Ελευθεροτυπία
21 Νοεμβρίου 2010
Οι δηλώσεις της καγκελαρίου της Γερμανίας, ότι η προηγούμενη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δεν έπρεπε να δεχθεί την Ελλάδα στην ευρωζώνη, επαναφέρει το ζήτημα της συμμετοχής των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών στη νομισματική ένωση.
Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας στην ευρωζώνη μαζί με τις περισσότερο αναπτυγμένες, δεν πληρούσε τις αναγκαίες προϋποθέσεις. Δεν είχε δηλαδή δημιουργηθεί μια κοινή δημοσιονομική πολιτική, όπως διδάσκει η οικονομική θεωρία και υποδεικνύουν τα ιστορικά παραδείγματα των ομοσπονδιακών χωρών, οι οποίες έχουν κοινό νόμισμα (ΗΠΑ, Γερμανία κ.ά.).
Η επιλογή των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών να υιοθετήσουν το ευρώ χωρίς μεταφορά δημοσιονομικών πόρων, στηρίχθηκε στην πεποίθησή τους, ότι εξασφαλίζοντας χαμηλά επιτόκια, μακροοικονομική σταθερότητα και κυρίως οικονομική ασφάλεια, θα επιτύγχαναν μεγάλη αύξηση των εγχώριων και ξένων επενδύσεων και συνεπώς ταχύρρυθμη ανάπτυξη και γρήγορη πραγματική σύγκλιση με τις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες της ευρωζώνης. Από την άλλη πλευρά, η απόφαση των περισσότερο αναπτυγμένων χωρών (Γερμανία, Γαλλία, κ.ά.) να δεχθούν στην ευρωζώνη τις λιγότερο αναπτυγμένες , είχε πολιτικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι οι ίδιες δεν είχαν δεχθεί να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός μεταφοράς πόρων. Η απόφασή τους στηρίχθηκε στα ονομαστικά κριτήρια του Μάαστριχτ και στην ελπίδα ότι δεν θα προέκυπτε μεγάλη κρίση προτού το επίπεδο ανάπτυξης των φτωχότερων χωρών συγκλίνει με το δικό τους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment