Το τέλος της Δουλικότητας

του Παύλου Ελευθεριάδη

Το Βήμα
7 Ιουνίου 2011

Συνηθίζεται να λέμε ότι από το 1974 και μετά ζούμε την εποχή της «μεταπολίτευσης». Είναι αλήθεια ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί άρχισαν πράγματι να λειτουργούν με την πτώση της δικτατορίας. Αυτή ήταν τεράστια αλλαγή. Αλλά ίσως η ερμηνεία της σημερινής μας πολιτικής μας ζωής πρέπει να ξεκινάει από πιο μακριά. Πιστεύω ότι τα γεγονότα των τελευταίων μηνών δείχνουν ότι τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα η πολιτική μας ζωή βρισκόταν ακόμα υπό τη σκιά του εμφυλίου πολέμου.

Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα των τελευταίων μηνών είναι τα αποκαλυπτήρια του δημοσίου τομέα. Οι εκθέσεις της Ευρωπαικής Επιτροοπής απεικονίζουν μια απερίγραπτη κατάσταση διαφθοράς, κομματισμού και ανικανότητας. Και όμως από την ένταξή μας στην ΕΟΚ η ελληνική δημόσια διοίκηση σιγά σιγά προσαρμοζόταν, νομίζαμε, στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Χωρίς έξυπνη και υπεύθυνη διοίκηση, κανένα κράτος δεν θα μπορούσε να εκπροσωπηθεί στα Ευρωπαϊκά όργανα. Από την εποχή του Κώστα Σημίτη έχουμε συνηθήσει στην βαθμιαία σύγκλιση με την Ευρώπη. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια αναντιστοιχία προσδοκιών και πραγματικότητας;

Δυστυχώς, η πρόοδος ήταν εντελώς επιφανειακή και βασιζόταν στους «ειδικούς συμβούλους» των υπουργών, δηλαδή καλά καταρτισμένους εξωτερικούς συνεργάτες. Στυν πραγματικότητα, όταν η διοίκηση κλήθηκε να κρατήσει όρθιο το κράτος στην δεύτερη θητεία του Κώστα Καραμανλή αποδείχτηκε εντελώς ανέτοιμη. Η πολιτική Καραμανλή ήταν, όπως νομίζω τώρα όλοι παραδέχονται, καταστροφική. Ο πρώην πρωθυπουργός διόρισε εντελώς ανίκανους συνεργάτες και υπουργούς, παρέδωσε τη χώρα σε κυνικούς πολιτικάντηδες και στην ουσία εξαγόρασε ολίγους μήνες ηρεμίας υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας, δανειζόμενος μυθικά ποσά για να διορίσει πολιτικούς φλιους των πολιτικών του φίλων και ψευδόμενος για τα στατιστικά στοιχεία προς τους δανειστές μας. Ο συνδυασμός των πράξεων αυτών έφεραν την Ελλάδα στο ναδίρ της αξιοπιστίας και στα πρωτοσέλιδα των ξένων εφημερίδων από τα οποία πασχίζει τώρα να ξεφύγει.

Περισσότερα