Το Βήμα
21 Νοεμβρίου 2010
Κάθε φορά που ακούω τη λέξη «Δεξιά» στην Ελλάδα, δυσανασχετώ. Ο όρος είναι τόσο πολιτικά παρωχημένος και επιστημονικά προβληματικός που χρησιμοποιείται πλέον μόνο από δημοσιογραφική ελαφρότητα και πολιτικό καιροσκοπισμό. Διότι, απλά, στην Ελλάδα Δεξιά δεν υπάρχει.
Η Ελληνική Δεξιά (που γνωρίζουμε όλοι μας από την Ιστορία) εμφανίστηκε στην Ελλάδα ως ενστικτώδης παλαιοκομματική αντίδραση στην πολιτική του μεγαλύτερου έλληνα πολιτικού του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, του Ελευθέριου Βενιζέλου. Συνέχισε τη σταδιοδρομία της ως αντίδραση και πάλι στην προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας από το ΚΚΕ στη διάρκεια της δεκαετίας του 1940. Αλλά η αντίδρασή της δεν οφειλόταν στη διάθεση υπεράσπισης της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων ενάντια σε κάθε είδους ολοκληρωτισμό, αλλά και πάλι στην παλαιοκομματική αγωνία διατήρησης πολιτικών φέουδων στο πλαίσιο μιας αυταρχικής δημοκρατίας υπό τον έλεγχο του Θρόνου και του Στρατού.
Ωστόσο η Ελληνική Δεξιά ευτύχησε να έχει για είκοσι πέντε έτη (1955-1980) ως ηγέτη της τον μεγαλύτερο έλληνα πολιτικό του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου στο πρόσφατο και εξαιρετικό βιβλίο του Ελληνικός Φιλελευθερισμός: Το Ριζοσπαστικό Ρεύμα, 1932-1979 καταγράφει με συναρπαστικό τρόπο τις επιτυχίες αλλά και τις αποτυχίες της μεγαλύτερης μεταπολεμικά προσπάθειας εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας- και της Δεξιάς- που οδήγησε σε μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση της Ελλάδας. Αλλά, όπως φαίνεται, ο Καραμανλής υπήρξε τελικά η «δομική ανωμαλία» (όπως τον χαρακτήρισε η βρετανική πρεσβεία, σύμφωνα με τον Χατζηβασιλείου). Μετά τον Καραμανλή η Ελλάδα και η Δεξιά επέστρεψαν (με μικρά φωτεινά διαλείμματα- οι πρωταγωνιστές των οποίων είναι σχεδόν όλοι σήμερα πολιτικά παροπλισμένοι) στη λαϊκιστική ομαλότητα.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment