Economic and Monetary Union”, I will first explain the technocratic dilemma in which this project is likely to become entangled (I). In the second part I would like to present alternative steps towards a supranational democracy in the core of Europe and the obstacles we would have to overcome on that road (II). The major hindrance, the lack of solidarity, leads me in the last and philosophical part to a clarification of this difficult, yet genuinely political concept (III).
More
The German model is not for export
by Martin Wolf
Financial Times
May 7, 2013
Germany is reshaping the European economy in its own image. It is using its position as the largest economy and dominant creditor country to turn members of the eurozone into small replicas of itself – and the eurozone as a whole into a bigger one. This strategy will fail.
The Berlin consensus is in favour of stability-oriented policies: monetary policy should aim at price stability in the medium term; fiscal policy should aim at a balanced budget and low public debt. No whiff of Keynesian macroeconomic stabilisation should be admitted: that is the way to perdition.
To make this approach work, Germany has used shifts in its external balance to stabilise the economy: a rising surplus when domestic demand is weak, and the reverse. Germany’s economy may seem too big to rely on a mechanism characteristic of small and open economies. It has managed to do so, however, by relying upon its superb export-oriented manufacturing and ability to curb real wages. In the 2000s, this combination allowed the country to regenerate the current account surplus lost during the post-unification boom of the 1990s. This, in turn, helped bring modest growth, despite feeble domestic demand.
For this approach to stabilisation to work well, a large export-oriented economy also needs buoyant external markets. The financial bubbles of the 2000s helped deliver this. Between 2000 and 2007, Germany’s current account balance moved from a deficit of 1.7 per cent of gross domestic product to a surplus of 7.5 per cent. Meanwhile, offsetting deficits emerged elsewhere in the eurozone. By 2007, the current account deficit was 15 per cent of GDP in Greece, 10 per cent in Portugal and Spain, and 5 per cent in Ireland.
More
Financial Times
May 7, 2013
Germany is reshaping the European economy in its own image. It is using its position as the largest economy and dominant creditor country to turn members of the eurozone into small replicas of itself – and the eurozone as a whole into a bigger one. This strategy will fail.
The Berlin consensus is in favour of stability-oriented policies: monetary policy should aim at price stability in the medium term; fiscal policy should aim at a balanced budget and low public debt. No whiff of Keynesian macroeconomic stabilisation should be admitted: that is the way to perdition.
To make this approach work, Germany has used shifts in its external balance to stabilise the economy: a rising surplus when domestic demand is weak, and the reverse. Germany’s economy may seem too big to rely on a mechanism characteristic of small and open economies. It has managed to do so, however, by relying upon its superb export-oriented manufacturing and ability to curb real wages. In the 2000s, this combination allowed the country to regenerate the current account surplus lost during the post-unification boom of the 1990s. This, in turn, helped bring modest growth, despite feeble domestic demand.
For this approach to stabilisation to work well, a large export-oriented economy also needs buoyant external markets. The financial bubbles of the 2000s helped deliver this. Between 2000 and 2007, Germany’s current account balance moved from a deficit of 1.7 per cent of gross domestic product to a surplus of 7.5 per cent. Meanwhile, offsetting deficits emerged elsewhere in the eurozone. By 2007, the current account deficit was 15 per cent of GDP in Greece, 10 per cent in Portugal and Spain, and 5 per cent in Ireland.
More
Greek drama lacks a happy ending
Financial Times
Editorial
May 7, 2013
Five years and five rescue packages into Europe’s sovereign debt crisis, the eurozone – and the world – pays scant attention to the country where the financial panic first began. After being lent hundreds of billions of euros by its neighbours, Greece, no longer perceived as a threat to the eurozone’s integrity, struggles in its misery out of the public limelight.
This should not be so, if only because Greece’s experience teaches valuable lessons despite its differences from other troubled countries. The International Monetary Fund’s latest scorecard on the adjustment programme, published on Monday, suggests glimmers of good news amid the suffering and continuing false starts.
The programme is achieving some of its economic objectives: the primary fiscal balance has improved by 10 per cent of national output, which must count among the biggest peacetime adjustments in history. The current account has improved by as much. The IMF thinks Greece has closed two-thirds of the competitiveness gap that opened after it joined the euro. Banks are finally being recapitalised, which may end the credit crunch.
However, the cost has been devastating. Output has fallen by more than 20 per cent. Unit labour costs have improved through cuts in wages – and thus standards of living – rather than increased productivity. The social costs are immeasurable and their effects will unfold for years to come.
More
Editorial
May 7, 2013
Five years and five rescue packages into Europe’s sovereign debt crisis, the eurozone – and the world – pays scant attention to the country where the financial panic first began. After being lent hundreds of billions of euros by its neighbours, Greece, no longer perceived as a threat to the eurozone’s integrity, struggles in its misery out of the public limelight.
This should not be so, if only because Greece’s experience teaches valuable lessons despite its differences from other troubled countries. The International Monetary Fund’s latest scorecard on the adjustment programme, published on Monday, suggests glimmers of good news amid the suffering and continuing false starts.
The programme is achieving some of its economic objectives: the primary fiscal balance has improved by 10 per cent of national output, which must count among the biggest peacetime adjustments in history. The current account has improved by as much. The IMF thinks Greece has closed two-thirds of the competitiveness gap that opened after it joined the euro. Banks are finally being recapitalised, which may end the credit crunch.
However, the cost has been devastating. Output has fallen by more than 20 per cent. Unit labour costs have improved through cuts in wages – and thus standards of living – rather than increased productivity. The social costs are immeasurable and their effects will unfold for years to come.
More
Sunday, May 5, 2013
A Protest Vote Is Still Only a Protest Vote
Wall Street Journal
May 5, 2013
Europe's protest parties are on the march. The U.K. Independent Party, a fringe group once dismissed by Prime Minister David Cameron as "fruitcakes, nutters and closet racists," last week succeeded in taking 26% of the vote in local council elections, second only to the Conservatives. In Italy, the Five-Star Movement led by former comedian Beppe Grillo took 26% of the vote in February's elections. If there was an election in Greece now, 25% say they would vote for the radical leftist party Syriza and 10% would support the far-right Golden Dawn party. In France, the National Front took 18% of the votes in the presidential election last year. In Finland, the True Finns nationalist party took 19% of the vote in 2011 to become the third largest party in the country's Parliament.
To some observers, the rise of these fringe parties are the initial tremors of an earthquake soon to engulf Europe's complacent political elites. Their charismatic leaders have tapped into deep anxieties caused by the financial crisis to which the mainstream political parties have no answer.
According to this narrative—virtually an article of faith among British euro-skeptics—that is because Europe's political elites remain wedded to the disastrous European project, which lies at the heart of the continent's woes. With no sign of the debt-pooling needed to save the euro on the horizon, the electoral success of Europe's protest parties marks the start of a popular uprising against an arrogant elite whose dream of European unity has brought misery to millions.
Their answer is clear: the mainstream parties must renounce European integration or be swept away.
But this analysis is badly flawed. Yes, it is true that all these new fringe parties are to a greater or lesser extent euro-skeptic. But opinion polls show that in every case their electoral appeal largely reflects domestic political issues.
More
Saturday, May 4, 2013
Η απατηλή νοσταλγία του αυταρχισμού
του Νίκου Μαραντζίδη
Καθημερινή
4 Μαΐου 2013
Η πρόσφατη έρευνα γνώμης που κατέδειξε πως περίπου το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας αντιμετωπίζει θετικά τη δικτατορία του 1967, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Πολλοί ξαφνιάστηκαν αρνητικά από τα ευρήματα και επιχείρησαν να αποδώσουν το γεγονός σε μεθοδολογικές ατέλειες της έρευνας. Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρήσουμε πως επρόκειτο για λάθος. Εξάλλου, ήδη, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχαν εμφανιστεί σημάδια νοσταλγίας ενός αυταρχικού παρελθόντος, που δεν έπρεπε να περάσουν απαρατήρητα. Αρκετοί συμπατριώτες μας, πολύ περισσότεροι απ’ όσους εξέφραζαν τα ασήμαντα τότε εκλογικά ποσοστά των κομμάτων της άκρας και μεταχουντικής Δεξιάς, έδειχναν να έχουν θετική στάση έναντι της δικτατορίας. Η δημοκρατία είχε αρχίσει να τους κουράζει. Οι προσδοκίες τους από αυτήν έμοιαζαν να έχουν διαψευστεί.
