Το συμφέρον των εργαζομένων δεν είναι η υπεράσπιση του παρασιτισμού

του Φώτη Γεωργελέ

Athens Voice
14 Μαΐου 2013

Πες ότι είναι μια δουλειά, αυτή η εφημερίδα ας πούμε. Που χρειάζεται 100 ανθρώπους για να βγαίνει. Και παίρνουμε ένα χιλιάρικο ο καθένας. Αλλά έχω και κάτι συγγενείς και φίλους να βολέψω, όχι πολλούς, άλλους 30 που μπαίνουν στο μισθολόγιο. Ο μισθός μας γίνεται 700 ευρώ. Πολλοί είμαστε, περισσεύουμε, φτιάχνουμε ωραίους κανονισμούς εργασίας, γράφουμε 16 με 21 ώρες τη βδομάδα, μαζί με τα «διοικητικά» δεν είμαστε στα γραφεία πάνω από 30 ώρες. Η δουλειά όμως δεν βγαίνει, οι φίλοι και συγγενείς κάπου έχουν χαθεί σε πιο πολυτελείς δραστηριότητες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, γραφεία δημοσίων σχέσεων, φτιάχνουν τη βιβλιοθήκη της εφημερίδας, ένα γυμναστήριο, ένα εκκλησάκι, γιατί πώς να ζήσει ο άνθρωπος αν δεν καλλιεργήσει την ψυχή του.

Προσλαμβάνουμε για να βγει η δουλειά άλλους 20 ωρομίσθιους, να γράφουν άρθρα με το κομμάτι. Ο μισθός μας πάει στα 500 ευρώ. Χωρίζουμε και τη δουλειά σε στάδια, αμειβόμενα ξεχωριστά, επίδομα διόρθωσης άρθρου, επίδομα επιτήρησης έκδοσης πριν το τύπωμα του φύλλου. Τα έσοδα είναι ίδια πάντα, ο μισθός μας πάει τώρα στα 400 ευρώ. Δεν βγαίνουμε και πολλοί από μας αρχίζουν να πουλάνε ιδιωτικώς άρθρα, στήνουν τα προσωπικά τους μπλογκ και εισπράττουν απευθείας, συνήθως χωρίς να πληρώνουν ΦΠΑ, εφορίες και άλλες τέτοιες αηδίες. Τα έσοδα πέφτουν, λεφτά για υπολογιστές δεν υπάρχουν, τα γραφεία είναι εγκαταλελειμμένα, εικόνα διάλυσης. Η εφημερίδα απαξιώνεται συνεχώς, οι αναγνώστες την εγκαταλείπουν, χάνουμε τη δουλειά μας. Δεν χάνουμε απλώς τους μισθούς μας, πληρώνουμε κι από πάνω φόρους, «χαράτσια» της ΔΕΗ, για να αναπληρώσουμε τους φόρους που δεν πληρώνουμε όταν κάνουμε ιδιαίτερα προσωπικά μπλογκ.

Αν πεις σ’ έναν κανονικό άνθρωπο αυτό το παράδειγμα, θα σου απαντήσει, ε, ναι, τι δεν καταλαβαίνεις; Το περίεργο είναι ότι πολλοί δεν το καταλαβαίνουν, ιδίως αυτοί που δεν έχουν καν το άλλοθι του εργοδότη που θέλει κέρδη. Αυτοί που εργοδότης τους είναι ο ελληνικός λαός ο οποίος πληρώνει με τους φόρους του. Μέχρι το 2009, ακόμα και μέχρι σήμερα, για μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, το κράτος ήταν μια μηχανή που τύπωνε λεφτά και εμείς οφείλαμε απλώς να θέλουμε περισσότερα. Ότι κάποιοι πλήρωναν πάντα αυτά τα λεφτά, κανέναν δεν απασχολούσε.

More