Λίγοι πρόθυμοι, πολλοί ράθυμοι

του Αλέξη Παπαχελά

Καθημερινή
24 Νοεμβρίου 2010

Κοιτούσα, λίγο πριν αρχίσω να γράφω αυτό το άρθρο, τους στόχους που πρέπει να επιτύχει η Ελλάδα έως την άνοιξη για να μη βρεθεί σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Και ομολογώ ότι με έπιασε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Με ποιους και πώς θα γίνουν όλα αυτά; Με μια κυβέρνηση που έχει μόνο τρεις ή τέσσερις υπουργούς οι οποίοι θέλουν πραγματικά να κάνουν ό,τι χρειάζεται, με όποιο πολιτικό κόστος, για να πετύχουν τους δύσκολους στόχους; Με έναν πρωθυπουργό ο οποίος απεχθάνεται τη «λάντζα», που όμως σήμερα αποτελεί την πεμπτουσία της δουλειάς μιας κυβέρνησης και ο οποίος επιμένει ότι θα κυβερνήσει με τους αρεστούς γιατί δεν καταλαβαίνει ότι ο καπετάνιος του πλοίου που βυθίζεται δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέγει ποιον θα συμβουλευθεί και σε ποιον θα βασισθεί; Μια κυβέρνηση στην οποία όλοι ψάχνουν να δουν πού «έχει πάει ακριβώς το Μαξίμου;», να διαπιστώσουν δηλαδή ποιος κάνει κουμάντο εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, ο Χάρης, η Ρεγγίνα, ο «Δήμαρχος» ή ο «Αντιπρόεδρος»;

Το 85% των μελών της σημερινής κυβέρνησης δεν πιστεύουν στο Μνημόνιο και δεν πιστεύουν επίσης ότι χρειάζεται να αλλάξουν τον τρόπο που αποφάσιζαν τα τελευταία 30 χρόνια. «Καλά είστε σοβαροί τώρα, να κλείσουμε την ΕΡΤ2; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται», έλεγε προχθές κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος που δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει.

Περισσότερα