Το φαινόμενο δεν είναι στενά ελληνικό. Χαρακτηρίζει πολλές κοινωνίες μετάβασης, ιδιαίτερα αυτές στις οποίες η οικονομική ανάπτυξη, ο πολιτικός εκσυγχρονισμός και το κράτος δικαίου δεν συνοδεύουν τον άρτι αφιχθέντα εκδημοκρατισμό. Σε αυτές τις κοινωνίες η δημοκρατία γίνεται πολλές φορές αντιληπτή ως αναρχία ή μαφιοκρατία.
Σε αρκετές πρώην κομμουνιστικές χώρες, για παράδειγμα, ένα τμήμα της κοινωνίας αναπολεί τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Στην πραγματικότητα, αναπολεί μερικές από τις πτυχές του, τις οποίες μάλιστα ωραιοποιεί με τα χρόνια. Καθώς οι πολίτες περίμεναν πως η πτώση του κομμουνισμού θα σήμαινε τη ριζική αναβάθμιση της ζωής τους, η διάψευση των προσδοκιών τους, που συνοδεύεται μάλιστα από οικονομικές και πολιτικές κρίσεις καθώς και εκτεταμένη διαφθορά στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, δημιουργεί τις συνθήκες ώστε αρκετοί, συνήθως οι γηραιότεροι ή οι οικονομικά ευάλωτοι, να αρχίσουν να νοσταλγούν το αυταρχικό παρελθόν.
Περισσότερα
Καθημερινή
4 Μαΐου 2013
Η πρόσφατη έρευνα γνώμης που κατέδειξε πως περίπου το ένα τρίτο της ελληνικής κοινωνίας αντιμετωπίζει θετικά τη δικτατορία του 1967, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Πολλοί ξαφνιάστηκαν αρνητικά από τα ευρήματα και επιχείρησαν να αποδώσουν το γεγονός σε μεθοδολογικές ατέλειες της έρευνας. Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρήσουμε πως επρόκειτο για λάθος. Εξάλλου, ήδη, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχαν εμφανιστεί σημάδια νοσταλγίας ενός αυταρχικού παρελθόντος, που δεν έπρεπε να περάσουν απαρατήρητα. Αρκετοί συμπατριώτες μας, πολύ περισσότεροι απ’ όσους εξέφραζαν τα ασήμαντα τότε εκλογικά ποσοστά των κομμάτων της άκρας και μεταχουντικής Δεξιάς, έδειχναν να έχουν θετική στάση έναντι της δικτατορίας. Η δημοκρατία είχε αρχίσει να τους κουράζει. Οι προσδοκίες τους από αυτήν έμοιαζαν να έχουν διαψευστεί.
Το φαινόμενο δεν είναι στενά ελληνικό. Χαρακτηρίζει πολλές κοινωνίες μετάβασης, ιδιαίτερα αυτές στις οποίες η οικονομική ανάπτυξη, ο πολιτικός εκσυγχρονισμός και το κράτος δικαίου δεν συνοδεύουν τον άρτι αφιχθέντα εκδημοκρατισμό. Σε αυτές τις κοινωνίες η δημοκρατία γίνεται πολλές φορές αντιληπτή ως αναρχία ή μαφιοκρατία.
Σε αρκετές πρώην κομμουνιστικές χώρες, για παράδειγμα, ένα τμήμα της κοινωνίας αναπολεί τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Στην πραγματικότητα, αναπολεί μερικές από τις πτυχές του, τις οποίες μάλιστα ωραιοποιεί με τα χρόνια. Καθώς οι πολίτες περίμεναν πως η πτώση του κομμουνισμού θα σήμαινε τη ριζική αναβάθμιση της ζωής τους, η διάψευση των προσδοκιών τους, που συνοδεύεται μάλιστα από οικονομικές και πολιτικές κρίσεις καθώς και εκτεταμένη διαφθορά στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, δημιουργεί τις συνθήκες ώστε αρκετοί, συνήθως οι γηραιότεροι ή οι οικονομικά ευάλωτοι, να αρχίσουν να νοσταλγούν το αυταρχικό παρελθόν.
