Καθημερινή
19 Σεπτεμβρίου 2012
Πολύ φοβάμαι ότι η επιμήκυνση του προγράμματος προσαρμογής, που με τέτοια επιμονή ζητούν οι πολιτικοί μας, θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Επιμήκυνση, όχι δύο ετών αλλά πολύ μεγαλύτερη, απαιτεί η ρύθμιση του χρέους. Ειδικά αυτού που δημιουργήθηκε με τα δάνεια που μας παραχώρησαν (καλά να ’ναι οι άνθρωποι...) τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.
Η διαμόρφωση των όρων της διάσωσης έγινε βιαστικά. Μας δόθηκαν τα κεφάλαια προκειμένου να μη «βαρέσουμε κανόνι», ώστε και η Ευρωζώνη να ξεφύγει από την ταύτιση της κρίσης χρέους με την τραπεζική κρίση. Προκειμένου να πειστούν άπαντες ότι όλα αυτά θα περάσουν σύντομα, επελέγη ένας βραχύς ορίζοντας εξόφλησης των νέων «επίσημων» ελληνικών χρεών. Επιπλέον, καμώθηκαν όλοι ότι πίστευσαν πως η Ελλάδα θα επέστρεφε τάχιστα στις αγορές και θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τη θλιβερή παρένθεση.
Τώρα γνωρίζουμε καλύτερα. Ο εκσυγχρονισμός και η επιτυχής αλλαγή των οπισθοδρομικών και διαβρωμένων δομών της ελληνικής οικονομίας απαιτούν μεγάλη και μακρά προσπάθεια. Κυρίως όμως, απαιτούν την υιοθέτηση νέας και ριζοσπαστικής αντίληψης για τον τρόπο με τον οποίο κινείται η εθνική οικονομία, αποδίδουν τα επενδεδυμένα κεφάλαια, εξασφαλίζεται η πληρωμή των συντελεστών της παραγωγής, δημιουργείται και διανέμεται ο νέος πλούτος.
Αντί όμως να εργάζονται όλοι (και κυρίως η κυβέρνηση και οι άλλοι πολιτικοί) για την εκπόνηση του Νέου Μοντέλου Παραγωγής, εξευτελίζονται ικετεύοντας περισσότερα δανεικά. Αντί να επιχειρούν με συνέπεια την κατάργηση των εμποδίων και την εφαρμογή των συμπεφωνημένων διαρθρωτικών παρεμβάσεων, αναμασούν την κρατική μιζέρια.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment