Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη

του Στέφανου Κασιμάτη

Καθημερινή
30 Ιουνίου 2013

Από την όποια κοινωνική πείρα απέκτησα αφότου μας έπληξε η κρίση, σχηματίζω την εντύπωση ότι κάθε σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της χώρας, εφόσον γίνεται μέσα σε πνεύμα ειλικρινείας και χωρίς να πρυτανεύουν ιδεολογικές σκοπιμότητες, συνήθως καταλήγει στο ερώτημα αν είναι δυνατόν να γλιτώσουμε κάποτε από τον εαυτό μας ή, για να το θέσω διαφορετικά, γιατί ο κακός εαυτός μας έχει πάρει το πάνω χέρι. Δεν αυταπατώμαι, βέβαια· αντιλαμβάνομαι πολύ καλά ότι δεν συμμερίζονται όλοι παρόμοιους προβληματισμούς ―υπάρχουν πολλοί άλλοι, οι οποίοι θεωρούν ότι για την κατάστασή μας ευθύνονται ο διεθνής καπιταλισμός, οι Εβραιοσιωνιστές, οι λυγκοειδείς λαοί, οι Νεφελίμ και δεν ξέρω ποιοι άλλοι. Για όλους αυτούς, εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω πολλά ―μάλλον τίποτα, πολύ φοβάμαι. Για τους άλλους όμως, έχω να συστήσω ένα εξαιρετικά χρήσιμο βιβλίο, το οποίο προσφέρει ένα εξόχως διαφωτιστικό πλαίσιο για την ανάπτυξη προβληματισμών γύρω από το μέλλον της χώρας. Είναι το Why Nations Fail (Γιατί Αποτυγχάνουν τα Εθνη), των Νταρόν Ατζέμογλου και Τζέιμς Α. Ρόμπινσον, καθηγητών στο ΜΙΤ και το Χάρβαρντ αντιστοίχως.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2012 (ακόμη δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά), είναι όμως το προϊόν δεκαπέντε χρόνων έρευνας των δύο καθηγητών και της μεγάλης ομάδας των συνεργατών τους. Στην πρώιμη μορφή του, παρουσιάστηκε το 2010 από τους δύο συγγραφείς σε συνέδριο επί τούτω, ώστε να ληφθεί υπ’ όψιν και η αντίδραση της επιστημονικής κοινότητας στη θεωρία με την οποία οι Ατζέμογλου και Ρόμπινσον επιχειρούν να εξηγήσουν τα αίτια της ευημερίας ή της αποτυχίας των εθνών. Οι συγγραφείς απορρίπτουν προϋπάρχουσες προσεγγίσεις, που προτάσσουν τη γεωγραφική θέση, το πολιτισμικό υπόβαθρο ή την άγνοια ως παράγοντες για την ανάπτυξη ή την υπανάπτυξη, και προβάλλουν την καθοριστική σημασία του είδους και της ποιότητας των θεσμών, πολιτικών και οικονομικών.

Διακρίνουν τους θεσμούς σε δύο κατηγορίες: τους συμμετοχικούς (όρος ο οποίος νομίζω ότι αποδίδει την έννοια του «inclusive» που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς) και τους «extractive» (λέξη για την απόδοση της οποίας στα ελληνικά δεν μπόρεσα να καταλήξω σε δόκιμο όρο). Είτε στην πολιτική είτε στην οικονομική ζωή, ως συμμετοχικούς ορίζουν τους πλουραλιστικούς θεσμούς, δηλαδή εκείνους που ανοίγουν το παιχνίδι σε κατά το δυνατόν μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας και εξασφαλίζουν ίσους όρους ανταγωνισμού, ενώ ως «extractive» ορίζουν εκείνους που διέπονται από τη λογική της απόσπασης πόρων από ένα τμήμα της κοινωνίας προς όφελος κάποιου άλλου.

Περισσότερα

Greece faces collapse of second key privatisation

Financial Times
June 27, 2013

Greece is struggling to avoid the collapse of a second big privatisation, amid pressure from bidders for the state gaming monopoly to change terms of a deal agreed last month.

The problems with the €700m sale of OPAP threaten to add to tension with Greece’s international creditors, who fear the slow pace of privatisations will require further more cuts to keep the country’s bailout programme on track.

Emma Delta – a bid vehicle backed by Greek oil tycoon Dimitris Melissanidis and Czech billionaire Jiri Smejc – made the only offer for the Greek state’s 33 per cent holding in OPAP.

According to documents seen by the Financial Times, Emma Delta now wants to cancel two elements of the deal: a three-year, €110m contract with Intralot, OPAP’s Athens-based technology supplier; and a 12-year concession to operate the Greek state lottery in return for a €190m down payment and €50m annually.

More

Η επανεκκίνηση της Δημοκρατίας

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
27 Ιουνίου 2013

Παρά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που μια κυβέρνηση συνεργασίας –κομμάτων με διαφορετική πολιτική καταγωγή και φιλοσοφία– κρατάει τόσο καιρό. Κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση. Κατά κάποιον τρόπο το πολιτικό σύστημα διδάσκεται στην πράξη τη διαβούλευση, έστω σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών. Βεβαίως υπάρχουν κλυδωνισμοί, αλλά πιο περίεργο θα ήταν η απουσία τους. Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα παράγονται ομοφωνίες και αυτές είναι πλασματικές. Η δημοκρατία εφευρέθηκε ώστε να εκφράζονται οι διαφορετικές απόψεις και τα ξεχωριστά συμφέροντα που προϋπάρχουν σε μια κοινωνία, αλλά να εκφράζονται εντός συγκεκριμένου πλαισίου κανόνων, το οποίο αποτρέπει τον αλληλοσκοτωμό.

Ομως, πέρα από την ομαλότερη λειτουργία της κυβέρνησης, χρειάζεται και η ομαλότερη λειτουργία της Δημοκρατίας. Για να επιτευχθεί αυτό δεν φτάνει η βούληση των πολιτικών αρχηγών, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι αυτή υπάρχει. Κακά τα ψέματα: τα δύο κόμματα (αλλά όχι μόνον) είχαν προμετωπίδα και αγκωνάρι τον εκάστοτε πατερούλη-αρχηγό, με χειροκροτητές βουλευτές και στελέχη από κάτω. Ο διάλογος επί προγραμματικών θέσεων και λύσεων στα προβλήματα του τόπου δεν ήταν το βασικό χαρακτηριστικό των κομμάτων. Ομως, όποτε έγινε διάλογος, πνίγηκε στα λύματα των ΜΜΕ που τον μετέφρασαν σε ένα αβαθές σχήμα προσωπικών ανταγωνισμών και «σού ’πα, μού ’πες» της πολιτικής. Οχι ότι αυτά δεν υπάρχουν, αλλά υπήρξαν και τα άλλα που δεν είδαμε επειδή «δεν πουλούσαν».

Η παρουσίαση της πολιτικής ως καρικατούρας («ένταση προκλήθηκε στη Βουλή για το τάδε διαδικαστικό θέμα») δημιουργεί κίνητρο στους πολιτικούς –ειδικά σε όσους δεν έχουν αναστολές– να φωνασκούν περισσότερο για να πετύχουν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας στα τηλεκαφενεία των οκτώ. Οι πολίτες εθίζονται στις φωνασκίες και στην απλοϊκή ανάγνωση της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στη σημερινή, τη χειρότερη της μεταπολίτευσης, Βουλή. Κι αυτό δεν είναι καν το χείριστο· σε τρία χρόνια, το αργότερο, θα έχουμε πάλι εκλογές και οι δημοσκοπήσεις δίνουν στους πιο νταήδες όλων 15%.

Περισσότερα

Πότε και ποιοι θα καταλάβουν ότι το σύστημα που δημιούργησαν δεν σώζεται πια

του Φώτη Γεωργελέ

Athens Voice
26 Ιουνίου 2013

Αν περάσεις μια βόλτα από τη Μεσογείων, θα νομίσεις ότι οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι εκεί κάνουν κάποιο τεράστιο λάθος. Κάτω από πλακάτ «δεν πληρώνω» διαδηλώνουν υπέρ της κρατικής τηλεόρασης της οποίας αρνούνται να πληρώσουν την υποχρεωτική εισφορά για να λειτουργήσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία λίγες μέρες πριν κατήγγελλε την ΕΡΤ ως προπαγανδιστικό μηχανισμό της κυβερνητικής πολιτικής των μνημονίων, τώρα φρίττει μπροστά στο ενδεχόμενο να μειωθεί και κηρύσσει ανένδοτο αγώνα. Ώστε να συνεχίσει προφανώς την προπαγάνδα των μνημονίων. Ακόμα και ομάδες αναρχικές, αντιεξουσιαστικές, που σε κάθε ευκαιρία φώναζαν το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι», τώρα δίνουν αγώνα υπέρ εκείνων των «ρουφιάνων» που αμείβονται άμεσα από το κράτος.

Στην πραγματικότητα δεν κάνουν κανένα λάθος. Ασχέτως πώς ονομάζονται και τι ταμπέλα κρατάνε, δεξιά ή αριστερή αναλόγως με τα ακροατήρια, στ’ αλήθεια ένα πράγμα τους ενδιαφέρει. Να μη θιγεί ο τροφοδότης λογαριασμός, το κράτος. Είναι οικολόγοι, δίνουν μάχες ακόμα και με τα όπλα για να μη γίνει μια επένδυση στα ορυχεία της Χαλκιδικής. Η ΔΕΗ είναι η πιο ρυπογόνος βιομηχανία, όχι της Ελλάδας, της Ευρώπης ολόκληρης. Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε να διαδηλώσει στην Πτολεμαΐδα ή τη Μεγαλόπολη.