Περισσότερα
Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας προϋποθέτει υγιές τραπεζικό σύστημα
του Ιάσονος Μανωλόπουλου
Καθημερινή
4 Μαΐου 2013
Ο δρόμος προς την οικονομική ανάκαμψη προϋποθέτει πάντα την ύπαρξη ενός υγιούς τραπεζικού συστήματος. Από το 2009 οι τράπεζες παγκοσμίως έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τα βασικά τους κεφάλαια εκδίδοντας μετοχές, μειώνοντας επιτόκια, αυξάνοντας τα αδιανέμητα κέρδη τους και πωλώντας περιουσιακά στοιχεία. Τώρα ήρθε η ώρα για τις ελληνικές τράπεζες να κάνουν το ίδιο, καλύπτοντας τις ανάγκες τους για υγιή Δείκτη Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων (Tier 1), σε τέτοια επίπεδα, που να παρέχουν ένα είδος προστασίας έναντι απροσδόκητων μακροοικονομικών γεγονότων. Επιπροσθέτως, οι τράπεζες πρέπει να διασφαλίζουν επαρκή πιστωτική διαθεσιμότητα για να μην εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Οι κρίσεις δεν είναι κάτι καινούργιο στο τραπεζικό σύστημα. Μάλιστα παρατηρούμε ότι όλες οι προηγούμενες τραπεζικές κρίσεις, στη Σουηδία (1991), στην Ισλανδία (2008), στην Ιρλανδία (2008), στην Ισπανία (1978) και στο Μεξικό (1995), στηρίχθηκαν σε πρόγραμμα κυβερνητικής ενίσχυσης σε ποικίλο βαθμό. Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν αρκεί μια ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και η δυνατότητα παροχής πίστωσης προς την οικονομία, να στηρίζονται μόνο σε εισφορές κεφαλαίου.
Συνήθως για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η δυνατότητα δανεισμού απαιτείται η πώληση των επισφαλών περιουσιακών στοιχείων, καθώς και σε ορισμένες περιπτώσεις μια γενική εγγύηση για το τραπεζικό σύστημα. Η ανάκαμψη της Ιρλανδίας έχει επιταχυνθεί με τη δημιουργία της ΝΑΜΑ (National Asset Management Agency), Εθνικής Υπηρεσίας Διαχείρισης Ενεργητικού, ένας κυβερνητικός ιρλανδικός οργανισμός που έχει συσταθεί από τα τέλη του 2009, αποκτώντας τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια και επιτρέποντας στις τράπεζες να μειώσουν τα σταθμισμένα για τον κίνδυνο στοιχεία ενεργητικού τους και να βελτιώσουν τους κεφαλαιακούς δείκτες τους. Αναγνωρίζοντας τα μη εξυπηρετούμενα περιουσιακά στοιχεία και τις προβλέψεις επισφαλειών, αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί στην Ελλάδα και αποτελεί τον επόμενο καθοριστικό ενδογενή πυλώνα για την τραπεζική ανάκαμψη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν αυτό έγινε αρκετά νωρίς, το συνολικό κόστος για το σύστημα ήταν αρκετά χαμηλό, όπως στην περίπτωση της Σουηδίας, όπου οι δημοσιονομικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν μόλις 4% μεταξύ 1990-1993.
Περισσσότερα
Καθημερινή
4 Μαΐου 2013
Ο δρόμος προς την οικονομική ανάκαμψη προϋποθέτει πάντα την ύπαρξη ενός υγιούς τραπεζικού συστήματος. Από το 2009 οι τράπεζες παγκοσμίως έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τα βασικά τους κεφάλαια εκδίδοντας μετοχές, μειώνοντας επιτόκια, αυξάνοντας τα αδιανέμητα κέρδη τους και πωλώντας περιουσιακά στοιχεία. Τώρα ήρθε η ώρα για τις ελληνικές τράπεζες να κάνουν το ίδιο, καλύπτοντας τις ανάγκες τους για υγιή Δείκτη Βασικών Ιδίων Κεφαλαίων (Tier 1), σε τέτοια επίπεδα, που να παρέχουν ένα είδος προστασίας έναντι απροσδόκητων μακροοικονομικών γεγονότων. Επιπροσθέτως, οι τράπεζες πρέπει να διασφαλίζουν επαρκή πιστωτική διαθεσιμότητα για να μην εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Οι κρίσεις δεν είναι κάτι καινούργιο στο τραπεζικό σύστημα. Μάλιστα παρατηρούμε ότι όλες οι προηγούμενες τραπεζικές κρίσεις, στη Σουηδία (1991), στην Ισλανδία (2008), στην Ιρλανδία (2008), στην Ισπανία (1978) και στο Μεξικό (1995), στηρίχθηκαν σε πρόγραμμα κυβερνητικής ενίσχυσης σε ποικίλο βαθμό. Σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ότι δεν αρκεί μια ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και η δυνατότητα παροχής πίστωσης προς την οικονομία, να στηρίζονται μόνο σε εισφορές κεφαλαίου.
