Καθημερινή
22 Σεπτεμβρίου 2012
Eίναι απολύτως προφανές πως όταν μειώνεις τις δαπάνες του κράτους, θα μειωθεί η ζήτηση. Ιδιαίτερα στην ελληνική περίπτωση, όπου το 80% των κρατικών εξόδων μετατρέπεται σε μισθούς, συντάξεις, εισοδήματα τρίτων, και επιδόματα. Οταν όμως έχεις ελλείμματα, η περικοπή της δαπάνης είναι προσφορότερος τρόπος, από την αύξηση του φόρου.
Και όμως, επιμόνως ζητείται το αντίστροφο. Λένε, κατά πλειοψηφία οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, αλλά και κάποιοι από τους μεγαλύτερους, σύμπας ο νέος συνασπισμός «Τσίπας - Καμένος - Μιχαλολιάκος», πολλοί κήρυκες - οικονομολογούντες και σχεδόν όλοι οι περισπούδαστοι των τηλεπαραθύρων: «Οσο μειώνεται η κρατική δαπάνη, τόσο βαθαίνουμε στην ύφεση, τόσο μειώνονται τα κρατικά έσοδα και τελικώς διευρύνεται η κρίση».
Στον συλλογισμό αυτό υπάρχουν αυτονοήτως στοιχεία ορθής σκέψης. Λανθασμένο είναι το συμπέρασμα ως προς τις επιλογές που πρέπει να κάνει η οικονομική πολιτική. Εξάλλου τα πράγματα δεν είναι τόσο «απλά». Αν ήταν, δεν θα υπήρχε καμία λογική εξήγηση γιατί η οικονομία «πάτωσε», το 2009, όταν το κράτος ανέλαβε τον κίνδυνο να μεγαλώσει τρομακτικά το έλλειμμά του.
Ο συλλογισμός δεν ευσταθεί ούτε για το προηγούμενο, ούτε για το επόμενο έτος. Συγκεκριμένα, το ΑΕΠ έχασε στα τρία αυτά χρόνια το 7,5% από το μέγεθος στο οποίο είχε φθάσει το 2007 και στις αρχές του 2008. Επομένως, το έλλειμμα δεν φέρνει, υποχρεωτικώς, την ανάκαμψη. Από σύμπτωση μάλιστα, το έλλειμμα με το οποίο επιδιώκεται να κλείσει το 2012 είναι περίπου το ίδιο με εκείνο που είχαμε το 2007.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment