Καθημερινή
1 Σεπτεμβρίου 2010
Πολλοί και σοβαροί άνθρωποι, από διάφορες παρατάξεις, υποστήριξαν το περίφημο Μνημόνιο πρώτον γιατί πίστευαν και πιστεύουν ότι δεν υπήρχε άλλη λύση για να μη χρεοκοπήσουμε επισήμως και δεύτερον γιατί θεωρούσαν ότι εμπεριέχει πολλά στοιχεία εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους. Το Μνημόνιο έδινε, με άλλα λόγια, την ευκαιρία μιας πραγματικής επανίδρυσης του κράτους, αλλά και της οικονομίας. Ηταν βεβαίως σαφές πως επρόκειτο για ένα δύσκολο εγχείρημα με πολλούς κινδύνους. Οταν, για παράδειγμα, επιχειρείς μέσα σε μικρό διάστημα να «ασπρίσεις» το μεγάλο «μαύρο» κομμάτι μιας οικονομίας, είναι σαν να κάνεις ένα βαρύ by-pass σε έναν πολύ άρρωστο άνθρωπο. Μπορεί να πετύχεις, μπορεί όμως και να σου μείνει ο ασθενής στα χέρια...
Τώρα μοιάζουμε όλοι σαν τους συγγενείς που περιμένουμε έξω από το χειρουργείο για να δούμε αν ο ασθενής, δηλαδή η πραγματική οικονομία, θα τα βγάλει πέρα ή όχι. Είναι σαφές ότι σημαντικά κομμάτια της εφαρμογής του Μνημονίου δεν φέρνουν αποτελέσματα. Η κακή λειτουργία των φοροεισπρακτικών μηχανισμών, οι υπερβολικοί φόροι και η μεγάλη καθυστέρηση στη μείωση δαπανών σε κρίσιμους τομείς, όπως η υγεία, δείχνουν ότι το εγχείρημα «βάζει νερά». Ο μεγάλος όμως εχθρός είναι η ύφεση. Ολοι καταλαβαίνουμε ότι το μοντέλο του Μνημονίου προέβλεπε ότι η Ελλάδα θα περνούσε μια βαθιά ύφεση, με υψηλή ανεργία που θα άγγιζε το 20%.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment