Protagon.gr
14 Σεπτεμβρίου 2012
To ενδιαφέρον του βιβλίου που εμφανίσθηκε και στα Ελληνικά το 2007 (Ρίτσαρντ Γουόλιν, Εκδόσεις Πόλις, Η γοητεία του ανορθολογισμού) ήταν η ορθολογική, δηλαδή στηριγμένη στις αρχές του ορθού λόγου αφήγηση του νήματος που συνδέει την ακροδεξιά και το φασισμό με τη μεταμοντέρνα σκέψη, τον αντι-διαφωτισμό με την αποδόμηση.
Στην ουσία συμπλήρωσε την κοινή πεποίθηση που συνέδεε αυτά τα κινήματα με την αριστερά και όρισε, κατάδειξε το κοινό σκοτεινό πεδίο όπου τα άκρα συναυτουργούν.
Εύκολα μπορεί κανείς να αφηγηθεί την μεταπολιτευτική περίοδο, κυρίως τις παθογένειες της με όρους συστημικού ανορθολογισμού. Το χειρότερο και το πιο επικίνδυνα κρίσιμο για σήμερα είναι πως οι περισσότερες ανορθολογικές στιγμές της αποτελούν για μεγάλες κοινωνικές ομάδες ή επαγγέλματα αυτονόητα ή κεκτημένη γνώση.
Για να το πούμε πιο απλά: το σημείο ισορροπίας του μεταπολιτευτικού συστήματος λόγω των ανορθολογισμών του χρειάσθηκε εξωσυστημικά στηρίγματα (δανεικά) και το κοινό συμφέρον-το σημείο ισορροπίας- εμπεδώθηκε ως μόνιμος συμψηφισμός των επιμέρους παραλογισμών.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment