Το πελατειακό σύστημα αντιδρά

του Γιάννη Μαρίνου

Το Βήμα
21 Νοεμβρίου 2010

Μια επιπλέον ερμηνεία του αποτελέσματος των αυτοδιοικητικών εκλογών που αγνοήθηκε. Η τεράστια αποχή από την κάλπη μπορεί στο αυξημένο ποσοστό της να οφείλεται και στο ότι δεν μπορεί πια να λειτουργήσει το πελατειακό κράτος. Ψηφίζω το τάδε κόμμα, τον τάδε υποψήφιο βουλευτή ή δήμαρχο διότι προσδοκώ ότι θα διορίσει εμένα ήτο παιδί μου στο Δημόσιο ή κάποια προνομιούχο ΔΕΚΟ για να εξασφαλίσει έναν καλό μισθό και τη σιγουριά της μονιμότητας με χαμηλές εργασιακές υποχρεώσεις. «Αφού η οικονομική χρεοκοπία του κράτους δεν επιτρέπει διορισμούς, παρά ελάχιστους και μόνο μέσα από διαγωνισμό και όχι από το παράθυρο, τότε γιατί να ψηφίσω;» θα σκέφθηκαν πολλοί, ιδίως στην επαρχία. Ο γενικότερος αφορισμός για τη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας κατά βάθος σχετίζεται και με το ότι δεν μπορεί πια να διορίζει με το πελατειακό σύστημα και εκτός αξιοκρατικών διαδικασιών. Ακριβώς γι΄ αυτό και η αντιμνημονιακή υστερία. Ενώ προ της βεβαιότητας για παύση πληρωμών και πτώχευση ήλθε η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κυρίως το έμπειρο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να μας χορηγήσουν το τεράστιο δάνειο των 110 δισεκατομμυρίων ευρώ, εμείς αντί να ευγνωμονούμε γίναμε έξω φρενών, διότι στους όρους της σχετικής δανειακής συμφωνίας, το περίφημο μνημόνιο, περιλαμβάνεται και η απαγόρευση διορισμών, αλλά και η κατάργηση των πρόσθετων πολλαπλών εισοδηματικών προνομίων στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ετσι, μολονότι το πολιτικό μας σύστημα αποδέχθηκε τον δανεισμό και το αυστηρό μνημόνιο για να μην κηρύξει παύση πληρωμών και συνεπώς πτώχευση, ταυτόχρονα το αποδοκιμάζει επειδή επιβάλλει το νοικοκύρεμα στον δημόσιο τομέα, τον περιορισμό της σπατάλης και τους διορισμούς μόνο στους απολύτως απαραίτητους και με αξιολογικές διαδικασίες. Συνεπώς οδηγεί σε αδυναμία λειτουργίας του πελατειακού συστήματος.

Το ιλαροτραγικό είναι ότι ακόμη και το κυβερνών κόμμα, που του έτυχε ο κλήρος να προσυπογράψει την παραίτηση από το φαύλο αυτό σύστημα (του οποίου υπήρξε εν πολλοίς ο νομοποιητής και πρωταγωνιστής από το 1981), είναι το ίδιο που μέσα σε 4-5 μήνες αρνείται ή δηλώνει αδυναμία να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις του και φθάνει να καταγγέλλει τους- έστω διόλου ανιδιοτελείς- σωτήρες του για ανάλγητη συμπεριφορά και να απαιτεί μερική απαλλαγή από τις δεσμεύσεις του με τη χρονική επιμήκυνση εξόφλησης ή με αναδιάρθρωση του χρέους.

Περισσότερα