Συνήθως για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη και η δυνατότητα δανεισμού απαιτείται η πώληση των επισφαλών περιουσιακών στοιχείων, καθώς και σε ορισμένες περιπτώσεις μια γενική εγγύηση για το τραπεζικό σύστημα. Η ανάκαμψη της Ιρλανδίας έχει επιταχυνθεί με τη δημιουργία της ΝΑΜΑ (National Asset Management Agency), Εθνικής Υπηρεσίας Διαχείρισης Ενεργητικού, ένας κυβερνητικός ιρλανδικός οργανισμός που έχει συσταθεί από τα τέλη του 2009, αποκτώντας τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια και επιτρέποντας στις τράπεζες να μειώσουν τα σταθμισμένα για τον κίνδυνο στοιχεία ενεργητικού τους και να βελτιώσουν τους κεφαλαιακούς δείκτες τους. Αναγνωρίζοντας τα μη εξυπηρετούμενα περιουσιακά στοιχεία και τις προβλέψεις επισφαλειών, αποτελεί ένα κρίσιμο σημείο καμπής. Αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί στην Ελλάδα και αποτελεί τον επόμενο καθοριστικό ενδογενή πυλώνα για την τραπεζική ανάκαμψη. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν αυτό έγινε αρκετά νωρίς, το συνολικό κόστος για το σύστημα ήταν αρκετά χαμηλό, όπως στην περίπτωση της Σουηδίας, όπου οι δημοσιονομικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν μόλις 4% μεταξύ 1990-1993.
Περισσσότερα
Friday, May 3, 2013
EU Suggests More Time for Deficit Reduction
Wall Street Journal
May 3, 2013
European Union authorities suggested on Friday that government austerity policies should be relaxed in a number of countries because of grim economic conditions.
The move is one of Europe's most marked adjustments to the strict fiscal discipline that has helped drive unemployment to its highest level in decades and push the region into its third year of recession out of the past five.
Yet even with this shift, government budgets in Europe will continue to be tight: The European Commission, the EU's executive arm, on Friday published forecasts that predict deficits across the EU will continue to fall, dragging further on economic growth.
Olli Rehn, the EU's economics chief, said that France, Europe's second-largest economy, should get two extra years, until 2015, to cut its deficit to the bloc's target of under 3% of annual economic output.
Spain should get until 2016, Mr. Rehn said, citing both countries' earnest efforts to rein in their public spending.
More
May 3, 2013
European Union authorities suggested on Friday that government austerity policies should be relaxed in a number of countries because of grim economic conditions.
The move is one of Europe's most marked adjustments to the strict fiscal discipline that has helped drive unemployment to its highest level in decades and push the region into its third year of recession out of the past five.
Yet even with this shift, government budgets in Europe will continue to be tight: The European Commission, the EU's executive arm, on Friday published forecasts that predict deficits across the EU will continue to fall, dragging further on economic growth.
Olli Rehn, the EU's economics chief, said that France, Europe's second-largest economy, should get two extra years, until 2015, to cut its deficit to the bloc's target of under 3% of annual economic output.
Spain should get until 2016, Mr. Rehn said, citing both countries' earnest efforts to rein in their public spending.
More
Where Are the European Spending Cuts?
by Dan Mitchell
International Liberty
May 3, 2013
Paul Krugman recently tried to declare victory for Keynesian economics over so-called austerity, but all he really accomplished was to show that tax-financed government spending is bad for prosperity.
More specifically, he presented a decent case against the European-IMF version of “austerity,” which has produced big tax increases.
But what happens if nations adopt the libertarian approach, which means “austerity” is imposed on the government, rather than on taxpayers?