Όλη η Ελλάδα είναι μια ατελείωτη χωματερή, στη Φυλή υποβαθμίζεται η υγεία των κατοίκων επί δεκαετίες, στα νησιά καταστρέφεται ο τουρισμός από τις ανοιχτές χωματερές, πληρώνουμε πρόστιμα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Διαδηλώσεις όμως κάνουν στην Κερατέα για να μη γίνει ένα σύγχρονο εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμμάτων. Επί δεκαετίες η δημόσια περιουσία του κράτους καταπατείται, στην Ηλεία έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη πόλη αυθαιρέτων, το Ταμείο που σχηματίστηκε για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δηλώνει ότι το 1/3 των εκτάσεων, οι πιο καλές και ακριβές, έχουν καταπατηθεί. Διαδηλώνουν όμως όταν προκύπτει μια τουριστική επένδυση στην Κέρκυρα, φωνάζουν ότι ξεπουλάμε τα ασημικά του κράτους. Οι λίγες εναπομείνασες ελληνικές βιομηχανίες δηλώνουν ότι θα κλείσουν, πληρώνουν την ακριβότερη ενέργεια στην Ευρώπη, δουλεύουν αναγκαστικά με παθητικό.

Η ΔΕΗ έχει κάνει 17 αυξήσεις τα τελευταία χρόνια στους λογαριασμούς, φωνάζουν όμως ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αυτές που θα αυξήσουν τις τιμές. Είναι οι υπερασπιστές του χρεοκοπημένου συστήματος, αυτοί που εισπράττουν κέρδη, προσόδους και προνόμια από το ήδη ιδιωτικοποιημένο από τους ίδιους κράτος. Αρνούνται να αλλάξει οτιδήποτε στις δομές του, στο κόστος λειτουργίας του, γιατί το κράτος είναι η δικιά τους επιχείρηση. Κόμματα και προνομιούχες επαγγελματικές ομάδες υπερασπίζονται το δικό τους μαγαζί. Έστω κι αν η διατήρησή του, έτσι όπως είναι, οδηγεί μαθηματικά στη χρεοκοπία για όλους.

Περισσότερα

The True Story of European Austerity: Cutting Taxes and Spending Leads to Renewed Growth

by Matthew Melchiorre

Competitive Enterprise Institute
CEI In Point No. 184
June 26, 2013

European governments that have cut both spending and taxes as part of their austerity programs have higher rates of economic growth than their neighbors. Then why do we hear lamentations from the news media and politicians about “savage” budget cuts leading Europe to economic ruin? Because they are looking at the data in the wrong way.

Many analyses cited in the U.S. news media select a base year for all countries from which to measure changes in spending, taxation, and growth—usually 2007 or 2008.1 This methodology is imprecise because not all European countries have implemented austerity programs at the same time. Therefore, for many countries, measurements of austerity capture the time before they began making budget cuts.

This report measures austerity and its effects from the time austerity officially began in each country. The results are quite different from those that have been cited widely in the media. Proclamations of austerity notwithstanding, most European countries have cut neither spending nor taxes. Yet, the ones that have are now growing the fastest.

Read the Paper

Greek Prime Minister Shuffles Cabinet

by Stelios Bouras

Wall Street Journal
June 24, 2013

Greece's conservative prime minister brought more members of the Socialist party—his traditional rival—into the government on Monday following the exit of a third coalition partner, which had balked at pushing through difficult cutbacks.

Prime Minister Antonis Samaras, who leads the New Democracy party, was forced to shuffle his cabinet after the junior partner, the Democratic Left, pulled its ministers out last week.

The remaining partner, Pasok, now has about a third of the cabinet positions, a development that could see them exert more influence in day-to-day policy decisions.

Pasok party leader and former finance minister Evangelos Venizelos was elevated to deputy prime minister and foreign minister. Finance Minister Yiannis Stournaras, who has overseen fiscal adjustment and economic changes in the year-old government, will stay on.

More

Greek coalition splits over state network shutdown

by Andy Dabilis

Southeast European Times
June 24, 2013

After a series of talks over the shutdown of national broadcaster ERT and the firing of all 2,656 workers, Greek Prime Minister Antonis Samaras' coalition has lost one of its partners, but he said he will finish his term and push Greece back into recovery.

Samaras, the New Democracy Conservative leader, now is allied with his long-time rival and coalition partner, the PASOK Socialists, after the abrupt pull-out by the tiny Democratic Left (DIMAR) whose leader, Fotis Kouvelis, insisted all the ERT workers be brought back.

"The way the state broadcaster was handled … signals a sign of further reform efforts in the public sector," DIMAR spokesman Vassilis Economou said in an interview on Greek television. These reforms should come by respecting democratic core principles, and that didn't happen in the case of ERT, he said.

More

Only Syriza Can Save Greece

by James K. Galbraith and Yanis Varoufakis

New York Times
June 23, 2013

The sudden closure of Greece’s state television and radio network, the Hellenic Broadcasting Corporation, known as ERT, on June 11 has led to a political drama. The network’s journalists and staff have occupied ERT buildings, and large crowds have gathered to show support. With transmitters dark, broadcasting resumed over the Internet, and soon stations all over Europe picked up the feeds. Overnight, a state-run organization that had long been reviled for corruption and cronyism became the voice of a democratic resistance.

The crisis could also take down the Greek government and bring the left-wing opposition to power. This wouldn’t be a bad thing for Europe or the United States. The policies currently imposed upon Europe’s periphery are worsening the crisis, threatening Europe’s integrity and jeopardizing growth. A Greek government that rejects these self-defeating policies will do more help than harm.

We traveled to Thessaloniki on June 12, the day after ERT was closed, for a scheduled interview at ET3, a local ERT station. Our interview never happened because the channel had ceased broadcasting hours before. But at the offices, we ran into Alexis Tsipras, head of the opposition party Syriza, which narrowly lost Greece’s national election last June. Mr. Tsipras is now running a campaign to reinstate ERT as a potentially independent broadcaster. Having greeted the occupiers, Mr. Tsipras walked with us to a nearby hall for an economic discussion that had acquired, suddenly, an audience of over 2,000 people.

More

Από την ευθύνη στη φυγή

του Γιώργου Παγουλάτου

Καθημερινή
23 Ιουνίου 2013

Το άρθρο αυτό γράφτηκε δυο φορές. Στην πρώτη εκδοχή έλεγα τα εξής:

«Το “μαύρο» στην ΕΡΤ θα ήταν μια τολμηρή μεταρρυθμιστική κίνηση, μια γενναία τομή στην πολυπράγμονα αδράνεια απέναντι στο ευρύτερο Δημόσιο, εάν είχε έτοιμο το επόμενο βήμα. Εάν προέτασσε όχι το κατέβασμα του διακόπτη αλλά ένα πλήρες σχέδιο εξυγίανσης, αναδιάρθρωσης και θεσμικής ανεξαρτησίας της ΕΡΤ. Εάν το επωμίζονταν και το ανακοίνωναν πρόσωπα ευρύτερου κύρους και όχι πρόσωπα που η πορεία τους ταυτίστηκε με την παθολογία της συγκεκριμένης ΕΡΤ. Εάν δεν απειλούσε να τινάξει στον αέρα το μεγαλύτερο επίτευγμα της κυβέρνησης Σαμαρά, την πολύτιμη σταθεροποίηση και τις πρώτες αμυδρές υποψίες ανάκαμψης των τελευταίων μηνών. Εάν επίσης δεν παρήγε ένα εκβιαστικό τετελεσμένο εις βάρος των δύο εταίρων της κυβέρνησης. Εάν είχε αυτές τις προϋποθέσεις, θα ήταν μια γενναία έφοδος προς τα εμπρός, σηματοδοτώντας τη δημιουργική ρήξη με ένα αμαρτωλό παρελθόν. Δεν τις είχε και γι’ αυτό δεν ήταν.

Κάποιοι διαφήμισαν την κίνηση Σαμαρά ως κίνηση ματ προς τους δύο κυβερνητικούς του εταίρους. Θερμά συγχαρητήρια. Ορισμένοι στη Ν.Δ. ζουν ακόμα στο ’80 και το ’90, όταν υπέρτατος στόχος ήταν να συντριβεί το ΠΑΣΟΚ. Και να προελάσει νικητής στις εκλογές ο Σαμαράς. Μέχρι εκεί φτάνει ο ορίζοντάς τους. Το πώς θα μπορούσε να κυβερνήσει ξανά αύριο ο Σαμαράς έχοντας προηγουμένως κανιβαλίσει τους δύο κυβερνητικούς του εταίρους, αυτό ξεπερνά τις διανοητικές δυνατότητές τους. Αλλοι πάλι έχουν γίνει ανυπόμονοι με τις διαρκείς ενστάσεις του κ. Κουβέλη και των υπουργών του. Εχουν δίκιο να είναι ανυπόμονοι, εάν πρόκειται για τις συντεχνιακές μάχες οπισθοφυλακής του κ. Ρουπακιώτη. Οχι όμως και για την εμμονή αρχής στο να συνεχίσει η δημόσια ραδιοτηλεόραση να εκπέμπει. Εκεί είχε δίκιο ο Κουβέλης. Ας διέκοπταν την ΕΡΤ οι φαύλοι συνδικαλιστές της, που απεργούσαν κάθε τόσο για ψύλλου πήδημα. Οχι μια υπεύθυνη κυβέρνηση, όχι με αυτό τον τρόπο.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί ο διάλογος κι η αναζήτηση συναίνεσης να είναι το πρόσχημα για επιτήδεια αδράνεια και διαρκή αναβολή των δυσάρεστων αποφάσεων. Με δήθεν συναίνεση και “ήπια προσαρμογή” καταλήξαμε στη χρεοκοπία. Εκεί ελέγχονται οι δύο μικρότεροι κυβερνητικοί εταίροι. Και θα φανεί πολύ σύντομα στην πράξη εάν η παρέμβασή τους ήταν για μια μεταρρυθμισμένη νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση ή για τη διαιώνιση του βολικού status quo των βολεμένων».

Περισσότερα

Η ΕΡΤ και ο χορός του Ζαλόγγου

του Λουκά Τσούκαλη

Καθημερινή
23 Ιουνίου 2013

Για άλλη μια φορά, έφτασε η χώρα στο χείλος του γκρεμού. Γιατί δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αν η κυβέρνηση καταρρεύσει και οδηγηθούμε σε πρόωρες εκλογές, θα είναι σαν να κλείνουμε όλοι τα μάτια και να πηδάμε στον γκρεμό. Μπορεί να επαναλαμβάνουμε έτσι τον ένδοξο χορό του Ζαλόγγου, όπου μπερδεύονται μύθος και ιστορία, μόνον που δεν βλέπω ποιος είναι ο εχθρός που μας κυνηγάει αυτήν τη φορά. Εκτός και αν ο εχθρός είμαστε εμείς οι ίδιοι...

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε με την απόφαση του πρωθυπουργού να κλείσει η ΕΡΤ έχει όλα τα βασικά χαρακτηριστικά και τις παθογένειες του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Πρώτα από όλα, μπόλικες δόσεις υποκρισίας και διγλωσσίας από όλες τις πλευρές. Αυτοί που καταδικάζουν την αδιαφάνεια και τη σπατάλη υποκρίνονται ότι οι ίδιοι δεν έχουν καμιά ευθύνη για την κακοδιαχείριση, τις πελατειακές προσλήψεις και τόσα άλλα στην ΕΡΤ. Οι άλλοι ζητούν αναδιάρθρωση και μεταρρυθμίσεις, αλλά έχουν πάντοτε έτοιμες τις αντιρρήσεις για κάθε συγκεκριμένη πρόταση, περιοριζόμενοι οι ίδιοι σε γενικολογίες και ευχολόγια. Κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη για τα δύσκολα, όχι αυτοί. Οσο για τους απέναντι, εκείνοι ανακάλυψαν ξάφνου ότι η ΕΡΤ αποτελεί δημόσιο αγαθό. Και έχουν πειστεί, φαίνεται, ότι αν όλοι οι Ελληνες προσληφθούν στο Δημόσιο θα λυθεί, ως διά μαγείας, το οικονομικό μας πρόβλημα. Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να πουν τα πάντα και τα αντίθετά τους - και το κάνουν συστηματικά. Εκτός από εκείνους που τυχαίνει να κυβερνούν τη χώρα τη δεδομένη στιγμή, όλοι ομνύουν στον αέναο διάλογο για όλα και μέχρι θανάτου, γιατί πιστεύουν -και το έχουν αποδείξει επανειλημμένα- ότι έτσι δεν θα αλλάξει τίποτε σε αυτήν τη χώρα. Η υποκρισία αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο του πολιτικού μας διαλόγου.

Περισσότερα

Οι τέσσερις λύσεις

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Το Βήμα
23 Ιουνίου 2013

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στους Financial Times και στον δημοσιογράφο Μάρτιν Γουλφ ο αποχωρών διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας σερ Μέρβιν Κινγκ ερωτηθείς για το μέλλον της ευρωζώνης απάντησε ότι υπάρχουν τέσσερις λύσεις: Η πρώτη είναι να συνεχιστεί η τεράστια ανεργία στον Νότο με στόχο να συμπιεστούν περαιτέρω μισθοί και τιμές μέχρις ότου οι νότιες χώρες γίνουν ανταγωνιστικές. Η δεύτερη, να αποφασίσουν οι Γερμανοί να κλείσουν τις ανισορροπίες στην ανταγωνιστικότητα, αυξάνοντας τον πληθωρισμό στη Γερμανία. Η τρίτη να δεχθούν οι Ευρωπαίοι ότι η ευρωζώνη είναι μια διαρκής μεταφορά πόρων από τον Βορρά στον Νότο (transfer union) και η τέταρτη να αλλάξουν οι όροι συμμετοχής στην ευρωζώνη (change the membership).

Ο ίδιος πάντως τόνισε ότι η τελική επιλογή «θα εξαρτηθεί από τις πολιτικές επιδιώξεις» και σε κάθε περίπτωση θα είναι «μία από τις παραπάνω λύσεις ή ένας συνδυασμός αυτών».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι λύσεις είναι συγκεκριμένες και σε γενικές γραμμές είναι αυτές που περιέγραψε ο βρετανός κεντρικός τραπεζίτης. Αξίζει όμως να δούμε τι σημαίνουν για την Ελλάδα. Στην πρώτη περίπτωση, για να γίνει η χώρα ανταγωνιστική στο πλαίσιο της ευρωζώνης, δεν αρκεί η μείωση μισθών και τιμών. Θα πρέπει να γίνουν αλλαγές στην παραγωγική διαδικασία, στην αγορά εργασίας, στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και αλλού, ακόμα περισσότερες από αυτές που περιγράφονται στο μνημόνιο. Κάτι που πολιτικά, τρία χρόνια τώρα, κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει.

Περισσότερα

The Distributional Effects of Fiscal Consolidation

by Laurence Ball, Davide Furceri, Daniel Leigh and Prakash Loungani

International Monetary Fund
Working Paper No. 13/151
June 21, 2013

This paper examines the distributional effects of fiscal consolidation. Using episodes of fiscal consolidation for a sample of 17 OECD countries over the period 1978–2009, we find that fiscal consolidation has typically had significant distributional effects by raising inequality, decreasing wage income shares and increasing long-term unemployment. The evidence also suggests that spending-based adjustments have had, on average, larger distributional effects than tax-based adjustments.

Read the Paper

Fractious Greek Government Splits

Wall Street Journal
June 21, 2013

Greece's coalition government split Friday over its efforts to cut back on public employees, underlining the continuing difficulty of meeting the deeply unpopular terms of the country's international bailout.

While some analysts suggested the departure of the obstreperous junior partner, the Democratic Left, could be a blessing in disguise for the remaining two, the specter of renewed political instability unnerved European markets once again.

The government has a freer hand to push ahead with its agenda—but also a thinner majority to rely on just as an emerging funding shortfall in the country's already stretched bailout program could necessitate extra cutbacks.

"Political instability is the last thing that Greece needs at present," Citibank strategist Valentin Marinov said in a note. "Athens may be asked for additional austerity measures to compensate for the funding shortfall. This may be difficult for [the government] to commit."

Reducing the size of Greece's bloated public sector has proved the most politically challenging task for the government.

More

Greece Faces Fresh Threats

Wall Street Journal
June 21, 2013

The economic crisis in Europe is still very real as new worries have emerged over the financing of Greece's bailout program. Matina Stevis reports.

More

IMF in the Eurozone: A Case of Too Close to Fail?

by Eleni Panagiotarea

ELIAMEP
Crisis Observatory
Research Paper 6
June 2013

The IMF is as much a product of (financial) history, as much as it is making (financial) history. In its latest foray in the Eurozone crisis, it has become the indispensable partner in the design, funding, implementation, and monitoring of programmes aimed to restoring fiscal and external imbalances. It has also taken most of the blame for programme countries’ mixed implementation record. Embroiled in national politics and in the politics of austerity, the Fund is treading on thin ground, as it endeavours to better tailor its lending policies to the particular circumstances of monetary unions and retain its reputation as the global expert in restoring stability and growth.

Read the Paper

IMF to suspend aid payments to Greece unless bailout hole plugged

Financial Times
June 20, 2013

The International Monetary Fund is preparing to suspend aid payments to Greece by the end of next month unless eurozone leaders plug a €3bn-€4bn shortfall that has opened up in Greece’s €172bn rescue programme, according to officials involved in management of the bailout.

The gap emerged after eurozone central banks refused to roll over Greek bonds they hold, and comes amid signs that even the scaled-back privatisation plan Athens agreed to last year is falling behind schedule.

Officials involved in the Greek talks emphasised that, unlike previous slippages in the bailout, the fault did not lie with Athens but rather in other eurozone capitals. They also blamed privatisation delays on “outside pressures”.

The shortfall will force eurozone finance ministers to discuss “alternate sources” of funding, said an official, including the possibility of a fresh bailout programme by the end of the year.

More

Greece’s government: Wobbling along

Economist
June 22, 2013

It seemed a good idea at the time. On June 11th Antonis Samaras, the prime minister, eager to show that his fractious coalition could push through public-sector reform, shut the overstaffed state broadcaster ERT without warning and sacked its 2,650 employees. Few Greeks watch ERT’s four television channels; its programmes are dull and its news anchors are political stooges (a leaked list found dozens of employees earning six-figure salaries). And the European Union and the IMF, who oversee Greece’s bail-out, were waiting impatiently for the government to come up with the names of 2,000 public-sector workers to be sacked by June 30th.