In the past, Krugman’s also has tried to argue that European nations have erred by cutting spending, but this has led to some embarrassing mistakes.
Now we have some additional evidence about the absence of spending austerity in Europe. A leading public finance economist from Ireland, Constantin Gurdgiev, reviewed the IMF data and had a hard time finding any spending cuts.
More
International Liberty
May 3, 2013
Paul Krugman recently tried to declare victory for Keynesian economics over so-called austerity, but all he really accomplished was to show that tax-financed government spending is bad for prosperity.
More specifically, he presented a decent case against the European-IMF version of “austerity,” which has produced big tax increases.
But what happens if nations adopt the libertarian approach, which means “austerity” is imposed on the government, rather than on taxpayers?
In the past, Krugman’s also has tried to argue that European nations have erred by cutting spending, but this has led to some embarrassing mistakes.
- He asserted that “British growth has stalled” because of “spending cuts,” but he overlooked the elementary fact that government spending in the U.K. was growing twice as fast as inflation.
- And in the case of Estonia, where there actually were genuine spending cuts, he wanted people to somehow think that those cuts in 2009 were responsible for an economic downturn that occurred in 2008.
Now we have some additional evidence about the absence of spending austerity in Europe. A leading public finance economist from Ireland, Constantin Gurdgiev, reviewed the IMF data and had a hard time finding any spending cuts.
...in celebration of that great [May 1] socialist holiday, “In Spain, Portugal, Greece, Italy and France tens of thousands of people took to the streets to demand jobs and an end to years of belt-tightening”. Except, no one really asked them what did the mean by ‘belt-tightening’. …let’s check out expenditure side of Europe’s ‘savage austerity’ story… The picture hardly shows much of any ‘savage cuts’ anywhere in sight.As seen in his chart, Constantin compared government spending burdens in 2012 to the average for the pre-recession period, thus allowing an accurate assessment of what’s happened to the size of the public sector over a multi-year period.
More
Green Shoots in Greece?
by Richard Barley
Wall Street Journal
May 3, 2013
Greece's headline numbers make for grim reading: six years of recession and unemployment of 27%. But beyond the headlines, conditions may finally be taking a turn for the better. The benefit won't be tangible in the near term: The European Commission forecasts an economic contraction of 4.2% this year, and debt remains unsustainable despite two restructurings at 156.9% of GDP. But there are finally reasons for optimism.
One key factor is political stability, something few expected after last year's two highly charged elections. But Greece recently smoothly passed a bill including measures to dismiss 15,000 public-sector workers by the end of 2014, part of a wider effort to reduce the civil service by 150,000 between 2010 and 2015. Such parliamentary debates have previously had global markets hanging on the result. This vote, despite breaking a taboo in enforcing civil-service job cuts, hardly caused a ripple. Protests about government policy continue, but violent street confrontations have faded.
Fiscally, Greece has undertaken major efforts. The country ran a primary budget surplus before interest payments in the first quarter; the EC forecasts that the structural budget balance will show a surplus of 2% of gross domestic product this year versus a deficit of 14.8% in 2009, an enormous shift. Interest costs have been sharply reduced by the debt restructurings.
More
Wall Street Journal
May 3, 2013
Greece's headline numbers make for grim reading: six years of recession and unemployment of 27%. But beyond the headlines, conditions may finally be taking a turn for the better. The benefit won't be tangible in the near term: The European Commission forecasts an economic contraction of 4.2% this year, and debt remains unsustainable despite two restructurings at 156.9% of GDP. But there are finally reasons for optimism.
One key factor is political stability, something few expected after last year's two highly charged elections. But Greece recently smoothly passed a bill including measures to dismiss 15,000 public-sector workers by the end of 2014, part of a wider effort to reduce the civil service by 150,000 between 2010 and 2015. Such parliamentary debates have previously had global markets hanging on the result. This vote, despite breaking a taboo in enforcing civil-service job cuts, hardly caused a ripple. Protests about government policy continue, but violent street confrontations have faded.
Fiscally, Greece has undertaken major efforts. The country ran a primary budget surplus before interest payments in the first quarter; the EC forecasts that the structural budget balance will show a surplus of 2% of gross domestic product this year versus a deficit of 14.8% in 2009, an enormous shift. Interest costs have been sharply reduced by the debt restructurings.
More
Subscribe to:
Posts (Atom)