Mr Samaras pledged to have a lean new public broadcaster, with only 1,200 employees, up and running by August. But hundreds of protesters camped outside ERT’s headquarters. Other European public broadcasters voiced outrage at the closure; ERT employees streamed unofficial news programmes over the internet. The opposition Syriza party talked of “a coup against democracy.” And Mr Samaras’s coalition partners, the PanHellenic Socialist Movement (Pasok), and the Democratic Left, demanded the withdrawal of the decree closing ERT. Then a ruling by Greece’s highest court, in response to an appeal by the ERT’s trade union, said the broadcaster should reopen, though it backed the government’s right to restructure it.

For a few days, it seemed the government might collapse, but it is still wobbling along. Most Greeks prefer to keep the coalition and avoid a snap election. If one were held, Pasok might not win the 3% needed to enter parliament, according to polls; and Democratic Left’s leader might be unseated. A fiery speech by Alexis Tsipras, the Syriza leader, at an open-air rally outside parliament on June 17th drew fewer people than expected. Mr Samaras promises a cabinet reshuffle.

More

Η Κρίση: ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ

του Τάκη Μίχα

Protagon.gr
19 Ιουνίου 2013

Τα τελευταία έτη έχουν γίνει πολλές συζητήσεις σχετικά με τον τρόπο με τον οπoίο τα διεθνή ΜΜΕ κάλυψαν την κρίση στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά όμως έχουμε μία εξαντλητική επιστημονική έρευνα γύρω από αυτό το θέμα. Πρόκειται για το βιβλίο The Greek Crisis in the Media (εκδ. Ashgate) που μόλις κυκλοφόρησε. Συγγραφέας του είναι ο επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ, Γιώργος Τζογόπουλος. Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου θέσαμε στον συγγραφέα ορισμένα ερωτήματα.

- Υπήρχαν διαφορές μεταξύ του τρόπου με τον οποίο τα ελληνικά ΜΜΕ κάλυψαν την κρίση σε σχέση με τα υπόλοιπα δυτικοευρωπαικά;

Δύο είναι οι μεγάλες διαφορές. Πρώτον, στα ελληνικά ΜΜΕ -σε αντίθεση με τα διεθνή- υπάρχει διάχυτος αντιγερμανισμός, συχνά χωρίς επιχειρήματα για το μέλλον της Ευρώπης και το ρόλο του Βερολίνου, ενώ σπανίως η κρίση παρουσιάζεται ως ευκαιρία για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Ο αντιγερμανισμός αυτός αποτελεί την πλατφόρμα για την αναζήτηση θεωριών συνομωσίας κατά του Ελληνισμού, κάτι που δε συμβαίνει στο εξωτερικό όπου η αυτογνωσία είναι μεγαλύτερη. Και δεύτερον τα ελληνικά ΜΜΕ παρουσιάζουν τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας και πολιτικής σκηνής με πολύ πιο καυστικό τρόπο συγκριτικά με τα ξένα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, λειτουργεί η λογική του στρουθοκαμηλισμού. Έτσι, ένα αρνητικό δημοσίευμα ξένης εφημερίδας μας ενοχλεί πολύ περισσότερο από ένα αντίστοιχο ελληνικής.

- Υπήρχαν διαφορές μεταξύ της κάλυψης της κρίσης μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών ΜΜΕ ανάλογα με τη χώρα προέλευσης; Έδειχναν, για παράδειγμα, τα ΜΜΕ χωρών των PIGS μεγαλύτερη κατανόηση για το ελληνικό πρόβλημα;

Η κάλυψη του ελληνικού προβλήματος από όλα τα διεθνή ΜΜΕ ήταν αρνητική. Ξεκινάμε από αυτό, και μετά μπορούμε να αναζητήσουμε πού ήταν περισσότερο ή λιγότερο αρνητική. Θα έλεγα, πάντως, πως δεν είναι θέμα χώρας αλλά συγκεκριμένης εφημερίδας ακόμα και δημοσιογράφου. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt προσφέρει εξαιρετικές αναλύσεις που δε συγκρίνονται με τα κείμενα κίτρινων φύλλων. Επίσης, ενώ νομίζουμε ότι στο ταμπλόιντ Bild έχουν δημοσιευθεί τα χειρότερα άρθρα, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στους «ποιοτικούς» Times του Λονδίνου, που μεταξύ των δίδυμων ελληνικών εκλογών προσπαθούσαν να αβαντάρουν τη βρετανική εταιρεία εκτύπωσης νομισμάτων De la Rue ώστε να δεχθεί από την Ελλάδα παραγγελία για τη νέα της δραχμή. Συνεπώς, είναι δύσκολο κάποιος να γενικεύσει. Αν το κάνει, πάντως, σίγουρα δε διακρίνει στις γαλλικές και ιταλικές εφημερίδες το «πάθος» των δημοσιογράφων άλλων δυτικών χωρών για την αναζήτηση αρνητικών ιστοριών από την Ελλάδα.

Περισσότερα

Η ΕΡΤ στη χώρα των μεταρρυθμίσεων

του Δημήτρη Κατσίκα

Protagon.gr
19 Ιουνίου 2013

Εδώ και μια εβδομάδα η Ελλάδα ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ και τη σημαντική κυβερνητική κρίση που αυτή προκάλεσε. Η απόφαση αυτή, με τον τρόπο που λήφθηκε και πραγματοποιήθηκε, δημιούργησε αίσθηση στην ελληνική κοινωνία, αλλά και στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Οι μαύρες οθόνες των κρατικών τηλεοπτικών καναλιών σόκαραν και έδωσαν αφορμή για τη συγγραφή αμέτρητων αναλύσεων και τοποθετήσεων. Οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιήθηκαν για να την περιγράψουν ήταν πολλοί και διαφορετικοί: αδιανόητη, ανήκουστη, πρωτοφανής, αλλά και τολμηρή, αποφασιστική και ρηξικέλευθη, ανάλογα με τη στάση του κάθε σχολιαστή απέναντί της.

Όπως είναι φανερό, παρά τις διαφοροποιήσεις τους, οι περισσότεροι αναλυτές φαίνεται να συμφωνούν ότι πρόκειται για μια πρωτόγνωρη απόφαση στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης ενός δημόσιου οργανισμού, η οποία δεν έχει προηγούμενο στα ελληνικά πολιτικά χρονικά.

Πράγματι, η απόφαση για το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν απρόσμενη και πρωτόγνωρη και δημιούργησε μείζον πολιτικό θέμα. Το πρόβλημα ωστόσο με την εξαντλητική συζήτηση περί μαύρων οθονών, είναι ότι στέκεται αποκλειστικά στον «πρωτόγνωρο» χαρακτήρα της απόφασης, η οποία αφορά τη διαδικασία με την οποία επιλέχθηκε να ξεκινήσει αυτή η «μεταρρύθμιση», και η οποία μάλιστα δεν αφορά καν την ίδια την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ. Με τον τρόπο αυτό ξεχνιέται μια βαθύτερη διάσταση της μεταρρύθμισης αυτής που έχει να κάνει με τη λογική με την οποία αυτή σχεδιάστηκε και αποφασίστηκε, και η οποία κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρη είναι.

Περισσότερα

The toxic legacy of the Greek crisis

by Martin Wolf

Financial Times
June 18, 2013

Two and a half thousand years ago, Greece shaped the western mind. More recently, it shaped the response to the financial crisis. Greece suffered a calamity – and others’ fear of following it justified the shift to austerity. The result has been a feeble recovery from the post-crisis recession, notably in the eurozone and the UK. Greece, alas, had the wrong crisis, at the wrong time.

Simon Wren-Lewis of Oxford university tells the story in an excellent blog post. He draws on a critical evaluation by the International Monetary Fund of the programme for Greece agreed in May 2010. Here is the report’s summary of the failings: “Market confidence was not restored, the banking system lost 30 per cent of its deposits, and the economy encountered a much-deeper-than-expected recession with exceptionally high unemployment. Public debt remained too high and eventually had to be restructured, with collateral damage for bank balance sheets that were also weakened by the recession. Competitiveness improved somewhat on the back of falling wages, but structural reforms stalled and productivity gains proved elusive.”

While the programme forecast a 5½ per cent decline in real gross domestic product between 2009 and 2012, the outcome was a fall of 17 per cent. According to the OECD, the association of high-income countries, real private demand fell by 33 per cent between the first quarters of 2008 and 2013, while unemployment rose to 27 per cent of the labour force. The only justification for such a depression is that a huge fall in output and a parallel rise in unemployment is necessary to force needed reductions in relative costs on to a country that is part of a currency union. Since the Greeks want to remain inside the eurozone, they have to bear the resultant pain.

More

We Need a New Grand Bargain in Europe

by Loukas Tsoukalis

Zeitshchrift für Internationale Beziehungen
June 2013

This article examines the linkages between economics and politics, markets and institutions during the most serious crisis that has hit Europe for decades. With the bursting of a big international financial bubble at its origin, it has exposed a systemic failure in the euro area coupled with different national failures.

Many unthinkables have become reality since then at both, national and European level, but we are still nowhere near the end of the crisis. The distribution of the burden of adjustment within and between countries remains highly divisive, and so is the overall direction of the economic strategy: they are closely interconnected. EMU has become a make or break issue for European integration. Europe needs a new grand bargain to escape from the zero-sum mentality that has prevailed between creditors and debtors, between North and South.

Read the Paper

Η φυγή και η φωνή

του Αρίστου Δοξιάδη

Καθημερινή
16 Ιουνίου 2013

Μια μεγάλη παθογένεια της κοινωνίας της Μεταπολίτευσης ήταν ότι διαλέγαμε ιδιωτικές λύσεις, ενώ πληρώναμε και για τις δημόσιες. Η ελίτ έστελνε τα παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, και η πλειονότητα των μεσαίων στρωμάτων, που δεν μπορούσε να πληρώσει τέτοια ποσά, τα έστελνε σε φροντιστήρια. Η ελίτ έμπαινε στα ιδιωτικά νοσοκομεία, και τα μεσοστρώματα έδιναν «φακελάκι» στα δημόσια, γιατί δεν άντεχαν την αναμονή και την αδιαφορία. Αυτά συνέβαιναν, ενώ τα ποσά που πλήρωνε το κράτος για παιδεία και υγεία ήταν συγκρίσιμα με των ευρωπαϊκών χωρών που έχουν καλά δημόσια συστήματα. Οι διαμαρτυρίες για την κατάσταση αυτή ήταν υποτονικές, και επομένως, οι πολιτικοί δεν ένιωθαν την πίεση να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν υπήρχε κανένα κίνητρο για βελτίωση σε μεγάλα τμήματα του Δημοσίου και καμιά κύρωση για την κακή ποιότητα των υπηρεσιών.

Τέτοιες καταστάσεις είχε περιγράψει ο A.O. Hirschman στο βιβλίο Φυγή, φωνή και αφοσίωση. Οι χρήστες κάθε υπηρεσίας έχουν, σχηματικά, δύο τρόπους να αντιδράσουν όταν οι υπηρεσίες ενός οργανισμού δεν τους ικανοποιούν: είτε να φύγουν και να βρουν άλλον πάροχο (φυγή) είτε να διαμαρτυρηθούν και να ενεργήσουν ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση (φωνή). Οταν οι χρήστες επιλέγουν τη φυγή, κι εφόσον η διοίκηση του οργανισμού ζημιώνεται από αυτήν, τότε πιθανότατα θα επιδιώξει να τους πείσει να επανέλθουν, βελτιώνοντας την ποιότητα των υπηρεσιών. Αυτό ισχύει συνήθως (όχι πάντα) στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, όταν λειτουργεί ο ανταγωνισμός. Η φυγή γίνεται ερέθισμα για να αντιστραφεί η παρακμή, αν βέβαια υπάρχουν ο χρόνος, οι πόροι και οι ικανότητες για βελτιώσεις.

Υπάρχουν όμως οργανισμοί όπου η φυγή δρα αντίστροφα. Οταν η διοίκηση του οργανισμού δεν έχει κυρώσεις από το γεγονός ότι μερικοί χρήστες φεύγουν, τότε ίσως και να το προτιμάει, αντί να τους έχει μέσα στα πόδια της να διαμαρτύρονται. Συνήθως δε, οι χρήστες που φεύγουν πρώτοι είναι αυτοί που νοιάζονται περισσότερο για την ποιότητα, δηλαδή αυτοί που αν έμεναν θα πίεζαν περισσότερο για αλλαγές.

Περισσότερα

Στη Δημοκρατία του Τσαμπουκά...

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
16 Ιουνίου 2013

Από την αρχή της κρίσης, ο Πολ Κρούγκμαν παρατηρούσε για την Ελλάδα ότι «το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να μειώσει την ανάγκη για μέτρα λιτότητας θα ήταν... η αύξηση των εξαγωγών, που μπορεί να επιτευχθεί μόνον εάν μειωθούν δραστικά το ελληνικό κόστος και οι τιμές, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Εάν η Ελλάδα ήταν μια συνεκτική κοινωνία με σύστημα συλλογικής ρύθμισης των μισθών, ένα είδος Αυστρίας στο Αιγαίο, θα ήταν πιθανό να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, μέσω μιας συλλογικά συμφωνημένης μείωσης των μισθών – μέσω μιας “εσωτερικής υποτίμησης”. Αλλά, όπως δείχνουν τα θλιβερά γεγονότα σήμερα, δεν είναι». Τα έγραφε αυτά στις 5 Μαΐου του 2010, την ίδια μέρα που κάποιοι «επαναστάτες» έκαψαν ζωντανούς στη Marfin τρεις ανθρώπους.

Στην Αυστρία του Αιγαίου, επίσης, η αναδιάρθρωση της ΕΡΤ θα γινόταν με άλλο τρόπο. Θα κατέθετε ο υπουργός μία πρόταση, θα αντιπρότειναν τα κόμματα και οι συνδικαλιστικές ενώσεις διάφορες τροποποιήσεις, θα γινόταν συζήτηση και κάποιος συμβιβασμός και μια μικρότερη και καλύτερη ΕΡΤ θα ήταν εφικτή, χωρίς να κλείσει και χωρίς να περάσουμε όλα αυτά που τώρα περνάμε.

Οποιοσδήποτε όμως διαβάζει εφημερίδες γνωρίζει ότι στη Δημοκρατία του Τσαμπουκά αυτά δεν γίνονται. Στην κατά τα άλλα νομοταγή Ελλάδα, προϋπόθεση κάθε διαλόγου είναι να αποσυρθούν οι προϋποθέσεις του διαλόγου. Πόσες φορές δεν διαβάσαμε «επαναστατικά μανιφέστα», ότι «δεν μπορεί να γίνει συζήτηση αν η κυβέρνηση δεν αποσύρει την πρότασή της για... συζήτηση».

Περισσότερα

Capital Controls in Cyprus: Shooting at a moving target

by Leonor Coutinho

Centre for European Policy Studies
June 14, 2013

In her examination of the capital controls that have been in place in Cyprus since March 27th, Leonor Coutinho asks how soon can they be lifted and whether the recapitalisation plans will be sufficiently convincing to allow the Cypriot banking sector to regain the trust of the public.

The author is Senior Researcher at Europrism Research in Cyprus and a Special Scientist at the University of Cyprus.

Read the commentary

OECD: Southern Europeans Flee to Germany

Wall Street Journal
June 13, 2013

Evidence of large-scale migration of Southern Europeans seeking a better future in the north of the continent was underscored on Thursday by a report by the Organization for Economic Cooperation and Development.

The report on immigration from the OECD, the Paris-based organization that groups governments of the world's richest countries, showed Greeks and Spaniards, in particular, have been moving to Germany, fleeing recession and sky-high unemployment at home.

The numbers back up a report released by the German statistics office in May, which revealed that immigration to Europe's largest economy hit a 17-year high last year.

The OECD said around 34,000 Greeks and 28,000 Spaniards moved to Germany between September 2011 and September 2012, according to preliminary data for that period. The number of Greeks and Spaniards emigrating over the four-year period to 2011 more than doubled, the OECD said.

"Altogether, this represents an increase of almost 40,000 additional immigrants from crisis countries to Germany in 2012 compared to 2011," the report said.

More

Εμάς τους Έλληνες πρέπει να μας πληρώνουν μόνο και μόνο που υπάρχουμε

του Φώτη Γεωργελέ

Athens Voice
12 Ιουνίου 2013

Στη Χώρα της Απάτης και της παραπλάνησης, ένα αγαπημένο σενάριο που συχνά επανέρχεται είναι το «λάθος» στο Μνημόνιο. Τα νούμερα που «δεν βγαίνουν», οι λάθος «πολλαπλασιαστές», το χρέος που δεν είναι βιώσιμο. Τώρα είναι η έκθεση του ΔΝΤ που λέει ότι έπρεπε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους από το 2010. Δικαιωθήκαμε, δηλώνουν όλοι αριστερά και δεξιά και επειδή δεν μπορεί όλοι μαζί να είναι δικαιωμένοι, είναι όλοι απλώς υπεύθυνοι. Το χρέος δεν βγαίνει, η προσαρμογή ήταν δύσκολη, η λιτότητα μεγάλη, φωνάζουν όλοι μαζί. Τι λες, ρε φίλε, σοβαρά; Δεν το ’χαμε καταλάβει. Και ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό;

Γιατί πιάνουν μισή πρόταση, μια κατόπιν εορτής αμφιλεγόμενη εκτίμηση, την παραποιούν και την εμφανίζουν ως δικαίωση; Για να αποσιωπήσουν τη δεύτερη παράγραφο: Ότι το πολιτικό σύστημα δεν προχώρησε στις δύσκολες πολιτικές, ότι στις μεταρρυθμίσεις, τη μείωση του δημόσιου τομέα, τις ιδιωτικοποιήσεις απέτυχε, ότι προστάτεψε τις δομές του χρεοκοπημένου συστήματος εξουσίας, ότι μοίρασε άδικα τα βάρη.

Τι ακριβώς λέει η έκθεση; Ότι έπρεπε από την αρχή να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη, φοβόταν το Lehman Brothers effect, φοβόταν δηλαδή την κατάρρευση της ευρωζώνης. Βλέποντας την αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος αλλά και τους δισταγμούς, τις αμφιταλαντεύσεις, τις παλινωδίες της Ευρώπης αυτά τα 4 χρόνια, σωστά το φοβόταν. Στην πραγματικότητα, το ΔΝΤ λέει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που λένε αγράμματοι άνθρωποι στα τηλεοπτικά πρωινάδικα. Λέει ότι θα ’ταν πιο καθαρές οι καταστάσεις αν προκρινόταν το ξαφνικό σοκ. Ότι η Ευρώπη θα ’πρεπε, όπως λένε στο χρηματιστήριο, να «γράψει τις ζημιές της». Πράγμα που απαιτούσε όχι τα 110 δις επιπλέον που μας δάνεισε το 2010, αλλά πολλές εκατοντάδες. Με την Ελλάδα και τυπικά χρεοκοπημένη. Οπότε η λιτότητα που σπάει σε πολλά χρόνια τώρα, θα ήταν ακαριαία και πολύ πιο οδυνηρή. Γιατί το λέει αυτό το ΔΝΤ; Γιατί το ΔΝΤ είναι και η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Βραζιλία, το Μεξικό, η Ν. Αφρική, η Τουρκία, ο πλανήτης ολόκληρος, που δεν είναι πια διατεθειμένος να πληρώνει άλλο για να διατηρήσει η Ευρώπη ένα βιοτικό επίπεδο μεγαλύτερο από τις χώρες που τη δανείζουν.

Περισσότερα

Greece really is a submerging market

by James Mackintosh

Financial Times
June 12, 2013

MSCI has confirmed what everyone knew: Greece is a submerging market. The index provider formally reclassified Greece from developed to emerging status, and no one is likely to be pleased – except, perhaps, shareholders.

The sales pitch for emerging markets was that they were better run, low-debt countries, in contrast to the west. Fund managers need a new spiel.

In Greece, the combination of renewed political turmoil and ejection from the main world index went down badly with investors. Hellenic Telecom, one of two Greek members of MSCI World, fell 7 per cent, while the other, OPAP, dropped slightly. The overall Athens index ended down 3 per cent, off more than 20 per cent in four weeks, with 10-year bond yields back above 10 per cent.

Political in-fighting aside, the index move ought to be good for Greece. Investors focused on advanced countries are upset by political collapse, sovereign default and riots, all part of the job for emerging market specialists.

More

Οι νέοι εθνικοί μας μύθοι

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
11 Ιουνίου 2013

Η αλήθεια είναι ότι περνάμε μια χαρά με τους μύθους μας και το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι μη βρεθεί καμιά Ρεπούση στο μέλλον και τους καταστρέψει. Δεν αναφερόμαστε στο Κρυφό Σχολειό, ούτε στον Χορό του Ζαλόγγου. Αυτά είναι θεμέλια της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας και αλίμονο σε όποιον τα αμφισβητήσει. Αναφερόμαστε στα εθνικά μας παραμύθια, που αυτές τις μέρες υφαίνονται, για το «κούρεμα» του χρέους και τη σχέση του με τη λιτότητα.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το 2010 «κουρευόταν» το χρέος που κατείχαν οι ιδιώτες· μεταξύ αυτών, οι ευρωπαϊκές και οι ελληνικές τράπεζες. Αυτό, βεβαίως, θα ήθελε μακρές διαπραγματεύσεις, σαν εκείνες που έγιναν το 2011-2012 με το PSI, συνεπώς πολύ χρόνο. Αλλά, επειδή στον κόσμο των παραμυθιών όλα είναι εφικτά, ας υποθέσουμε ότι κάποιο βράδυ όλοι σχεδόν οι πιστωτές είχαν κάποιου τύπου επιφοίτηση και συναινούσαν. Αυτό σημαίνει ότι και το 2010 το κράτος θα μπορούσε να ξοδέψει μόνο για τη λειτουργία του (χωρίς δηλαδή τόκους) 24 δισ. που ήταν το πρωτογενές έλλειμμα του 2009; Το θέμα είναι ότι η λιτότητα που επιβλήθηκε τα τρία προηγούμενα χρόνια δεν ήταν για να αποπληρωθεί το χρέος· αυτό απλώς μεταφέρθηκε στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και στο ΔΝΤ. Η λιτότητα έγινε για να μην παραγάγει το κράτος μετά το 2013 επιπλέον χρέος. Το 2010 πονέσαμε, αλλά φεσώσαμε τις επόμενες γενιές με 10,9 δισ. επιπλέον χρέους· τόσο ήταν το πρωτογενές έλλειμμα. Το 2011 προσθέσαμε άλλα 4,9 δισ. και το 2012 περί τα 3,5 δισ. Φέτος ελπίζουμε ότι το κράτος θα έρθει ίσα βάρκα - ίσα νερά. Δηλαδή η μέχρι στιγμής λιτότητα -άσχετα αν τα βάρη της δεν επιμερίστηκαν δίκαια- δεν ήταν να πληρώσουμε τους δανειστές μας· ήταν για να μην έχουμε ανάγκη να δανειζόμαστε μετά το 2013 επιπλέον χρήματα για τη λειτουργία του κράτους.

Περισσότερα

A Wily Banker Reaches the Top

by Landon Thomas Jr.

New York Times
June 10, 2013

Not long ago, Michalis G. Sallas, the chairman of Piraeus Bank in Greece, had a dream: to make his bank too big to fail.

But now that he has managed to turn his bank into Greece’s largest, ensuring that Piraeus will be eligible for a bailout from the European Union, Mr. Sallas runs the risk that some of the steps he has taken along the way may come back to haunt him. Those moves include borrowing more than 100 million euros ($132 million) from a friendly banker in a bid to prop up the falling shares of his own bank and making risky loans to people and entities with ties to Piraeus.

Europe is preparing to close the books on perhaps the most ambitious aspect of its plan to keep Greece afloat: a cash injection of about 50 billion euros into the country’s four largest banks.

And bank governance has emerged as a critical issue, with the country’s creditors, who arrived in Athens this week to carry out their latest audit, insisting that continued aid is conditional on banks’ demonstrating that their conduct is above reproach.

Still, Greece’s overseers from the European Union and the International Monetary Fund may well find that even with increased oversight, changing the freewheeling business culture that long defined the Greek financial system will be easier said than done.

The rapid rise of Mr. Sallas exemplifies that culture. A tough, charismatic banker who seized control of Piraeus in 1991 and built it up by dint of more than 15 mergers and acquisitions, Mr. Sallas reached the pinnacle of the Greek banking world in March when he capitalized on Cyprus’s banking disaster, buying the Greek units of that island’s three biggest financial institutions, Bank of Cyprus, Laiki Bank and Hellenic Bank.

More

Is “Austerity” Responsible for the Crisis in Europe?

by Martin Masse

Mises Daily
June 11, 2013

Most European economies have been in recession, or close to it, since the beginning of 2012. Unemployment rates are reaching record highs. Meanwhile, a debate has been raging about the deleterious effects of “austerity” measures. Various heads of government, finance ministers, and European Union officials have declared that austerity has gone too far and is preventing a recovery.

Keynesian economists like Paul Krugman are seeing this as unassailable proof that stimulus policies adopted when the financial crisis started in 2008-09 should never have been reversed and replaced by austerity measures, notwithstanding the explosion of public debt that they entailed.

In the Keynesian view, when idle resources are left unused by the private sector, governments should put them to work. They should stop worrying about budget deficits and start spending again.

Whereas Keynesians and the rest of the economics profession see downturns as unexpected and disastrous events to be prevented, Austrian School economists explain them as the inevitable result of an earlier unsustainable boom provoked by excessive credit expansion and interventionist government policies.

More

Λάθος στο λάθος

της Αγγελικής Σπανού

Athens Voice
10 Ιουνίου 2013

Το mea culpa του ΔΝΤ απελευθέρωσε τις δυνάμεις της ακινησίας και της συντήρησης, έδωσε επιχειρήματα σε όλους όσοι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και ονειρεύονται επιστροφή στο status quo ante. Εγινε αιτία έξαλλου ενθουσιασμού για εκείνους που εκ πεποιθήσεως θεωρούν ότι το κακό βρίσκεται εκτός συνόρων και ότι η κατάστασή μας οφείλεται σε μια ανθελληνική συνωμοσία ιδιοτέλειας και ανοησίας. Δικαιωμένοι εμφανίζονται αυτοί που πάντα πίστευαν ότι μπορούμε να έχουμε ευρώ χωρίς μνημόνιο και εκείνοι που νομίζουν ότι το πρόβλημα κατασκευάστηκε για να αρθεί η εθνική κυριαρχία και να έρθει η υποδούλωση με τελικό σκοπό τη λεηλασία του πλούτου μας.

Ποιος ξέρει αν έχουν διαβάσει την έκθεση του ΔΝΤ όσοι την επικαλούνται. Ποιος ξέρει και αν χρειάζεται να τη διαβάσει κανείς για να την αξιολογήσει. Όπως αποδεικνύεται στην πράξη, αρκεί ο τίτλος «ομολογία λάθους από το ΔΝΤ» για να πάρει κανείς θέση και να αρχίσει τη μάχη.

Εάν διαβάσει κανείς την έκθεση θα διαπιστώσει ότι δεν περιγράφεται ως λάθος η συνταγή της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε οι περικοπές, ούτε η υπερφορολόγηση. Αναγνωρίζεται ότι δεν εκτιμήθηκαν σωστά οι επιπτώσεις στο βάθος της ύφεσης και στο μέγεθος της ανεργίας, κυρίως ότι δεν πάρθηκαν έγκαιρα οι σωστές αποφάσεις για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους.

Το ΔΝΤ περιγράφει ως μεγαλύτερη παθογένεια αυτή που συνδέεται με τη λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, της δημόσιας διοίκησης, των αποκρατικοποιήσεων και των κλειστών αγορών.

Μάλιστα προειδοποιεί ότι αν δεν προχωρήσουν οι αλλαγές σε αυτούς τους τομείς, ίσως να προκύψει σημαντικό χρηματοδοτικό κενό από το 2014 και μετά.

Περισσότερα

The Ghosts of Europe Past

by Brendan Simms

New York Times
June 9, 2013

The cheerleaders of the European Union like to think of it as an entirely new phenomenon, born of the horrors of two world wars. But in fact it closely resembles a formation that many Europeans thought they had long since left to the dustbin of history: the Holy Roman Empire, the political commonwealth under which the Germans lived for many hundreds of years.

Some might take that as a compliment; after all, the empire lasted for almost a millennium. But they shouldn’t. If anything, today’s Europe still has to learn the lessons of the empire’s failures.

The similarities with the Holy Roman Empire — which at its greatest extent encompassed almost all of Central Europe — exist at many levels. Today’s European Council, at which the union’s member states gather, reminds one of the old Reichstag, where the representatives of the German cities and principalities met to deliberate matters of mutual concern.

And like the European project, which originated in a determination to banish war after 1945, the “modern” Holy Roman Empire, which was reformed by the 1648 Treaty of Westphalia, was intended to defuse the domestic German antagonisms that had culminated in the traumatic Thirty Years’ War.

More

IMF and Greece: Institutional Monstrous Failure

Guardian
Editorial
June 9, 2013

In a chapter of their new book, The Body Economic, academics David Stuckler and Sanjay Basu calculate the toll austerity has taken on the health of ordinary Greeks. Their assessment is sobering: an HIV epidemic; medics unable to afford gloves, gowns and wipes, and spiralling suicides. Last week the IMF admitted it had been too sanguine about the devastation austerity would wreak on Greece – and that some of the measures forced on Athens in return for its emergency loans had been wrong. Put bluntly, the social crisis catalogued by Stuckler and Basu needn't have been so devastating, and fewer Greeks need have died.

Looking at the first of the three austerity packages the IMF and Europe imposed on Greece, the report admits that the troika's optimism over how the economy would react to austerity was disastrously wrong. It was forecast that Greece's annual income, its GDP, would by last year be down only 5.5% from its 2009 level; the reality was a drop of more than three times that. Unemployment in 2012 was anticipated to be 15% of the workforce; it turned out to be 25%. Amid epochal crisis, Greeks wouldn't have avoided economic and social dislocation – but the policies thrust on them heightened the suffering. The troika underestimated the impact that cuts and tax rises would have on the economy; it failed to foresee the consequent collapse in business confidence, and the further ruination of the loans extended by Greek banks.

More

Οι επιτυχίες, τα λάθη και η ανησυχία των ελεγκτών για το μέλλον

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
9 Ιουνίου 2013

Η Εκθεση Ελέγχου του ΔΝΤ ήταν αφορμή να επαναληφθεί η «συζήτηση κωφών» περί της «λάθος πολιτικής». Ομως, το ενδιαφέρον της έκθεσης βρίσκεται αλλού. Ο κανόνας στις υπηρεσίες του Ταμείου ορίζει τη σύνταξη μιας «Αναδρομικής Αποτίμησης» (Ex-Post Evaluation) των αποτελεσμάτων από την τριετή εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής.

Η αποτίμηση είναι γενικά θετική. Επισημαίνονται συγκεκριμένα λάθη, αλλά πουθενά δεν αναφέρεται ότι η εφαρμοσθείσα πολιτική ήταν λανθασμένη. Αντιθέτως, οι ελεγκτές καταγράφουν διεξοδικά τις βασικές επιτυχίες. Η Ελλάδα έμεινε στο ευρώ, που ήταν ο κύριος πολιτικός στόχος. Η δημοσιονομική προσαρμογή ήταν τεράστια και το ασφαλιστικό σύστημα διεσώθη κι έγινε βιώσιμο.

Διατυπώνοναι, όμως, επιφυλάξεις σε δύο πολύ σημαντικά ζητήματα. Η εμπιστοσύνη στην αγορά δεν αποκαταστάθηκε. Το τραπεζικό σύστημα έχασε το 1/3 των καταθέσεων. Η ύφεση ήταν πολύ μεγαλύτερη από την αναμενόμενη και οδήγησε σε τρομακτική ανεργία. Δεύτερον, το Ταμείο εμφανίστηκε υποχωρητικό και αποδέχθηκε εσφαλμένους υπολογισμούς σε ό,τι αφορά τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, φθάνοντας στο σημείο να αλλάξει τη διατύπωση του σχετικού εσωτερικού κανόνα!

Οι περισσότερες παρατηρήσεις ήσαν γνωστές και, απ' αυτήν την άποψη, η έκθεση δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο σε όσα έχουν ήδη και επαρκώς συζητηθεί. Το δεύτερο πρόγραμμα, το οποίο τώρα εφαρμόζεται, στηρίχθηκε σε νέο σχεδιασμό, σοβαρό «κούρεμα» χρέους και παράταση του χρόνου προσαρμογής, λαμβάνοντας υπόψη όλες αυτές τις παρατηρήσεις.

Περισσότερα

Οι δύο όψεις του νομίσματος

του Στάθη Καλύβα

Καθημερινή
9 Ιουνίου 2013

Αν την εξετάσει κανείς σε ημερήσια βάση, η επικαιρότητα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι. Η οικονομική πραγματικότητα εξακολουθεί να παραμένει αρνητική τόσο στο μέτωπο της ανεργίας όσο και σε αυτό της ανάπτυξης. Η πολιτική δεν πάει πίσω: η κυβέρνηση περιορίζεται σε μια αμυντική διαχείριση, αποφεύγοντας τις αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις και ακολουθώντας συνήθεις παλαιοκομματικές πρακτικές, ιδιαίτερα ορατές στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με άτομα στα οποία η εμφανώς χαμηλή ποιότητα αντισταθμίζεται μόνο από το υψηλό επίπεδο κομματικής αφοσίωσης. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει εσωτερικεύσει πλήρως την αντίστοιχη παραδοσιακή τακτική της ακατάσχετης παροχολογίας, της αλόγιστης κριτικής και της πλήρους άρνησης της πραγματικότητας, χρωματισμένη όμως με μια ασυγκράτητη δήθεν επαναστατικότητα, κάτω από την οποία δύσκολα κρύβεται η αχαλίνωτη φιλοδοξία των υποψήφιων Τσοχατζόπουλων (ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως προτού καταλήξει στο δικαστήριο, είχε θητεύσει για χρόνια στα μετερίζια του ελληνικού σοσιαλισμού, υπερασπιζόμενος τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους και κατακεραυνώνοντας τον μισητό νεοφιλελευθερισμό). Οσο για τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, συναγωνίζονται ποιο θα κατακτήσει τα πρωτεία της πιο γκροτέσκας συμπεριφοράς, όντας ανίκανα να διατυπώσουν έστω και μια θετική πρόταση. Ζαλισμένη από το σοκ της ύφεσης, η κοινωνία παρακολουθεί αποσβολωμένη το πολιτικό αυτό τσίρκο που η ίδια παρήγαγε, ακολουθώντας τους δημαγωγούς των ΜΜΕ που την ταΐζουν παραμύθια για τους ξένους που την επιβουλεύονται και τους ντόπιους που την προδίδουν. Στο πιο πρόσφατο επεισόδιο μάλιστα, το ΔΝΤ αναγνωρίζει τα λάθη του, δίχως τα οποία η ζωή θα συνεχιζόταν με την ανεμελιά του 2008.

Αν όμως εξετάσει κανείς την επικαιρότητα σε ετήσια βάση, τότε θα δει να ξεπροβάλλει μια διαφορετική εικόνα. Πριν από ένα χρόνο, σχεδόν όλοι οι διεθνείς αναλυτές προέβλεπαν την κατάρρευση της χώρας και την έξοδό της από την Ευρωζώνη. Ο δείκτης του χρηματιστηρίου είχε φθάσει στο πιο χαμηλό του επίπεδο, όταν ο «φιλόσοφος» Σλαβόι Ζίζεκ προσγειωνόταν στην Αθήνα ως επίσημος καλεσμένος του ΣΥΡΙΖΑ, για να πλέξει το εγκώμιο του «αυριανού πρωθυπουργού» της «μεγάλης ευρωπαϊκής ανατροπής», Αλέξη Τσίπρα. Και όμως. Μπροστά στην εφιαλτική αυτή προοπτική, το ζαλισμένο και απογοητευμένο εκλογικό σώμα βρήκε το σθένος να αποτρέψει την καταστροφή. Οι φθαρμένοι πολιτικοί των απαξιωμένων κομμάτων που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού κατάφεραν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας. Και ένας πολιτικός που είχε δώσει τα χειρότερα δείγματα γραφής, μεταμορφώθηκε σε πολιτικό ηγέτη που κατάφερε να σταθεροποιήσει την κατάσταση. Λίγοι ήταν εκείνοι που έδιναν τότε έστω και λίγες πιθανότητες επιβίωσης στην ετερόκλητη αυτή κυβέρνηση, πρόβλεψη στην οποία συνέτεινε και η απουσία μιας κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας. Μπορεί, ισχυρίζονταν τότε, στις εκλογές να «νίκησε ο φόβος», αλλά η καθοδική πορεία της οικονομίας ήταν προδιαγεγραμμένη και η κοινωνική έκρηξη του επερχόμενου χειμώνα εξίσου αναπόφευκτη: η ανατροπή που δεν ήρθε από την κάλπη, θα έφθανε από τους δρόμους. Τη συνέχεια, βέβαια, τη γνωρίζουμε. Καμία από τις προφητείες της καταστροφής δεν εκπληρώθηκε, πράγμα που δεν εμποδίζει τους αποδεδειγμένα αποτυχημένους προφήτες να συνεχίζουν τη δουλειά τους. Η ουσία είναι πως, όσο παράξενο και να ακούγεται σήμερα, η 17η Ιουνίου 2012 αποτελεί πια ιστορική ημερομηνία.

Περισσότερα

EU’s Olli Rehn lashes out at IMF criticism of Greek bailout

Financial Times
June 7, 2013

Olli Rehn, the European Commission’s economic chief who has been responsible for Brussels’ management of Greece’s two bailouts, lashed out at the International Monetary Fund’s criticism of the rescue, accusing the fund of revisionist history.

Mr Rehn compared the IMF’s harsh report of its own and the EU’s handling of the first €110bn bailout to a breach of the transatlantic “in together, out together” principle developed in the Balkans war in the 1990s.

“I don’t think it’s fair and just for the IMF to wash it’s hands and throw the dirty water on the Europeans,” Mr Rehn said at an economic conference in Helsinki on Friday.

The IMF report, published on Wednesday, argues that a restructuring of Greek debt should have occurred in early 2011 when it became clear the bailout programme was veering off track, but says such a move was blocked by European officials. A €200bn sovereign debt restructuring did not occur until February 2012.

More

Η λάθος ανάγνωση του ΔΝΤ

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
7 Ιουνίου 2013

Κάθε λιτότητα είναι λάθος, υπό την έννοια ότι «καλύτερα πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος». Ομως, η ύπαρξη προγραμμάτων σταθεροποίησης δεν εξαρτάται από τις επιθυμίες μας, αλλά από τις πραγματικές συνθήκες. Ανεξαρτήτως δε από τους πηχυαίους τίτλους των χθεσινών εφημερίδων «Ομολογία ΔΝΤ: η λιτότητα ήταν λάθος», είναι άλλη η πραγματικότητα που περιγράφεται στην έκθεση που συγκλόνισε τα ΜΜΕ. «Είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι η δημοσιονομική προσαρμογή θα μπορούσε να επιχειρηθεί πιο σταδιακά», γράφει το έγγραφο. Αν και η προσαρμογή, υποστηρίζουν οι συντάκτες του, ήταν πάρα πολύ μεγάλη και υπήρχαν λίγα ιστορικά προηγούμενα, «ήταν η ελάχιστη προκειμένου να μειωθεί το δημόσιο χρέος στο 120% μέχρι το 2020 (αλλιώς όδευε για 220%). «Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι μια πιο ήπια προσαρμογή θα απαιτούσε περισσότερα από 110 δισ. ευρώ. Το ελληνικό σταθεροποιητικό πρόγραμμα ήδη είχε τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση στην ιστορία του Ταμείου. Ενώ οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ελλάδας θα μπορούσαν να δώσουν πάνω από 80 δισ. ευρώ (αν και αυτό το ποσό ήταν άνω του 35% του ΑΕΠ της χώρας) αυτό θα ήταν πολιτικά δύσκολο να το επιτύχουν στις χώρες τους.

Η πενηντασέλιδη έκθεση του ΔΝΤ δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία που θα αναλύσει την ελληνική εμπειρία της προσαρμογής μιας οικονομίας υπό νομισματικούς και πολιτικούς περιορισμούς. Το ΔΝΤ επαναλαμβάνει τη θέση που είχε εξαρχής ότι χρειαζόταν άμεσα αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά έχει και αστερίσκους. Σημειώνει ότι η αναδιάρθρωση θα μόλυνε την Ευρωζώνη και θα ξεκινούσε «πιστωτικό γεγονός τύπου Lehman». Προσθέτει επίσης ότι ένα πρόγραμμα που θα είχε εξαρχής αναδιάρθρωση, δύσκολα θα περνούσε από τα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών. Εκτός αυτού θα επιβάρυνε τις ελληνικές τράπεζες, κάτι που σημαίνει ότι θα χρειαζόταν μεγαλύτερη χρηματοδότηση από τα 110 δισ. ευρώ που προϋπολογίστηκαν αρχικά.

Περισσότερα

Barry Eichengreen on the European Crisis

Interview of Barry Eichengreen, George C. Pardee and Helen N. Pardee Professor of Economics and Political Science, University of California, Berkeley, to Dimitris Katsikas, Head of the Crisis Observatory

Crisis Observatory
June 7, 2013

Could you give us an overall assessment of the handling the European crisis so far? What has been done? Where things have gone wrong?

I think there was a misdiagnosis of the crisis from the start, it was seen as primarily a fiscal problem. It is true that the crisis had a very prominent fiscal dimension in Greece, but focusing on debt and deficits when at the same time there were severe imbalances between North and South, a banking crisis and a growth crisis led European leaders to put the focus on the wrong place - on what has come to be called austerity - while neglecting the need to address the imbalances, fix the banking system and get growth going again.

There was a reluctance to acknowledge the need for debt restructuring; the decision to restructure debt in Greece was unduly delayed. This was both because the Greek government was reluctant to acknowledge the need for debt restructuring, but even more importantly, because the IMF and the other members of the troika were reluctant to acknowledge the need. So when restructuring finally occurred, it came too late and exempted the official creditors. Eurozone policy is now beginning to move in the right direction with an acknowledgement of the need for debt restructuring, with an effort to address the problems of the banks through banking union and by relaxing the fiscal policy requirements - by giving countries for example two more years to meet their deficits targets - but I think this is too little and too late. That’s the bottom line: if you ask me how I would characterize the policy response, I would say too little, too late.

Is part of the problem the monetary policy followed by the ECB? How you would compare ECB’s policy to what happened in the US, where the FED reacted strongly, launching three rounds of quantitative easing?

Absolutely. The ECB raised interest rates in 2008, when the world was entering the global credit crisis. The ECB was fixated on its 2% inflation target when European economies were entering recession. The failure to use monetary policy more aggressively has been a problem; the failure to address credit market problems has been a serious problem as well. Now, in 2013 five years into the crisis the ECB is beginning to talk about some kind of securities’ market and credit market intervention and about addressing the financing problems of small and medium enterprises. Too little too late, one more time.

More

EU Dismisses IMF's Criticism On Greek Bailout

Wall Street Journal
June 6, 2013

The European Commission on Thursday defended its handling of Greece's first bailout after the International Monetary Fund released a report criticizing the EU's executive arm while admitting to serious mistakes of its own.

The commission "fundamentally disagrees" with the opinion expressed in the IMF paper that Greece would have been better off restructuring its debt sooner than May 2012, Simon O'Connor, spokesman for the commission's economics chief Olli Rehn, said in Brussels.

He also dismissed the fund's claim that the commission neglected the need for structural changes to foster economic growth, calling the allegation "wrong and unfounded."

In its report, the IMF admitted that Greece didn't fulfill three of four criteria it uses to determine a country's eligibility for financial aid. But the Washington-based institution also pointed a finger at the EU, saying it bent its own rules.

Mr. O'Connor rejected that notion: "We don't tweak our rules as others imply they have done."

More

ΕΛΣΤΑΤ: Στο 26,8% η ανεργία τον Μάρτιο στην Ελλάδα

Το Βήμα
6 Ιουνίου 2013

Στο 26,8% διαμορφώθηκε το ποσοστό ανεργίας το Μάρτιο, έναντι 26,7% τον προηγούμενο μήνα, σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε την Πέμπτη η Ελληνική Στατιστική Αρχή.

Το 26,7% είναι η αναθεωρημένη εκτίμηση για την ανεργία Φερβουαρίου, καθώς αρχικά είχε ανακοινωθεί ποσοστό 27%.

Συγκεκριμένα, το ποσοστό ανεργίας ανήλθε σε 26,85, έναντι 22,2% το Μάρτιο του 2012 και 26,7% το Φεβρουάριο του 2013.

Το σύνολο των απασχολουµένων κατά το Μάρτιο τεκτιµάται ότι ανήλθε σε 3.580.680 άτοµα.

Οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.309.071 άτοµα, ενώ ο οικονοµικά µη ενεργός πληθυσµός ανήλθε σε 3.379.478 άτοµα.

Περισσότερα

Η ανεργία στους νέους

του Μπάμπη Παπαδημητρίου

Καθημερινή
6 Iουνίου 2013

Η μαζική ανεργία των νέων μάς τρομάζει. Δικαίως. Τρομάζει -επιτέλους- την Ευρώπη και προβληματίζει -ήταν καιρός- τους πολιτικούς μας στην Ελλάδα. Πώς όμως διαμορφώνονται οι στατιστικές αναλογίες που μας υποδεικνύουν ότι ένας στους δύο νέους μεταξύ 15 και 24 ετών δεν βρίσκει δουλειά, ενώ την αναζητεί;

Η διαφορά των νέων ανέργων με τους άλλους είναι, κατ’ απόλυτη πλειοψηφία, ότι δεν έχουν δουλέψει ποτέ πριν. Δεν έχουν επομένως καμία εργασιακή εμπειρία, με όσα, καλά και κακά, προκύπτουν μέσα στους χώρους της δουλειάς. Δυσκολία ανταπόκρισης στις απαιτήσεις, καταπόνηση, ιεραρχία, σύγκρουση, διεκδίκηση και, συχνά δυστυχώς, απώλεια της θέσης εργασίας.

Η ανεργία στους νέους είναι κυρίως πρόβλημα απασχόλησης. Δεν είναι το ίδιο πρόβλημα που έχει εκείνος που αντιμετωπίζει την ανεργία για περισσότερους από δώδεκα μήνες, όπου βρίσκονται οι περισσότεροι άνεργοι: περίπου 850.000 ή το 65% του συνόλου!

Το ακανθώδες πρόβλημα στην περίπτωση των νέων δεν είναι τόσο οι απολύσεις λόγω της οικονομικής κρίσης, όπως συμβαίνει στις μεγαλύτερες ηλικίες. Αλλά η τεράστια απόσταση μεταξύ της προσφοράς εργασίας, όπως διατυπώνεται στην κρισιμότατη αυτή αγορά, και της ζητούμενης απασχόλησης, όπως την περιμένουν οι νέες και οι νέοι μας.

Περισσότερα